Dolpa Trektocht

Tijdens het populaire familie festival Dashain, was ik in Kathmandu. Een feest waarbij iedereen bij familie en vrienden op bezoek gaat om samen te eten en drinken, een soort kerstmis zonder de kerstboom, versiering en de lampjes. Samen met Bibek heb in het weekend Nuwakot bezocht, een oud stadje ten westen van Kathmandu, waar je prachtig uitzicht hebt over de hele Himalaya reeks van Lamjung tot aan Langtang. Op de motor slingerend over een weg langs ruwe bergwanden aan de ene kant, en wijds uitzicht aan de andere kant, hebben we in uren maar 35km afgelegd van de ene slaapplek naar de andere. Zo zie je maar, in Nepal is reizen al een belevenis op zich.

Na mijn rapportage en overige afrondende werkzaamheden betreffende Jumla op VSO kantoor, ben ik samen met Sandy, een educatie vrijwilliger in Dhangadi, op reis gegaan naar het Dolpa district voor een twee-weekse-kampeertrektocht. Na drie dagen wachten op het meest saaie vliegveld van Nepal in de hitte van Nepalgunj, zaten we op een supervroege ochtendvlucht naar Juphal. Een onverharde landingsstrip met geulen en zandhopen van nog geen 500m lang met aan beide kanten een steile afgrond. Met handen voor onze ogen, maar toch stiekem over de schouder van de piloot meekijkend, slaat ons hart een paar ritmes over als het kleine vliegtuigje met 9 passagiers veilig tot stilstand wordt gebracht op 2300m. Dan volgt een ademloze stilte als we rondom ons heen kijken – dichtbij de hoge bergen van ruim 6000m met verse sneeuw op de scherpe pieken. Onze tocht moet nog beginnen, maar Dolpa is al van het eerste moment precies zoals onze verwachting en omschreven in gidsen: "Geïsoleerd door Himalaya is het gebied surrealistisch mooi."

Met waanzinnig uitzicht rondom ons heen, lopen we met slappe benen van de vliegreis, in drie uur naar het districts-stadje Dunai, waar als het goeds is een gids en drager op ons wacht bij onze eerste kampeerplek. Aangekomen in Dunai is het inmiddels eind van de middag, en het begint al flink koud te worden als de zon achter de bergen is verdwenen om 4 uur. Eerst moeten we nog onze kampeerspullen regelen, zoals tent, matje, brander, potten, kommen, bestek, eten en drinken. Als ervaren reizigsters en na jaren in Nepal te hebben gewoond, lossen we dat op door ieder een deel van de taak op zich te nemen. Binnen een uur hebben we de klus geklaard, en staan we in het pikkedonker voor onze tent met alle spullen gereed voor de aankomende dagen, en hebben een inspirerend gesprek over onze tocht met onze gids. Echter we missen nog een belangrijk persoon – de drager. De vriendelijk lachende gids Man Bahadur vertrouwd ons dat DAT bij ons vertrek morgenochtend is opgelost. Verzekerd doch superkoud, zitten Sandy en ik rillend rond half zeven aan de warme traditionele daal bhaat in de keuken bij onze camping eigenaar. Twee buitenlandse dames, die een beetje Nepalees speken, die drie jaar in Nepal vrijwilligerswerk verrichten en op eigen initiatief in Dolpa gaan rondreizen zonder uitgebreide toergroep met alle voorzieningen, is toch wel heel uitzonderlijk. Met andere woorden we zijn voor de eerste avond uitgenodigd om de gastvriendelijkheid van Dolpa te ervaren.

Met een buikje vol en een warme kruik vallen we in diepe slaap in de slaapzak. Wederom met zijn brede glimlach staat Man Bahadur voor onze tent de volgende ochtend, klaar voor vertrek, maar waar is de drager? Er volgen uren van gesprekken via onze contactpersoon in KTM per telefoon, Man Bahadur, een mogelijk drager en het enige trekkingsbureau in Dolpa. Om een lang verhaal kort te maken, het was een geld-kwestie tussen het monopolie trekkingsbureau in Dolpa die zag dat er geen inkomsten waren voor hun als twee dames op eigen houtje met gecontracteerden gids en drager een tocht door Dolpa gingen maken. De drager, Moti, werkt namelijk soms ook voor dit bureau, en wil graag dezelfde inkomsten. De 'dollar' middenweg lost het geldprobleem op. Pas tegen tienen pakken we onze rugzakken op, en beginnen aan de eerste dag. De mentale druk van de afgelopen uren blijft nog even in ieders hoofd rondspelen, maar als de eerste blijk valt op een immense vers besneeuwde berg voor ons, valt alle last van ons af,en genieten we van het buiten zijn.

