Oud en Nieuw

McLeodganj –Oud en Nieuw
Op de laatste dag van het jaar, besloot ik om naar de hoogste plek in de omgeving te gaan wandelen. Het is een stevige klim van ongeveer 4 uur vanaf McLeodganj (2000m) naar Triund (2857m) en dan nog eens anderhalf uur verder omhoog waar de sneeuwgrens begint (3350m).

Ik had me zoals gewoonlijk weer eens niet goed voorbereid, en dat resuleerde in een spannende steile klim via een ezelpad. Dwars door doornstruiken en al kruipend over flinke rotsblokken met het grote risico om flink naar beneden te vallen, kwam ik eindelijk op het pad dat naar Triund leidt en wat min of meer aangelegd is. Maar via deze eigenaardige tocht ontmoette ik wel een eenzame Tibetaanse monnik. Na een lastige overbrugging van een rotsblok, stond ik op een smalle richel uit te rusten. Tot ik achter mij iemand hoorde roepen. Ver boven mij stond een monnik in een typisch bordeauxrood gewaad naar mij te zwaaien tussen de gekleurde tibetaanse gebedsvlaggen. Vol goede moed klom ik verder omhoog, tot ik bij een klein huisje aankwam. Tussen de rotsblokken in waren twee kamers gebouwd, waarvan één dient als keuken en de anders als slaap-, woon- en studeerplek. In de deuropening werd ik verwelkomd als een belangrijke gast en begreep ik onmiddelijk dat hij geen enkel woord Engels zou spreken. In al zijn vrolijkheid laat hij zijn huisje zien en schenkt een kop zoute Chai in een afgrijzelijk smerig glas. Al wijzend neemt hij me mee naar zijn dakterras, waar je een prachtig uitzicht hebt over de vallei richting Dharamkot en McLeodganj. Wat een plek om te studeren en te mediteren!
Nadat er een paar kussens zijn neergelegd, wordt mij ook nog een kleine lunch, bestaande uit rijst en wat linzen, aangeboden. Hij glimlacht van oor tot oor dat hij een Nederlandse op zijn dakterrasje heeft en hem vol interesse aankijkt en eigenlijk niet weet hoe ik dit eten en drinken naar binnen moet krijgen. Normaal gesproken eet ik alles van de straat, maar dit ziet er zo vies uit .... maar ik kan en durf het niet af te slaan. Met een paar Engelse woorden proberen we een conversatie in stand te houden (Hij is in 2003 via Nepal naar India gevlucht en studeert nu de Boedhistische leer in McLeodganj. Zijn ouders zijn vermoord door de Chinezen en een broer is monnik in Tibet.) en probeer ik enkele slokjes van de thee en eet ik een beetje van de rijst. Na een half uur, probeer ik hem duidelijk te maken dat ik op weg ben naar Triund, en dat ik graag wil verder gaan omdat het nog een lange weg te gaan is. Ik wijs op het eten, dat het lekker was, maar veel te veel en houd mijn handen op mijn buik. Het lijkt erop dat hij me begrijpt en staat tegelijkertijd op. Met een nog bredere glimlach neemt hij op officiele wijze afscheid van mij. Met twee handen houdt hij mijn handen vast, buigt diep en zegt een spreuk die ik niet versta. Hij wijst mij een ezelspad omhoog dat zal uitkomen op het goede pad naar Triund. Iedere keer als ik omkijk, zie ik hem nog steeds naar mij zwaaien met een geweldige glimlach, die ik van verre afstand kan zien.

Zo klim ik verder omhoog en eindelijk is daar het werkelijke pad, redelijk geplaveid met grote rotsplaten die als een trap omhoog leiden. Zo kwam ik na een half uur ‘wandelen’ bij een theehuis, waar ik zoete Chai heb gedronken om de nare bijsmaak van de aangeboden thee bij de monnik kwijt te raken en heb ik een kom noodles naar binnen gewerkt om voldoende kracht te hebben om de weg naar de ‘top’ te volbrengen.
Het punt dat Triund wordt genoemd, stelt niet veel voor. Er staat een Guesthouse en nog twee kleine tentjes waar Chai met toebehoren wordt verkocht. Maar vanaf dit punt heb je een waanzinnig uitzicht over de bergkam van Dhauladhars. Helaas door het prachtige weer van de afgelopen weken, is de witte sneeuw bijna weggesmolten van toppen en liggen er nog pakken wit in de diepe kloven en zijn de bergtoppen rotsachtig grijs. Na een kopje Chai verder omhoog geklommen en op de bergrug, ongeveer 3300m, intens genoten van het uitzicht. De sneeuw rondom mij was keihard geworden en was een oudejaarsdag-sneeuwballengevecht niet mogelijk, maar op deze plek zou ik eeuwig kunnen blijven. De felle zon verwarmde mijn bezwete lichaam na de stevige klim, zo kon ik wel uren blijven turen naar de bergketen tegenover mij: onbeschrijflijk mooi!

Aangezien het de laatste dag van het jaar 2007 is, bestond er geen mogelijkheid om in Triund te blijven overnachten in het guesthouse. Zoals alles in dit gebied, sluit vrijwel alles voor een aantal maanden vanaf 1 januari als een soort winterstop. Wel bestond er de mogelijkheid om er te kamperen, maar ik had geen behoefte om in mijn eentje een tent te huren en daar te gaan verblijven. Dus zat er niets anders op dan weer helemaal naar beneden te lopen. Met een prachtig plaatje van de Dhaulaudhars en de Inderhara pas in mijn hoofd, ben ik in een rustig tempo gaan afdalen. Met de ondergaande zon in het vizier was het een meditatieve afdaling. Het laatste stuk, bijna een uur, in het donker afgelegd. Niet gemakkelijk omdat onvoorziene rotsblokken het pad versperren, maar zonder ongelukken kwam ik aan in McLeod rond 19:00 uur. De Indiers waren al in volle gang aan het feesten en de meesten waren al flink dronken. Het is een openbare gelegenheid en iedereen hangt en drinkt maar wat rond op straat. Het enige waar ik behoefte aan had, was een warme maaltijd, een warme kruik en dan naar bed. Het nieuwe jaar was voor mij al begonnen bovenop de berg, al genietend van het uitzicht liet ik mijn plannen voor de toekomst passeren (oftewel maakte ik haalbare voornemens voor 2008).

Na de maaltijd, heb ik een warme kruik mijn bed laten verwarmen en nam ik intussen een hete douche om de ingespannen spieren te verwarmen. Zo kroop ik op 31 december om 21:30 uur diep onder de wol met mijn thermo-ondergoed aan. Buiten hoorde ik in de verte dronken mensen vuurwerk afsteken. Geen van de inwoners bleef op tot 0:00 uur, heb ik de volgende dag van de hoteleigenaar gehoord. Daar waren de meeste Indiers te dronken voor en vele inwoners van McLeodganj, zoals de Tibetanen vieren Chinees nieuwjaar, dit jaar ergens begin februari.