Waarom bent u lang en geel?

Inmiddels zijn er 3,5 maanden voorbij en het leven en werken in Jumla is veel rooskleuriger. Niet alleen heb ik hier meer naar mijn zin vanwege nieuwe contacten, maar ook het weer is zonniger. Het regenseizoen heeft alles groen getoverd, de bloemen bloeien kleurrijk, de lucht is helderblauw met spierwitte wolken, en de nachten fris vanwege de regen- en donderbuien.

Het betekent niet dat op de scholen heel veel zichtbaar is veranderd sinds mijn wekelijkse bezoeken, de klassen zijn nog steeds vies en rommelig, de leerkrachten bereiden een les nog steeds niet voor, een directeur heeft geen invloed op de vele absente leerkrachten, MAAR ik heb wel leerkrachten gemotiveerd voor het gebruik van simpele lokale middelen tijdens de lessen. En even zo belangrijk binnen mijn rol als educatie adviseur en linkage-coordinator Health and Livelihood, mijn initiatieven zijn en worden goed ontvangen bij lokale partners. Met name het schooltuinen-project loopt nu redelijk op rolletjes, zelfs zo vlak voor de winter. Op drie scholen hebben kinderen een stuk schoolplein klaargemaakt voor schooltuin, wat geen eenvoudige klus was met een rotsachtige grond. Op sommige plaasten hebben de kinderen bloeiende planten geplant, om bewustwording te creёren betreffende verzorgen van een schooltuin. Het seizoen voor planten van zaden en stekken voor groentetuinen is over, dus gaan we deze maand simpele kassen bouwen (donatie van vrienden tijdens mijn vakantie in NL) waar studenten zaden en stekjes kunnen verzorgen, die dan in het voorjaar geplant kunnen worden in de schooltuin. Twee lokale overheidsorganisaties vonden mijn idee zo fantastisch, dat zij deze week een kandidaat van twee scholen hebben uitgenodigd voor een training over 'home-gardening'. Op deze manier kunnen deze coordinatoren de kennis mee kunnen nemen naar de uitvoering van schooltuinen de aankomende jaren (ook als ik hier niet meer werkzaam ben). Tevens gaan deze lokale organisaties budget vrij maken voor het doneren van zaden en stekjes + technische kennis waar nodig zoals met regelmaat de school bezoeken en adviseren. Wat ik vooral bijzonder vind aan dit initiatief is, dat lokale organisaties nu ook aandacht hebben voor jeugd – de toekomstige landbouwers. In mijn optiek DE KANS, want volwassenen zijn soms moeilijk te sturen/veranderen in houding/acties. De kinderen op de basisschool nemen de kennis mee naar huis, en zodra ze zelf meedenken en meewerken kunnen zij waarschijnlijk eenvoudiger nieuwe technieken en ideeёn tijdens het tuinieren invoeren zonder de ouderen tegen de haren te strijken. Een echte 'eye-opener' voor de organisaties, en nemen dus nu mijn initiatieven en ideeёn mee in de jaarlijkse planning. Ma ekdam kushi laagio – 'm very happy!

Ook het eerste Health Camp zit er op. Het was niet eenvoudig, ik ben en blijf de kartrekker. De studenten van KTS (verpleegopleiding) hebben de basisonderzoeken gedaan, en vervolgens in iedere klas bewustwordingslessen over gezonde voeding. Helaas kon ik geen doctor vinden die tijdens deze dag aanwezig was, maar ik heb inmiddels wel een lokale organisatie bereid gevonden voor gratis na-behandeling in het lokale ziekenhuis voor oor- en oogontstekingen. Betreffende het schokkende resultaat van ondervoeding bij veel kinderen, ben ik nog druk bezig om een lokale organisatie te vinden voor een voorlichtingscampagne op school als in de gemeenschap (voor ouders en andere betrokkenen). Dat gaat vast wel lukken met alle netwerken die ik inmiddels heb opgebouwd als energieke blonde bideshi miss Shila. Maar het is nog niet zeker of de overige twee scholen zullen worden bezocht door de KTS studenten voor een algmene medische keuring. Ik hoop natuurlijk wel, want dit eerste project is op een bazaar-school gedaan, waar meeste kinderen en ouders eigenlijk wel de beschikking hebben over juiste voedig, sanitatie en hygiёne en de mogelijkheid om een ziekenhuis te bezoeken. Toch was het resultaat verrassend en schokkend. De twee overige scholen ver van de bazaar zouden in mijn optiek zeker moeten worden bezocht om ernstige medische gevolgen van slechte sanitatie en hygiёne te voorkomen. Er is nog anderhalve maand tot mijn beschikking om dit te organiseren.

