Jaipur

Na een week te hebben genoten van de zon en de rust in Pushkar, werd mijn reisplan vanzelf duidelijk. Het was namelijk erg lastig om buskaartjes of treinkaartjes te kopen op de data dat ik wilde vertrekken. Hier in Rajasthan is het toeristischer en moeten kaartjes worden gereserveerd naar andere toeristische trekpleisters. Zo kon ik toch nog via Jaipur, de stad uit rode zandsteen opgebouwd, naar Agra reizen om toch op tijd in Bodhgaya te zijn voor de stilte-periode in de Thaise tempel.

Een nieuwe ervaring rijker. In de vroege ochtend is er niet zoveel te doen in India. Wat wil je ook als de winkeltjes tot 22:00 uur open zijn. In het donker liep ik moederziel alleen naar het busstation door de smalle steegjes van Pushkar. Wel schaarden een aantal straathonden (die hier in overvloed zijn in India) om 5:00 uur achter mijn Hollandse kuiten. Met enige regelmaat achteromkijkend dat ze niet te dichtbij mijn heerlijke kuithapjes zouden komen, zag ik een klein lampje in de verte branden. Het bleek de intussen welbekende Chai-kar te zijn met de nodige warme drank voor als je moet wachten. Er zaten een aantal mannen en een paar vrouwen op kleine rieten poefjes te slurpen aan de thee uit mini plastic bekertjes. Ja ja, Indiers slurpen, boeren, smakken, spugen als ze eten of drinken. Iets waar je aan moet wennen, nou ja, ik zal er nooit aan wennen. Met mijn bekertje chai in de hand, rugzak tussen de benen, zie ik een bus naderen. Iedereen klimt eruit en nemen (net als ik tijdens vele busritten heb gedaan) een kop chai en scharen zich bij de anderen op de grond. Nog nippend aan mijn hete thee, hoor ik de motor starten en zie ik de bus wegrijden. He wacht, ik en nog vele anderen willen ook mee! Gelukkig weet de theeverkoper met luide stem de bus te stoppen en wat blijkt; ik ben de enige reiziger voor deze ochtend op weg naar Asjmer. De rest... geen idee waar zij naar toe gaan.

In de oude rammelende bus, waar de vrieskou door de kieren naar binnen blaast, rijd ik naar het station van Asjmer; city of rats oftewel mijn lievelingsdier. Zelfs overdag lopen deze smerige dieren over straat en de stations. Ik hoop dat ik meteen kan overstappen op de bus naar Jaipur zonder een glimp van deze beesten te hoeven opvangen. Ogen dicht, aandacht op andere zaken en dan in een andere bus. Het ging gelukkig goed (zelfs met mijn oogleden half gesloten) van de ene bus in de andere. Opnieuw was ik de enige passagier maar nu wel met een sneldienst. Voor het eerst in India reden we over een 4/6 baans autoweg zonder enige stop. Maar voordat we op deze snelweg waren, slingerde de bus in het donker tussen allerlei weggebruikers door. Alsof hij een test deed voor zijn rijexamen! De weggebruikers als pionnen met amper licht. Het inhalen van vrachtwagens die vaak veel te zwaar zijn beladen, duurt lang, maar dan zijn er ook nog fietser en voetgangers en riksja’s zonder licht die in tegengestelde richting naderen. Dat betekent dat de oplegger moet uitwijken, terwijl mijn buschauffeur met ronkende motor net probeert in te halen. Diep ademhalen en vertrouwen hebben in de rijkunsten van de buschauffeur, soms even de ogen dicht en een klein schietgebedje. Veilig vervolgen wij onze weg en zie ik op de andere rijbaan zelfs een wielrenner. Heerlijk vrijbaan over het asfalt, bijna geen verkeer vanuit de stad rond 8 uur!
Naar mate het duister is overwonnen door de zon, zie ik nog iets anders. Of valt het me nu meer op na het bezoeken van diverse tempels waar de godheid Shiva door een fallus symbool wordt vereerd. In allerlei soorten en maten zie ik dit symbool overal. Op straat in de vorm van dikke korte afgeronde keien, verfstoffen in diverse kleuren in lange dunne stapels en nu vanuit het raam zie ik hoge van baksteen in het landschap. Ach ... het zijn steenovens. Rare gedachten na invloed van het Hindoeisme.

Eenmaal in de stad met de roze (rode) zandsteen gebouwde huizen, heb ik wederom moeite met de staat waarin de gebouwen zich bevinden. Het is zonde. Prachtige gedecoreerde veranda’s en houtbewerkte portalen, deurposten en deuren zijn er zeer slecht aan toe. Toch begeef ik me naar het paleis der winden, eigenlijk alleen een voorgevel versiert met roomsoesachtige versieringen. Daarna bezoek ik nog het paleis en het buitenpaleis een paar kilometer verderop met de lokale bus. Alle gebouwen zijn in zeer slechte conditie of vreselijk slecht gerestaureerd, waarbij het oude min of meer wordt vernield en met huidige materialen wordt gerepareerd. Dat is niet restaureren! Het is ongelooflijk jammer dat er zo zorgeloos met oude (antieke) kostbaarheden wordt omgesprongen. Dan heb ik het nog niet over de gevraagde entreeprijzen voor toeristen voor deze verloren schatten uit een welvarende tijd in India.