Eerste weken in Jumla

De vallei lijkt iedere dag groener te worden in het voorjaar en de bergen in de verte met de sneeuwtoppen schitteren in de stralende zon, Jumla is prachtig!
Het is inmiddels twee weken geleden dat ik in Jumla Bazaar (2400m) ben geland met een piepklein vliegtuigje waarin zowel honderden kilo's bagage werden gepropt als ook 21 volwassenen. We scheren anderhalf uur over de hoogste toppen van de Himlaya van Kathmandu naar Jumla, met een kleine tussenstop voor kerosine in Pokhara. Ik heb helaas te weinig mee gekregen van het uitzicht op de transhimlaya en great himalaya gebergte. Ik was kotsmisselijk vanwege het heen-en-weer-schuddende vliegtuigje die moeite had om rechtuit te vliegen door de sterke windvlagen rondom de zevenduizenders. Maar als je eenmaal op de grond staat en 360° ronddraait, dan beneemt een blik op de omgeving je adem – een rivier kronkelt door de vallei en aan alle kanten rijzen de heuvels en bergen omhoog met hier en daar nog sneeuw op laaggelegen plekken. De wind is koud en in de verte zie je donkergrijze wolken die verse sneeuw op de toppen laat vallen. Dit is mijn nieuwe werkplek, ik kijk ernaar uit om het gebied te ontdekken!

Naast het actief zoeken naar een geschikte woonplek, heb ik de eerste paar dagen samen met Jenny, mijn programma-manager, en Michael, livelihood-volunteer, een flink aantal organisaties bezocht waar VSO mee zou kunnen samenwerken voor geintegreerde projecten. Natuurlijk ook samen mijn werkgever DEO Jumla bezocht en een voorstel uitgewerkt voor mijn pilot-educatie-project aankomende maanden. Het klinkt allemaal veelbelovend en de DEO medewerkers zijn enthousiast over het samenwerken met VSO.
Het actief rondbazuinen en rondstruinen op zoek naar een kamer, levert na twee dagen al zijn vruchten af. In een nog-onder-constructie-huis, biedt de dochter des huizes voorlopig een prachtige nieuwe kamer aan op de begane vloer met een prive douche en toilet. Als het huis over een maandje klaar is, kan ik verhuizen naar de tweede verdieping waar twee kamers + keuken + douche/toilet + balkon zijn voor persoonlijk gebruik. Fantastisch, een veilige plek centraal gelegen t.o.v. de bazaar en vrienden. Ik ben helemaal in mijn nopjes, want diezelfde dag arriveerden ook mijn dozen vanuit Pokhara met mijn basisuitrusting. Met hulp van de collega's van 4S, de organisatie waar Michael voor werkt, worden mijn dozen op de rug de heuvel opgedragen naar mijn eigen plek. De volgende zorg ik voor vloerbedekking en gordijnen, en mijn 'huisje' is klaar zodat ik in alle rust mijn werk in Jumla kan starten.

