Kloosters in de omgeving van Leh
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Petra
25 Juli 2010 | India, Leh
Kloosters in de omgeving van Leh
De zoon van de familie waar ik verblijf, geeft te kennen dat er een festival plaatsvindt in het Phyang klooster, nog geen 20km van Leh. Het is een prachtige busrit tussen de rotsformaties door voor 20rs (ongeveer 30 cent). De bus zit stampvol, dus bijna bij de buschauffer op schoot en het lijkt wel of iedereen me vol bewondering aankijkt: groot, stevig, blond, blauwe ogen en een rode huid. Tja daar zou ik ook naar kijken als ik een mooie Ladakhi was met dikke bruine huid, bruine ogen, zwart haar en prachte kleding met bijbehorende assesoires.
In de verte zie ik de hoge pieken met besneeuwde toppen. Hiroko heb ik mee op sleeptouw genomen, en het heel gezellig samen. Namelijk het busstation vinden, ging moeizamer dan ik had verwacht en het duurde ook even om tussen alle bussen de juiste bus te vinden in de richting van Phyang. Het klooster ligt als het ware tegen een berg aangeplakt en de bus moet flink z’n best doen om omhoog te klimmen. Als we eenmaal bij het klooster zijn aangekomen, is het al behoorlijk druk met lokale bevolking uit de buurt, verschillende monniken van andere kloosters en toeristen, die allemaal op het “ feest” van dans, muziek en drama zijn afgekomen. De voorstelling met kleurige kostuums en felgekleurde maskers op tradionele muziek duurt de hele middag. Na een uur hebben Hiroko en ik het wel gezien, want de echte boodschap ontgaat ons helaas een beetje (moet je toch wel boeddhistisch zijn opgevoed). Daarna bezoeken we de verschillende tempelzalen in het klooster. Het is een groot gebouw met vele “kamers” met diverse boeddhistische beelden of afbeeldingen. Het bijzondere aan dit klooster is wel de vele gedetailleerde muurschilderijen van boeddha’s met andere boodschappen ofkrachten. In een kamer is het spirituele gevoel zo sterk aanwezig, dat mijn hart sneller begint te kloppen. Het is zo intens, zo puur, zo mooi: dat ik me heel gelukkig voel op dit moment. Dan lijkt Nederland wel heel ver weg en alles wat daarbij hoort in het dagelijkse leven. Heerlijk geen werk, geen telefoon, geen internet; geen verplichtingen!Na uren te hebben rondgedoold in het klooster van Phyang nemen Hiroko en ik de bus terug naar Leh, met een ontspannen gevoel dat we hebben overgehouden aan de tempelbezoeken, strijken we neer in de weelderige tuin vol gekleurde bloemen en planten met een thermoskan heerlijke melkthee.
De volgende dag willen we samen op pad naar het bekende Hemis-klooster, ongeveer 65km van Leh. Er is ons verteld dat de bus rond 8u van het inmiddels welbekende busstation zal vertrekken. Als wij aankomen, zijn er heel veel bussen, behalve een die naar Hemis vertrekt. Als opvallende toeristen wordt ons meegedeeld dat de bus rond kwart voor tien zal vertrekken en er zal geen verbinding terug zijn. Als echte doorzetters wachten wij op de juiste bus. Vele zien er prachtig schoongepoetst uit, maar toevallig die van ons is aftands, smerig, gebroken ramen en rammelt aan alle kanten. Ach ... als we maar op onze bestemming aankomen. De zon brandt al fel en de middag moet nog aanbreken! De busrit valt reuze mee, binnen een uur zijn over een deels geasfalteerde en onverharde weg in Hemis. Het ziet er aan de buitenkant prachtig uit en daar betaal je ook voor, namelijk 100rs. Dat is in NL natuurlijk niets, maar als je het vergelijkt met het dagelijkse leven hier, is dat een lunch en complete avondmaaltijd. Na wat rondslenteren door de verschillende tempelzalen en genoten van een prachtig uitzicht over de bergen, besluiten Hiroko en ik om een lift op de parkeerplaatst te zoeken in de richting van Leh.
