Twee maanden Jumla

Het is rustig op mijn website, eigenlijk lukt het me niet om berichten op mijn weblog te plaatsen. Na twee maanden in Jumla kan ik meedelen dat het leven hier heel anders is dan in Pokhara. Levenswijze, levenshouding, cultuur, waarden, normen,uitvoeren van werkzaamheden gaan heel langzaam. Het is niet eenvoudig voor een actieve enthousiaste 'work-a-holic', van de mogelijke 16 dagen dat ik de scholen had kunnen bezoeken, heb ik de betreffende aangewezen scholen nog maar 4 keer bezocht. De leerkrachten, maar ook het management is regelmatig absent zonder afmelding of reden,leermiddelen verstrekt door internationale organisaties zijn zoek, leerlingen zitten gelaten te wachten op de juffen/meesters, schoolmeubilair/toiletten/publieke waterplaatsen zijn gebroken waar niemand zich wat van aantrekt; algemene indruk is ongemotiveerdheid en non-actieve houding van onderwijspersoneel. Mijn taak is DIT te veranderen in zes maanden! Ik sta in de startblokken met ideeёn, maar ik vraag me af wie er klaar is. Op het DEO kantoor worden personeelsleden om de haverklap overgeplaatst. Ik heb inmiddels drie verschillende contactpersonen gehad, wat mijn werkzaamheden/delen van mogelijkheden niet vereenvoudigd. Zoals hierboven beschreven, scholen zijn vaak om onduidelijke redenen dicht, wat het motiveren van leerkrachten en het verbeteren van de klassituaties niet in de hand werken. Geen bezoek = geen begeleiding = geen practische en/of structurele aanknopingsmogelijkheid tot verandering/verbetering van 1) onderwijs aan basisschoolkinderen, 2) pedagogische/didactische vaardigheden van leerkrachten en 3) taken/verantwoordelijkheden van schoolmanagement. Tijd zal het leren, en ik houd jullie op de hoogte via ouderwetste berichtjes via de email ipv een weblog.

Afgelopen week, nou ja 10 dagen, heb een ik trektocht naar het grootste en hoogste meer van Nepal gemaakt – Rara Lake. De tocht was maar 3 dagen heen en 2 dagen terug, de overige dagen heb ik met buurdistrict VSO'ers doorgebracht in en rondom het ziekenhuis van Gamgadhi in Mugu. De trektocht was in opdracht van mijn programma manager. Ik heb 'onderzocht' welke mogelijkheden er zijn voor een nieuw VSO project betreffende Educatie/Livelihood/Health; hoe is de levenssituatie langs de trekkingsroute en welke projecten zouden kunnen worden ondersteund door VSO vrijwilligers. Kort door de bocht, op alle fronten zouden de nederzettingen op de Jumla-Mugu route kunnen worden gesteund door VSO. Basisscholen met minimale bezetting en geen leermaterialen, onbemande health post zonder geneeskundige middelen, onbenutte vruchtbare grond, minimale basisvoorzieningen zoals een rivier voor het koken/wassen/toilet. M.a.w. bewustwordingsprojecten betreffende landcultivering, basis hygiёne en gezondheidsmaatregelen, maar ook mogelijkheden betreffende gebruik van natuurlijke bronnen zoals water en zon voor electriciteit.

Het veldbezoek aan Rara Lake heeft me goed gedaan, buiten op zoek naar nieuwe uitdagingen is toch meer mijn ding, dan thuis wachten totdat het werk zich aandient. De trektocht was toch zwaarder dan verwacht (of word ik nu ook ouder en minder fit) en het beklimmen van twee passen rondom de 4000m was een ware overwinning. Helaas was het erg bewolkt en zag het meer er iets minder magisch uit dan ik op andermans foto's had gezien. Anderzijds had ik de tocht niet volbracht in de felle zon op hoogte, dus toch tevreden met een bewolkte grijze watervlakte op 3010m hoogte. De zonnestralen (ik bedoel de gezelligheid) komen natuurlijk met de mensen met wie je samen bent. Becky en Jane uit buurdistrict Mugu kwamen op dezelfde dag als Michael en ik aan bij het enige hotel van Rara Lake, waar we met z'n vieren als VSO'er genoten hebben van een soort vakantie; twee dagen luieren, eten dat door een kok wordt bereid ipv zelf, echte caramel cappucino's drinken bij de legercommandant in de legerbasis, raften op het heilige meer met militairenen en een beetje rondslenteren langs de waterkant.

Na twee dagen 'ontspannen' de tocht over bergen en door dalen aanvaard en op weg naar het woon/werkplek van dokter Becky en verpleegkundige Jane in het ziekenhuis van Gamgadhi-Mugu. Vanwege hevige regenval verbleven Michael en ik vier dagen op de compound. Naast heel veel lachen/huilen/delen over onze uitdagingen/frustraties als VSO'er, heb ik ook als assistent-verpleegkundige in het ziekenhuis meegedraaid met Jane; piepkleine baby'tjes verzorgd, eerste hulp verleend op ER, meekijken tijdens echo's van zwangere vrouwen en op de koop toe een zieke koe verzorgd. Tja het boerinnenbloed zit er toch nog in, maar helaas heeft de koe de liefdevolle verzorging van een Nederlandse niet overleefd.

Eenmaal terug in Jumla, heerst er een ware onrustige (onveilige) situatie in de bazaar. Na een uit de hand gelopen ruzie tussen twee grote politieke partijen met als gevolg een 'hoge pief' die inelkaar is geslagen, die nu in ernstige kritieke toestand van Jumla ziekenhuis naar Kathmandu kliniek is overgevlogen, is sinds maandag is alles dicht; scholen, kantoren, winkels, kraampjes. Extra politie mankrachten ingevlogen van naburige districten houden de wacht op elke straathoek, nou ja eigenlijk iedere 50m staat een groepje politiemannen met volle wapenuitrusting. Twee dagen was het zelfs spertijdvan 9-17 uur, huisarrest voor iedereen. Een onwerkelijke situatie voor een buitenlandse die de diepere onderliggende problemen van het district (en het land) niet begrijpt. Iedere dag is het afwachten in hoeveel vrijheid je kan bewegen. Volgens pessimisten kan het dagen/weken duren voordat de situatie onder controle is, volgens optimisten gaat alles open vanaf morgen – maar niemand weet het echt.

Tja met de nieuwe energie opgedaan met het uitje naar Rara Lake kan ik nog niet zoveel. Inmiddels is het regenseizoen ook al begonnen, wat betekent dat de wandeltochten naar de scholen gaan ook bemoeilijkt. Met andere woorden het werk in Jumla gaat bijzonder traag, en zal ik mijn einddoelen moeten aanpassen.