Jaisalmer

Jaisalmer
Velen zien de verslagen tegelijkertijd komen, dat klopt. Ik schrijf de verslagen daar waar ik een aantal dagen verblijf en een computer tot mijn beschikking heb om langdurig te gaan typen. Helaas gaat de volgorde bij het plaatsen op mijn weglog dan anders, vanwege alfabetisering of iets dergelijks. De oplettende lezers zullend de juiste volgorde wel weten te achterhalen.

Zo ben ik na een 17 urige treinreis in Jaisalmer aangekomen, ver weg in het westen in de staat Rajasthan, het land van sprookjeskastelen en beschermende forten in divers kleuren uit zandsteen gebouwd. Opnieuw een goede ervaring rijker na alle bustrajecten. Het was goed vertoeven in de 3AC klasse met aardige Indiase mannen, die heel beschermend waren. Regelmatig worden toeristen hier beroofd en dat zou onder hen niet gebeuren met mij ... jaja ... is dit een valstrik? Eerst aardig doen en dan middenin de nacht toeslaan als ieder zijn bedje heeft uitgeklapt en opgemaakt? Geen enkel risico, alles mee op mijn bed; de bovenste wat als zeer veilig en rustig wordt aangegeven in de reisboeken. Acheteraf te veel wantrouwen, want na een aangeboden diner in de trein, hielpen de mannen met de juiste prijs betalen, haalden chai (thee) op de perrons tijdens de vele stops en hielpen met het zoeken naar een goed hotel in de stad. Ze gaven bij afscheid nog telefoonnummers in geval van nood.

Zo beland ik in het Ranuka Hotel en daar organiseren ze als in elk hotel een kameelsafari door de Thar-woestijn. Natuurlijk schrijf ik ook in voor deze toeristische bezigheid, drie dagen en dus twee nachten onder de blote hemel. In deze rustige koude winterperiode wil niemand langer, eigenlijk gaan de meeste toeristen één dag vanwege de beruchte rug- en bibspijn. Ik wil graag het echte gevoel krijgen van een ‘desert woman’ dus wacht ik rustig af of er meer mensen zich zullen aanmelden voor een meerdaagse safari.