Met met allerliefste glimlach praat ik ons mee met een toeristenbus, die een stop maakt bij het oude Thikse-klooster. Luxe voorin de bus bij de chauffeur, zijn in korte tijd bij het dorp met gompa. De gebouwen hangen als het ware aan de bergwand vast en de ramen bieden een geweldig uitzicht over de Himalaya’s rondom Thikse. Dit is echt hemel op aarde! De tempelzalen zijn misschien niet supergoed onderhouden, maar ik voel de intense vibraties van jarenlang boeddhisme. In een van de zalen staat een boeddha-beeld van de toekomstige boeddha van ruim 12m hoog. Oog in oog met dit beeld, is het heerlijk om helemaal tot rust te komen; meditatie. Jammer genoeg hadden de jonge monniken speeltijd en gebruikten deze zaal als handbalveld met ballonnen.
Ruim vier uur hebben Hiroko en ik genoten van de rust en sereniteit van het klooster. Ontspannen wandelen we de berg af richting de doorgaande weg om een bus naar huis aan te houden. Alhoewel het inmiddels 6 uur is, en het verkeer afneemt, stopt exact op het moment dat wij aankomen een bus. Gezellig gepropt tussen de mannen, vrouwen en kinderen schommelen we naar Leh.
Na een frisse douche met teil en kannetje, maken we ons gereed om samen met Shachar en Gil naar Rashid te gaan voor een uitgebreide kashmiri avondmaaltijd met als toetje de WK finale Nederland-Spanje. Tussen de maaltijd en aanvang van de wedstrijd, deden we allemaal een dutje op de matrassen op de grond. Als de wedstrijd om 0:00 uur begint, moeten we echt even wakker worden wat niet gemakkelijk was, omdat het niet heel spannend was. Het vergt veel energie van ons allemaal, maar ook van de gastheer. Rashid moet een generator installeren i.v.m. de gebrekige stroomvoorziening in Ladakh. Die maakt zo’n ongelooflijk kabaal dat de slaperige huisgenoten noodgedwongen ook de finale kijken, die uiteindelijk tot 2:30 uur duurt als de beslissing is gevallen. Jammer ... NL haalt het net niet!
Uitgeput van de hele dag en halve nacht, rol ik die avond pas om 3:00 uur in mijn bed en val onmiddelijk in slaap. Ik hoor deze keer Hiroko niet snurken, omdat ik zo moe ben. De afgelopen nachten heb ik weinig kunnen slapen door het luide snurkgeluid van haar.
Morgen een rustige dag in Leh; de was doen, een reisagentschap zoeken voor een wandeltocht en op bezoek bij Tani – ladakhi die ook op onze hotelkamer in Delhi sliep.
Jullay!
De zoon van de familie waar ik verblijf, geeft te kennen dat er een festival plaatsvindt in het Phyang klooster, nog geen 20km van Leh. Het is een prachtige busrit tussen de rotsformaties door voor 20rs (ongeveer 30 cent). De bus zit stampvol, dus bijna bij de buschauffer op schoot en het lijkt wel of iedereen me vol bewondering aankijkt: groot, stevig, blond, blauwe ogen en een rode huid. Tja daar zou ik ook naar kijken als ik een mooie Ladakhi was met dikke bruine huid, bruine ogen, zwart haar en prachte kleding met bijbehorende assesoires.
In de verte zie ik de hoge pieken met besneeuwde toppen. Hiroko heb ik mee op sleeptouw genomen, en het heel gezellig samen. Namelijk het busstation vinden, ging moeizamer dan ik had verwacht en het duurde ook even om tussen alle bussen de juiste bus te vinden in de richting van Phyang. Het klooster ligt als het ware tegen een berg aangeplakt en de bus moet flink z’n best doen om omhoog te klimmen. Als we eenmaal bij het klooster zijn aangekomen, is het al behoorlijk druk met lokale bevolking uit de buurt, verschillende monniken van andere kloosters en toeristen, die allemaal op het “ feest” van dans, muziek en drama zijn afgekomen. De voorstelling met kleurige kostuums en felgekleurde maskers op tradionele muziek duurt de hele middag. Na een uur hebben Hiroko en ik het wel gezien, want de echte boodschap ontgaat ons helaas een beetje (moet je toch wel boeddhistisch zijn opgevoed). Daarna bezoeken we de verschillende tempelzalen in het klooster. Het is een groot gebouw met vele “kamers” met diverse boeddhistische beelden of afbeeldingen. Het bijzondere aan dit klooster is wel de vele gedetailleerde muurschilderijen van boeddha’s met andere boodschappen ofkrachten. In een kamer is het spirituele gevoel zo sterk aanwezig, dat mijn hart sneller begint te kloppen. Het is zo intens, zo puur, zo mooi: dat ik me heel gelukkig voel op dit moment. Dan lijkt Nederland wel heel ver weg en alles wat daarbij hoort in het dagelijkse leven. Heerlijk geen werk, geen telefoon, geen internet; geen verplichtingen!Na uren te hebben rondgedoold in het klooster van Phyang nemen Hiroko en ik de bus terug naar Leh, met een ontspannen gevoel dat we hebben overgehouden aan de tempelbezoeken, strijken we neer in de weelderige tuin vol gekleurde bloemen en planten met een thermoskan heerlijke melkthee.