Sinds een paar weken werk ik op een nieuwe school, waar ik met name de grade-teachers van 1-3 ondersteun op het gebied van Engelse lessen, en samen met de Engelse leerkracht studenten van class 6-10 de communicatielessen verzorg. Deze ene dag in de week houdt me op de been, het iedere week een feest om in een klas te arriveren waar kinderen naar je uitkijken en gemotiveerd zijn om te leren. Het is een school waar met name de armste kinderen van de buurt naar toe gaan, de anderen gaan naar een private school. Maar wat maakt het uit of je in gescheurde kleren in vieze schoolbanken zit, maar wel actief in een les deelneemt en probeert Engels te spreken? Iedere week praten we over een ander onderwerp, m.b.v. vragen of statements. Soms met de hele klas (ruim 50 studenten), soms in groepjes, soms in tweetallen. De Engelse leerkracht Narayan en ik participeren, en lachen samen heel wat af met de studenten. Het is een 'childfriendly omgeving' waarin iedereen zich veilig voelt om openlijk te spreken of aan te geven wanneer het te moeilijk is. Fantastisch! De 40 minuten vliegen voorbij, en de studenten blokeren de weg voor ons tweeёn om naar een volgende klas te gaan. Naast 35 minuten communiceren over een onderwerp, in de laatste 5 minuten mogen (nou ja dat willen ze, en dat hebben ze eigenlijk afgedwongen) de studenten vragen stellen. Meestal zijn dat vragen over leven, werken, spelen, regels,wetgeving, rechten, politieke situatie, landschap, infrastructuur, mensen, enzovoorts in Nederland, Europa of de wereld. Ik moet regelmatig mijn hersenen kraken om antwoord te kunnen geven, of in sommige gevallen neem ik het mee huis en geef pas de volgende week antwoord. Kinderen stellen zeer goede vragen over landen waar ze over hebben gehoord of gelezen, bovendien erg gedetaileerd. Ik vind het verrassend en geweldig. Afgelopen week werd er met toestemming een persoonlijke vraag gesteld: "Miss Shila, waarom bent u zo lang en heeft u zo'n gele huidskleur inclusief uw haar? Is dat genetisch? Is dat normaal in Europa? Waarom hebben wij zo'n donkere huidskleur, zwarte haren en donkerbruine ogen? Iedereen heeft dat hier in Nepal, en bij u in Nederland? Is iedereen zo geel en lang?" Tja wat zeg je dan? "Nee in Nederland zijn er vele variaties in huiskleur, haarkleur, oogkleur en lengte." Lang leve de multiculturele samenleving. Wel vertederend zo'n vraag/opmerking. In Nepal zijn het vooral de buitenlanders die een andere haarkleur, oogkleur en huidskleur hebben, zo had ik het nog niet gezien. Tegelijkertijd ben ik jaloers op dat dikke lange zwarte haar van de vrouwen hier, de prachtige donkere ogen met schitterende natuurlijk gevormde zwarte wenkbrauwen, en die mooie zachte egaal bruine huid. Dan heb ik het nog niet over de soepele natuurlijke bewegingen tijdens het dansen en zingen, en de saamhorigheid die dat met zich meebrengt tijdens vergaderingen, bijeenkomsten, bruiloften of minder plezierige momenten – men zingt en danst zich door situaties heen – samen.