De dagen zijn onbeschrijfelijk; de paden omhoog richting Do Tarap zijn smal en soms ver boven de rivier uit de rotsen gehakt. Spoedig lopen we boven de boomgrens en is het enige groen wat we zien, zijn kleine bosjes en struiken, waartussen soms verwonderlijk kleine gekleurde bloemen groeien. De waanzinnige pieken in de verte komen steeds dichterbij en lijken wel aan te raken. De snelstromde rivier verandert geleidelijk in een lange reeks grote rotsblokken met een dikke laag ijs en schitterende ijspegels langs de wanden. De helderblauwe lucht vertoont geen enkel wit wolkje, waardoor de bergen zich sterk aftekenen met hun grillige contouren. Sporadisch komen we mensen tegen, vaak zijn het een paar jonge jongens met een grote ezels- of muildierenkaravaan om goederen en etenswaren tussen hun woonplaats en Dunai bazaar transporteren. Vanaf ons pad zien we in de verte dorpen tegen de bergwand aangebouwd, bijna onzichtbaar vanwege dezelfde kleuren van de achtergrond en de stenen gebruikt voor de gebouwen. De dorpen liggen geïsoleerd van alle voorzieningen zoals elektriciteit en gas; een hard leven hebben de bewoners van Dolpa, dagen lopen voor het sprokkelen van hout voor het maken van vuur voor het koken van eten, dat dan tegelijkertijd het huis opwarmt.

De plekken op de kaart Tarakot (2543m), Laini (3160m) en Tol-Tol (3545m) waar we kamperen, zijn niets minder dan een paar grote nomadententen, waar lokale vrouwen gedurende het zomerseizoen een aantal maanden wonen om reizigers van eten en drinken te voorzien als extra inkomen als de mannen de grote kuddes yaks, schapen en geiten laten grazen op de hoogvlaktes. De soort legertenten zijn volgepakt met dozen het meest belangrijke; noodles-, koekjes, sigaretten en sterke drank, maar ook batterijen en overige kleine voorwerpen waar blijkbaar vraag naar is bij de lokale bevolking. De tentenkampen dienen ook als opslag voor ezels- en muildierenkaravaan die de producten naar diverse dorpen in de omgeving brengen. Voor Sandy en mij betekenen deze overnachtingskampen; hete koppen thee, warmte bij het vuur aan het eind van de dag, een warme verse maaltijd voordat we onze slaapzakken in kruipen en 's ochtends een goed ontbijt. Ieder dag lopen we ongeveer 6 a 7 uur, met tussendoor een flinke rustpauze in de felle zon tijdens het middaguur. Er is geen zonnebrand tegen te smeren, en na een paar dagen lopen we met roze neuzen onder onze zonnebril en verder totaal ingepakt in sjaals. Een flink contrast met de ochtenden waar we proberen de dikke ijslaag van de tent te schrapen voor het inpakken, en avonden waar we bibberend van de kou met alle lagen kleding bij het vuur zitten voordat we naar bed gaan om 7uur.

Na vier dagen komen we in het chorten omringende Dho Tarap (4090m) aan, een rustdag vanwege het bezichtigen van verschillende authentieke boeddhistische kloosters in de buurt van dit bijzondere dorp vol kuddes aks en geiten. Het lijkt wel of de tijd hier heeft stilgestaan. De gigantische stenen huizen met prachtige houtversierde raam- en deurkozijnen, met op het dak de bossen sprokkelhout om de winter door te komen. Rotsen opgestapeld als stevige omheining rondom de huizen en het dorp, waar de gigantische jaks worden gehuisvest tijdens de nacht. Het verbranden van de struik die zo kenmerkend is voor traditionele wierook tijdens dagelijkse boeddhistische rituelen in iedere familie. De dames met grote rieten manden op hun rug, klimmen de steile heuvels op voor het verzamelen van jak-uitwerpselen. De platgedrukte jakpoep tegen de muren van de huizen lijken wel dikke bruine pannenkoeken die in de felle zon drogen, deze worden 's avonds gebruikt als brandstof voor het vuur om te koken. Zowel volwassenen als kinderen zijn gedrapeerd in lange bruine jurken met een felgestreept schort, een aangenaam gezicht in het dorre verlaten koude landschap van Do Tarap.

