Srinagar

De busrit van 16 uur, werd een busrit van ruim 30 uur naar Srinagar. Het was een hele avontuurlijke reis, maar door de vele stops onderweg om te eten en te drinken bij de locale eettentjes langs de weg op de juiste momenten als de innerlijke mens iets nodig heeft, het gezellige gezelschap van de Kashmiries en de bezorgdheid van de enkele dames aan boord betreffende de kou, was mijn busreis warm en goed vol te houden. Er werden wollen sokken en sjaals uit Kashmir overhandigd en kon ik dik ingepakt vele uren slapen naast het bewonderen van het landschap dat steeds grilliger werd naar mate we naar het noorden reden.
Eenmaal dichterbij de eindbestemming komend, begonnen diverse medepassagiers zich om mij te bekommeren. Oók vanwege de oplichting in Delhi. Iedereen wilde mij een goed verblijf in Kashmir geven, zonder onnodig veel kosten, want zo gaan mensen in Kashmir niet met elkaar om. Daarom werden er telefoonnummers gegeven indien ik geen goede woonboot zou hebben gereserveerd om samen met hulp van deze mensen een ande goed verblijf te regelen. Daarbij werd door één man aangegeven dat ik al mijn geld zou kunnen terugkrijgen via zijn broer en schoonzus, die in Delhi wonen en ervaring hebben met bureau’s die toeristen oplichten. Plus zijn familie bezit ook een woonboot, maar dan aan het Nagin meer, waar ik mogelijk ook zou kunnen verblijven.
Al deze gegevens in combinatie met de hartverwarmende afscheidswoorden van de Kashmiries gaven mij een zeer goed gevoel en was het raar om na zo’n lange rit de bus uit te stappen en op zoek te gaan naar de eigenaar van de woonboot waar ik zou gaan verblijven volgens de reservering van Sunny & Yassin.

In de schemering werd ik door de afgesproken man, met naambord van Petra, op het busstation van Srinagar opgehaald voor mijn verblijf op hun woonboot in het Dal-meer. Ik werd samen met Ayub en mijn rugzak in een tuktuk gepropt om op weg te gaan naar de boten langs de kade. Met een bontgekleurde Shikara (een soort gondel) werden we naar mijn verblijfplaats Chairful Charly geroeid. Eenmaal bij de steiger van de eigenaar aangekomen, zag de boot er heel anders uit dan mij op de foto’s was getoond in Delhi. Het was een oude boot zonder de prachige houtversieringen, die bekend zijn in deze omgeving. Daarbij leek mijn slaapkamer wel een oude hut met dichtgespijkerde ramen en plastic om de tochtgaten te dichten. Er werd een kaars aangstoken, want er was geen elektriciteit op de woonboot. Zo te zien was er niet echt op mij gerekend, want het beddengoed moest nog worden gezocht in de resterende kamers van de boot en de hut. Ook waren de beloofde overige toeristen niet aanwezig, volgens Sunny waren er Spanjaarden en Fransen. Bij het inschrijven in het gastenboek, zag ik dat deze buitenlanders in de zomer waren geweest. In de tussenliggende tijd van augustus was er niemand meer geweest op Chairful Charley.

Vanwege de kou moest ik eerst mee naar het woongedeelte van de familie van Ayub, dat is een hut op palen en zit aan de steiger vast. De hut heeft twee gedeeltes, een keuken en een woon/slaapkamer deel, waar matrassen worden uitgerold voor de nacht. Er is geen meubilair, dus je zit op de grond tegen de houten schotten die met plastic en kleden zijn bekleed om de kou door de kieren tegen te gaan. Op de vloer liggen ook diverse kleden en een aantal rolkussens tegen de wand, zodat je redelijk zacht en warm zit. Aangezien er geen CV is, kreeg ik net als de rest van de familie een feron (een moslimjurk) aan en werd mij een mandje met hete kolen (kangri) aangereikt om onder mijn jurk tussen mijn voeten vast te houden. Zo was het toch heerlijk warm. Na wat korte gesprekjes met de overige familieleden, werd mij een warme maaltijd aangeboden. Onder toezicht van 9 paar ogen, kon ik beginnen aan een bordje met rijst en wat kerrie-gekruide groenten.

Na de maaltijd en overheerlijk kasmir-thee, werd ik met twee volle kruiken naar de toeristen-slaapboot gebracht. Met het laatste beetje water uit mijn fles, heb ik mijn tanden gepoetst in de vreselijke badkamer met gaten in de vloer. Eerst heb ik me laten beloven dat er geen ratten in de omgeving van de boten zijn, daarna ben ik met tranen in mijn ogen onder de dikke wollen dekens in slaap gevallen. Zo had ik mij Srinagar toch niet voorgesteld? In mijn slaap heb ik mij voorgenomen om het heft in eigen handen te nemen. Zodra de gelegenheid zich voordeed, ben ik naar de overkant gevaren om te gaan telefoneren voor een andere verblijfsplaats.

Zo kwam ik terecht bij de familie Wangnoo. Een prachtige authentieke woonboot met houtsnijwerk aan zowel de binnen als buitenkant met een veranda met uitzicht over het rustige Nagin-meer en de bergen van de Himalaya’s. Met een houtkachel in de slaapkamer en een gezellige grote familie, voelde ik me meteen op mijn gemak en ik werd opgenomen als één van de kinderen. Iedereen woont namelijk thuis, ouders, kinderen en kleinkinderen. Ook hier is er een woon/slaap/keukengedeelte aan land en een woonboot voor gasten en een aantal familieleden. Ik kreeg heerlijke maaltijden geserveerd, overheerlijke thee tussendoor en vlak voor het slapen gaan werden ook nog een aantal kruiken in mijn bed gelegd om mij goed te verzorgen. Overdag zorgde de kangri onder mijn feron voor heel veel warmte naast alle goede zorgen van de diverse familieleden. Ik werd meegenomen naar de stad voor inkopen, voor het bezichtigen van de oude stad, voor een tweedaagse wandeltocht in de bergen waar sneeuw ons tegenhield, een boottocht via de meren met een shikara en een lunch in een mongoolse tuin met meer dan honderd fonteinen èn een ontmoeting met een alternatieve geneesheer, die ook paranormale gaven bezit. Maar als klap op de vuurpijl was ik aanwezig tijdens een groot moslim-eetfeest, waarbij in de ochtenduren twee geiten werden geslacht. Ik heb alles gefotografeerd, maar kon het zonder lens waarschijnlijk niet aan. Ik ben voorlopig vegetarier. Zo werden twee dagen lang allerlei lekkere maaltijden gemaakt en geserveerd door de gezusters Bably and Mymooni, gelukkig voor mij en één van de meisjes, Shanou, werden er ook overheerlijke groenten gekookt en feta gebakken in pittige saus.

Het werd steeds moeilijker om mijn afscheid aan te kondigen, er werd zo liefdevol voor mij gezorgd, maar ik wil toch graag meer zien van India dan het familie-leven in de winter in Kashmir. Zo werd het gisteren tijd voor een nieuwe lange busreis naar Amritsar. Een rit van 14 uur, waarbij ik het eerste deel in een volle jeep heb volbracht en na een korte overstap in Jammu met een overvolle streekbus naar de eindbestemming.