De volgende dag willen we samen op pad naar het bekende Hemis-klooster, ongeveer 65km van Leh. Er is ons verteld dat de bus rond 8u van het inmiddels welbekende busstation zal vertrekken. Als wij aankomen, zijn er heel veel bussen, behalve een die naar Hemis vertrekt. Als opvallende toeristen wordt ons meegedeeld dat de bus rond kwart voor tien zal vertrekken en er zal geen verbinding terug zijn. Als echte doorzetters wachten wij op de juiste bus. Vele zien er prachtig schoongepoetst uit, maar toevallig die van ons is aftands, smerig, gebroken ramen en rammelt aan alle kanten. Ach ... als we maar op onze bestemming aankomen. De zon brandt al fel en de middag moet nog aanbreken! De busrit valt reuze mee, binnen een uur zijn over een deels geasfalteerde en onverharde weg in Hemis. Het ziet er aan de buitenkant prachtig uit en daar betaal je ook voor, namelijk 100rs. Dat is in NL natuurlijk niets, maar als je het vergelijkt met het dagelijkse leven hier, is dat een lunch en complete avondmaaltijd. Na wat rondslenteren door de verschillende tempelzalen en genoten van een prachtig uitzicht over de bergen, besluiten Hiroko en ik om een lift op de parkeerplaatst te zoeken in de richting van Leh.
Met met allerliefste glimlach praat ik ons mee met een toeristenbus, die een stop maakt bij het oude Thikse-klooster. Luxe voorin de bus bij de chauffeur, zijn in korte tijd bij het dorp met gompa. De gebouwen hangen als het ware aan de bergwand vast en de ramen bieden een geweldig uitzicht over de Himalaya’s rondom Thikse. Dit is echt hemel op aarde! De tempelzalen zijn misschien niet supergoed onderhouden, maar ik voel de intense vibraties van jarenlang boeddhisme. In een van de zalen staat een boeddha-beeld van de toekomstige boeddha van ruim 12m hoog. Oog in oog met dit beeld, is het heerlijk om helemaal tot rust te komen; meditatie. Jammer genoeg hadden de jonge monniken speeltijd en gebruikten deze zaal als handbalveld met ballonnen.
Ruim vier uur hebben Hiroko en ik genoten van de rust en sereniteit van het klooster. Ontspannen wandelen we de berg af richting de doorgaande weg om een bus naar huis aan te houden. Alhoewel het inmiddels 6 uur is, en het verkeer afneemt, stopt exact op het moment dat wij aankomen een bus. Gezellig gepropt tussen de mannen, vrouwen en kinderen schommelen we naar Leh.
Na een frisse douche met teil en kannetje, maken we ons gereed om samen met Shachar en Gil naar Rashid te gaan voor een uitgebreide kashmiri avondmaaltijd met als toetje de WK finale Nederland-Spanje. Tussen de maaltijd en aanvang van de wedstrijd, deden we allemaal een dutje op de matrassen op de grond. Als de wedstrijd om 0:00 uur begint, moeten we echt even wakker worden wat niet gemakkelijk was, omdat het niet heel spannend was. Het vergt veel energie van ons allemaal, maar ook van de gastheer. Rashid moet een generator installeren i.v.m. de gebrekige stroomvoorziening in Ladakh. Die maakt zo’n ongelooflijk kabaal dat de slaperige huisgenoten noodgedwongen ook de finale kijken, die uiteindelijk tot 2:30 uur duurt als de beslissing is gevallen. Jammer ... NL haalt het net niet!
Uitgeput van de hele dag en halve nacht, rol ik die avond pas om 3:00 uur in mijn bed en val onmiddelijk in slaap. Ik hoor deze keer Hiroko niet snurken, omdat ik zo moe ben. De afgelopen nachten heb ik weinig kunnen slapen door het luide snurkgeluid van haar.
Morgen een rustige dag in Leh; de was doen, een reisagentschap zoeken voor een wandeltocht en op bezoek bij Tani – ladakhi die ook op onze hotelkamer in Delhi sliep.
Jullay!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