We zouden nog dagen in het dorp kunnen blijven, waren dan waarschijnlijk ook ervaren paardrijdsters geworden aangezien onze camping-eigenaar een prachtig lief bergpaardje had waar we zo op konden springen voor korte tochtjes. Na een hartverwarmend afscheid, zetten we ons in de kille vroege ochtend schrap voor de aankomende drie dagen, het beklimmen van twee 5000-passen! Onderweg passeren we vele handbeschilderde chortens en bezoeken we een groot oud klooster en de Crystal Mountain school. Op beide plekken worden we rondgeleid met inspirerende gesprekken. "Zou VSO het Dolpa district in programma kunnen opnemen?", vragen Sandy en ik ons af, en al nadenkend over deze waanzinnige uitdagende baan, lopen we naar onze overnachtingskampeerplek Numa La Base Camp (4440m). De volgende ochtend starten we met de ellenlange klim naar Numa La (5290m) waar we maar een paar minuten tussen de wapperende gekleurde Tibetaanse gebedsvlaggen genieten van 360° uitzicht op alle grote bergen in deze Himalaya reeks. Dit is met recht 'on top of the world'! Als een verkleumde bergbeklimmer sta ik te dansen van vreugde en immens geluksgevoel, traanbuizen schieten vol van blijdschap en de bevestiging van het feit dat de wereld zo bijzonder mooi is. Voordat we compleet bevroren zijn, dalen we zo'n kleine duizend meter af naar onze kampeerplek en beklimmen de volgende ochtend in de sneeuw de Cross Baga La (5170m). Deze pittige klim van ruim 4 uur, is in een seconde vergeten als wederom het 360° uitzicht onze adem beneemt. Met zware benen, maar een flinke mentale versterking, lopen we helemaal naar Ringmo (3600m)waar het bekende grootste hoogste meer van Nepal is. Phoksumdo meer is azuurblauw in het zonlicht, en is wereldberoemd geworden door de documentaire van Eric Vale in Himalaya Karavaan. Niets is minder waar, al vanuit de verte zie je tussen de bomenstammen door het uitzonderlijke blauwe meer in het zonlicht schitteren. In scherp contrast met de steile bruine bergwanden die als het ware uit het meer rijzen. Tegen het vallen van de avond zetten we onze tent op aan de oever van het meer, en Sandy en ik zijn sprakeloos; Dolpa is verassend en waanzinnig!

De volgende dagen dalen we langs steile afgronden en smalle paden terug richting Dunai. In tegenstelling tot de andere kant van de hoge bergpassen, zien of horen we hier geen 'wildlife' zoals blue sheep, berggeiten, wolven en jackhalzen. Heel sporadisch komen we een ezels- of muildierenkaravaan met goederen tegen, maar het zijn vooral buitenlandse wandelgroepen met volle uitrusting gebonden op paarden en muildieren, en het overtollige in grote manden op de rug van dragers. Dat is toch wel anders dan zoals Sandy en ik hebben rondgetrokken met minimale middelen maar met flinke steun van onze altijd lachende gids Man Bahadur en opgewekte jonge drager Moti. De dagen van het beklimmen van de passen, hadden deze stoere mannen de tent opgezet en een hete kop thee klaar staan bij onze aankomst in de late namiddag. Voor het vallen van het donker was de noodle soep gekookt in de vrieskou en sterke wind. In het donker in de vroege ochtend werden noodle ontbijtjes met grote koppen thee klaargemaakt, terwijl wij in onze slaapzak warm probeerden te blijven tot aan vertrek. Onze dank is dan ook groot als we afscheid nemen van Man Bahadur en Moti op het vliegveld van Masinachaur.

Helaas moeten Sandy en ik nog twee dagen in Masinachaur verblijven vanwege geen vluchten vanuit Nepalgunj. Als de eerste teleurstelling is verwerkt, na twaalf dagen niet douchen dan nog maar een paar dagen met smerige lichamen in vieze kleding rondhangen, gaan we op zoek naar een overnachtingsplek rondom de zandstrook die als landingsbaan dient. Het kleine vliegveld biedt accomodatie in nomadententen, waar lokale bevolking zich klem zuipt bij het wachten op een vlucht met aangeleverde producten voor het district. Verrassend biedt een tenteigenaar, tevens leerkracht van de kleine school in het dorp, zijn huis aan voor twee 'lekker geurdende' dames. Na dagen noodles- als ontbijt, middag- en avondeten te hebben genuttigd, worden onze magen nu verwend door de heer des huizes met twee keer per dag verse daal bhaat en kommen yoghurt als toetje. Tussendoor eten we roti met verse groenten, en drinken liters lokale kruidenthee. Terug op kracht, maar nog steeds ongedoucht, landt na drie dagen het kleine vliegtuigje op het stoffige voetbalveld, om ons terug te brengen naar Nepalgunj. Met ronkende motoren vliegen we over het gebied van de afgelopen twee weken om vervolgens na een uur op het vlakke land van broeiend warm Banke district te landen. Na uitwisseling van foto's en stevige omhelzingen gaan Sandy en ik ieder onze eigen weg riching Dhangadi en Kathmandu. Dolpa – een tocht om nooit te vergeten!