Mijn eerste officiele dag op het DEO wordt ik aangenaam verrast. Naast een hartelijk welkom met bloemen, een krans en een keurige kleine tika, wordt mij eigen een kamer aangeboden. Het is voor het eerst in mijn leven dat ik een eigen kantoor heb!!! Met een grote glimlach accepteer ik het aanbod, want ik voel dat ik niet kan weigeren. Een kantoor is iets wat ik totaal niet nodig heb aangezien mijn werk vooral heel praktisch is in de scholen – ik werk in de personeelskamer en de klaslokalen met de leidinggevenden en leerkrachten. De opslagkamer met educatie-materialen is groot en vies. In overleg met het personeel mag ik het inrichten zodat het bruikbaar is voor zowel DEO staff als bezoekende leerkrachten. Na een uurtje ziet de kamer er opgeruimd en overzichtelijk uit. Mijn managers, de Assistent DEO en de drie School Supervisors, zijn dolenthousiast en willen de ruimte voor intern georganiseerde trainingen gebruiken, en geven te kennen dat ze hopen dat ik regelmatig naar kantoor kom.
De volgende ochtend word ik op een bijzonder wijze aan de Resource Persons (RCs) geintroduceerd. Ik word om 7 uur op het busstation verwacht, waar de 10 RCs van Jumla, 6 RCs van Mugu en 4 RCs van Kalikot met een trainer van het trainingscentrum op mij wachten om mij mee te nemen naar Tatopani waar gezamenlijk een 'modelschool' wordt bezocht. Met 21 mannen onderneem ik het veldbezoek. Na anderhalfuur in een hobbelende oude bus nemen de mannen een uitgebreide douche onder het helende hete water uit de natuurlijke bron, en doen hun was. Pas als de eerste shirts en broeken droog zijn, wordt het ontbijt besteld. Pas rond 12:30 uur lopen we de berg op om de school te bezoeken waar alle leerlingen en veel ouders in de brandende zon op het open schoolterrein ons staan op te wachten met bloemen en kransen. Ik vraag mij af hoe lang deze kinderen al staan te wachten, maar al vlug vergeet ik deze gedachte als ik word meegenomen naar de overweldigende ECD klas. Achtentwintig leerlingen tussen de 2-5 jaar zitten op een tapijt keurig in een kring en laten mij allerlei spelletjes en liedjes zien samen met de glimlachende juf. De rekken liggen vol met speelmateriaal, en zien eruit of ze veelvuldig worden gebruikt. De juf bevestigt dit en laat ook haar dagelijkse routine zien wanneer en hoe ze de materialen gebruikt. De uitdaging is hoe iedereen te betrekken als alle kinderen present zijn, vandaag maar 70% aanwezig, en de hele kleintjes hebben nog veel zorg nodig. Petje af, voorschoolse opvang en kleuterschool ineen met 41 kinderen en één juf!
De overige klassen hebben ook vloerbedekking, de leerlingen zitten in rijen richting het whiteboard, maar verder zijn er weinig materialen beschikbaar uitgezonderd van een aantal posters verstrekt voor Unicef en World Vision. Sommige kinderen dragen een deel van een uniform, maar de conditie is niet om over naar huis te schrijven. Dat geldt ook voor de persoonlijke hygiёne van de meeste kinderen. De leerkrachten worden betaald door de gemeenschap, en de ouders helpen met het onderhoud van de school en eventuele educatie-materialen. De betrokkenheid van de gemeenschap is groot – en dat is af te lezen op het glimlachende gezicht van de schoolleider. Het bezoek wordt afgesloten met een informeel gesprek met alle betrokkenen, en dan aanvaarden de 'mannen' en ik de terugreis naar de bazaar.

Afgelopen week heb ik de vijf scholen bezocht die door het DEO waren gekozen voor mijn werk. Het is niet zo eenvoudig als het op papier lijkt. Vier van de vijf zijn te voet ongeveer 3 uur van de bazaar en dat houdt in 6 uur lopen op een dag. Prachtige wandeltochten, maar in combinatie met je werk op de scholen, niet heel realistisch zes dagen per week en dat 6 maanden lang. Deze lange afstanden maken dat ik de scholen niet wekelijks zou kunnen bezoeken zoals het plan van VSO en DEO. M.a.w. vandaag zal ik met mijn werkgever het plan nogmaals onder de loep nemen en hoogstwaarschijnlijk aanpassen. En dan kan ik aan de slag, met de leerkrachten van de onderbouw op het gebied van leer- en lesgevende strategiёn en het werkelijk gebruik maken van de vele educatiematerialen die door diverse organisaties zijn verstrekt.
Hopelijk lukt het ook om met mijn schoolplein initiatief op te pakken door de grote vlakten aantrekkelijk te maken voor zowel leer- als financiёle doeleinden. Ik denk aan kleine groente- en kruidenkas bouwen met het hout dat overal voorradig is en simpel plastic, bloemen- en plantenperken voor de klaslokalen aanleggen, en eventueel moestuinen creёeren waar seizoensproducten worden verbouwd. Met hulp van de organisatie van Michael en NGO LiBird moet het mogelijk zijn om zaden, planten en eventueel bomen te verkrijgen. De ouders zijn bereid om de grond gebruiksklaar te maken met fysieke inspanningen en kostbare tijd.
Afgelopen week had ik ook een veelbelovend gesprek met KTS, de organisatie van VSO gezondheidsvrijwilligster Willeke, die graag met eerste jaars studenten persoonlijke hygiёne lessen willen verstrekken op mijn scholen in verweggelegen gemeenschappen. Op deze manier worden zowel kinderen als ouders benaderd voor basis-gezondheidsbewustwording.
Inmiddels ben ik ook druk bezig om uit te zoeken waar ik een grote hoeveelheid verse melk kan kopen, zodat ik echte kaas kan gaan maken. Het enthousiasme van een aantal partners is er al, maar het meest belangrijke – de melk – is er niet. De koeien geven zo weinig en dan heb ik het nog niet over de hygiёne van de boer. De grote vraag is, zal het Petra lukken om in Jumla een eerste echte Goudse kaas te maken in de aankomende zes maanden?

Ik houd jullie op de hoogte van het werken en leven in Jumla als internet en stroom het toelaten. Kijk op FB voor foto's: http://www.facebook.com/petra.hoeve.5?ref=tn_tnmn
Namaste!