Na een dag rondgeslenterd te hebben in de gele stad met haar prachtige fort en waanzinnige mooie Jainistische tempels en mooie koopmanshuizen (Haveli’s), word ik met twee meiden uit Alaska per jeep richting niemandsland gebracht. Daar wachten Mohan (gids), Swai (kok) op ons, samen met Raj, MrBuddha, Rocket en JohnyWalker (onze kamelen). De laatste, uitziend als uit een stripverhaal of humorisische tekenfilm te zijn weggelopen, wordt mijn steun en toeverlaat voor de aankomende drie dagen. Hoog op de rug van Johny Walker, tussen alle bagage in, hobbelen we in alle vroegte voor ruim drie uur naar de lunchplek. Met lichte spierpijn in mijn dijen, kruip ik op een dikke gewatteerde deken onder een boom, waar Swai zijn kookkunsten toont. Op een klein houtvuurtje maakt hij de fantastische pittige rajasthan Thali klaar. Alles te hebben verorberd (niet wetend dat een ritje op een kameel hongerig maakt) val ik in een diepe slaap. Als Amanda, Jaime en ik wakker worden, zijn de kookspullen schoon, de kamelen fris opgezadeld en klaar om te vertrekken.
Met de felle zon boven ons hoofd, trekken we door een bijzonder landschap zonder huizen of mensen. Het is ruig, zanderig, rotsachtig met hier en daar een boom. Wel veel kleine laag bij de grond struiken, waar Johny af en toe van snoept. Ongemerkt is het heuvelachtig, want we klimmen regematig en dalen ook veel. Toch lijkt het plat als je in de verte kijkt; vreemd. Heel sporadisch passeren we kuddes geiten, schapen of koeien, wat toch duidt op bewoners in deze woestijn. Ergens doolt er een desert boy als in de Alchemist rond, die deze kuddes in de gaten houdt voor zijn familie uit de dorpen ver weg van waar ik rond rijd op een kameel. Soms hoor je een fluitje of zie je een klein stipje bewegen van de kleine verzorger.
Steeds meer ontspannen en meebewegend met het ritme van Johny’s lopen, komen we aan op een flinke zandduin, waar we ons kampement zullen maken voor de eerste nacht. Maar eerst hout sprokkelen, zodat Swai later kan gaan koken, voordat het donker wordt. Zo maakt hij eerst chai en klimmen wij met z’n drieen de duinen op om van een een zonsondergang in de woestijn te gaan genieten. Prachtige kleuren verschijnen aan de hemel; de rode, oranje en gele strepen zijn magnefiek. Als het donker valt, rennen we het zand in onze schoenen en sokken voor de warme masala-thee van Swai. Vervolgens alle warme lagen kleding aan, want er wordt opnieuw een heerlijke Thali wordt geserveerd. Nog even bij het kampvuur en dan vlug onder de dikke dekens om te genieten van het wonderbaarlijke schouwspel van miljoenen schitterende sterren. De maan steekt schril af als een kleine sikkel tussen al deze kleine lichtjes. Na een aantal goede wensen bij het zien van de vallende sterren, val ik uitgeput in een diepe slaap op de toch wel koude grond. Heerlijk zo’n volledige dag in de buitenlucht, zeker weten gezond!
Door de nachtvorst zijn de dekens in de ochtend nat en heel koud en heel zwaar, dus kruip ik er snel onder vandaan. Bovendien heb ik een pijnlijke rug van het lange liggen op een koude harde zandgrond met een enkele deken bedekt. Intussen is de hemel weer roze van de opkomende zon en ik zie dat Swai als op is en een klein vuurtje heeft gemaakt. Hij biedt mij chai aan en samen maken we een groter vuur, zodat we ons allen kunnen opwarmen tijdens het ontbijt. Het is toch geweldig, ook hier zijn de eieren heelhuids meegehobbeld. Een gekookt ei en wat droge opgewarmde toast, vormt het ontbijt. Later zal blijken dat het ontbijt heel simpel is en blijft, in contrast tot de heerlijke smaakvolle en uitgebreide lunches en diners. Nadat alles weer op de kamelen is gepakt, vertrekken we voor een nieuw stuk onbewoonbaar gebied.
De resterende twee dagen verlopen ongeveer als dag één, maar niet alles verloopt even rustig. Het blijkt paartijd te zijn en onze mannen zijn behoorlijk hengstig of hoe het ook heet bij kamelen. Voor kameelsafari’s worden alleen mannen gebruikt vanwege allerlei redenen, maar in deze twee maanden vraag ik me af of dat een juiste keuze is. Als we in de buurt van loslopende vrouwelijke woestijnkamelen komen, ruiken onze kamelen dat onmiddelijk. In een stevige looppas, ineens sjokken ze niet meer, lopen ze in de richting van de vrouwtjes, maar dat is niet altijd onze route. Het is dan moeilijk om ze te leiden. Ze zijn sterk en krachtig en zeer lastig bij te sturen. Uiteindelijk zit er niets anders op dan de kamelen te schakelen met MrBuddha voorop met onze begeleiders op de rug en aan de teugels. De reis verloopt dan rustig en zonder enige angst aan onze kant dat we op een hollende hengstige kameel zitten, die oncontroleerbaar is en waar je vanaf kan vallen met alle gevolgen van dien. Toch proberen Raj en Rocket tijdens de lunch- en nachtkampen op zoek te gaan naar het vrouwelijke geslacht. Ook al heeft Mohan de voorpoten min of meer vastgeknoopt, zodat ze niet te ver kunnen weglopen of een vrouwtje bestijgen. Regelmatig moeten de hevig gefrustreerde mannen door Swai aan een boom worden vastgebonden. Al hard brullend met een opgeblazen tong (daar zijn burlende herten op de Veluwe niets bij) staan ze te lonken naar de vrije woestijnvrouwen. Voor ons wordt het rijden steeds spannender en vergeten we dat we rug en bibspijn zouden kunnen krijgen. Gelukkig heeft niemand van ons hier last van en arriveren we na drie prachtige meditatieve rustdagen in de Tharwoestijn in een minidorp, waar de jeep al op ons wacht. Het is vreemd om Johny Walker achter te laten en met wat extra halsklopjes, kruip ik op de voorbank van de jeep. Na een uur rijden, staat Sunny (hotelmanager van Ranuka) al klaar in de deuropening. De kamers schoon en extra hout gestookt om eeen hete douche te kunnen nemen om eventuele spierpijn te voorkomen. Heerlijk die verzorging, daarom blijf ik toch nog wat langer in het rustige stadje Jaisalmer voordat ik naar Jodhpur (de blauwe stad) vertrek, ongeveer 300km richting het oosten.