Zuid India

Op kerstavond alleen zittend bij het kleurige kerstverlichte nepboompje, heb ik spontaan besloten om mijn toeristenvisum voor India te verzilveren tijdens de winterkou in Nepal. Na het winnen van een fietsronde in Pokhara op de vroege ochtend van eerste kerstdag, heb ik het ticket naar Bangalore geboekt. Lalitha, de ex-VSO vrijwilliger hier in Nepal en ex-bewoonster van mijn appartement, woont in de buurt van Bangalore, in de prachtige kokosnotenprovincie Karnataka. Totaal verrast door mijn spontane bezoek, maar nu zij nog geen baan heeft zeer aangenaam vooruitzicht naar een bezoekende leerkracht uit NL en/of Nepal, bood Lalitha aan om met mij samen op pad te gaan voor week. Zo gezegd, zo gedaan, op tweede kerstdag ben ik richting Kathmandu gereisd en heb de volgende dag een vlucht naar Delhi en vervolgens Bangalore genomen. Met meer dan vijf lagen kleding vertrokken uit mijn huis, en bij aankomst in Bangalore stond ik alleen in een T-shirtje, een rok en slippers! Niet alleen fysiek een groot verschil, maar ook mentaal, bij de immigratie bleek dat ik 26,5 maanden oftewel 795 dagen in Nepal was geweest en intussen het land niet had verlaten! Wie was ook alweer de reizigster???

In Bangalore stond Lalitha op mij te wachten en samen hebben we de reis naar haar ouderlijk huis in Tumkur ondernomen, waar haar 86 jarige vader en haar tweelingzus Latha op ons wachten met één van de duizend overheerlijke Indiase gerechten. Rondom Tumkur bezoeken we scholen, vrienden, familie en tempels tussen de miljoenen kokosnootboom- en mangoboomplantages. Het is in Zuid India heel erg groen, maar ook heel erg warm in vergelijking met Nepal, ruim 30° overdag en ’s avond koelt het niet echt af. In de week samen met Lalitha reis ik heel veel kilometers, kijk maar eens op de kaart van India.

Vanuit Tumkur nemen we een bus naar Pondicherry, een stadje door de fransen beïnvloed aan de oostkust. We verblijven bij een oud-student, Poornima, die ons begeleid op haar tweewieler. Ik mag haar supersonische mountainbike lenen, en ik fiets kilometers langs het goudgele strand van de kust van de baai van Bengaal. Ondertussen bezoeken we musea, theater, concert en educatie centrum van Sri Aurobindo, maar slenteren ook door de knusse straatjes en drinken koffie op terrasjes met overwelvende bloeiende struiken, dat je je werkelijk in Frankrijk waant.
Via een bezoek aan een school in Cuddalore – de inspirerende gesprekken met de grondleggers, twee enthousiaste dames, doen mij mijn educatie hart sneller kloppen en wordt mijn visie op primair onderwijs gesterkt – reizen Lalitha en ik door naar Thanjavur. Een busrit door dorpen over een smalle weg, brengt ons in 2 uur nog niets eens 30km verder. Dat doet ons besluiten om over te stappen op een privé taxi die de resterende 100km in drie uur aflegt en voor de deur van een hotel aflevert. Op Nieuwjaarsdag met bloemen in ons haar, gaan we ons naar de grote Brihadishwara Tempel die in 1010 is gebouwd in opdracht van Rajaraja (wat letterlijk koning van de koningen betekent. Een fantastisch architectonisch bouwwerk met zeer gedetailleerde driedimensionale beelden. Bij het verlaten van de uitgang krijg ik een zegening van de tempelolifant, die met zijn slurf een zoen op mijn hoofd geeft. Op weg naar het paleis, laten we bij een waarzegger een toekomstkaart door een parkiet trekken – 2013 gaat een geweldig jaar worden in allerlei opzichten!
Met een nachtbus (ruim 10 uur)reis ik naar het meest zuidelijke puntje van India, Kanyakumari (Cape Comorin) waar de Arabische zee, de Indische Oceaan en de Golf van Bengaal samenkomt. Tussen de vele bedevaartsreizigers geniet ik een poosje van het uitzicht, waarna ik de trein pak richting Varkala, een strandoord voor toeristen. Na ruim twee jaar in de hoogte bergen van de wereld te hebben vertoefd, wil ik heel graag met beide voeten op het strand staan en eventueel zwemmen in de zee. Mijn wens wordt in vervulling gebracht, na drie uur sta ik in mijn bikini in de branding met een ondergaande zon. Het nieuwe jaar start echt heel bijzonder.
Na een paar dagen langs het strand te hebben gebanjerd, heb ik Kollam bezocht vanwege de 'backwaters' – een uniek gebied van kronkelende kanaaltjes met zoetwater waar de plaatselijke bevolking diverse specerijen verbouwen tussen de kokosnootplantages en zich bezig houden met visserij voor een grote afzetmarkt in India. Met een soort punter heb ik het gebied verkend dat net achter de branding van de oceaan ligt.
De laatste dagen van mijn vakantie heb ik in Kochi doorgebracht bij Soudha, een oud-collega van Lalitha. Kochi is een havenstad met sterke invloeden van Europese kolonisten uit de 19e eeuw. Zo heb ik bijvoorbeeld het Nederlandse paleis bezocht, maar mijn voettocht langs de oude pakhuizen van handelaren in diverse specerijen hebben de Oud-Hollandse bouwstijl. Wederom flink cultuur gesnoven, waar ik in Pokhara niet de kans voor krijg, en heb diverse musea, exposities, concert, theater en overige bezienswaardigheden bezocht.
Op weg terug naar Kathmandu, ben ik een nacht bij mijn nicht Dicky in Delhi verbleven. Na een avondje op de Nederlandse ambassade en daarna een gezellige avond met z'n tweetjes thuis, stapte ik de volgende ochtend met verenigde energie op het vliegtuig terug naar Nepal. Het reisje heeft mentaal meer invloed dan ik had verwacht, maar dat zal spoedig in rustiger vaarwater terecht komen als het werk weer normaal op gang komt. Nu zijn de koudste dagen van Nepal van invloed op het dagelijkse leven, en verlopen mijn dagen niet zoals voorheen. Nog negen weken tot aan Nepali Nieuwjaar, en ik wil nog heel veel doen voordat ik mijn werk in de scholen afrond.
Ik houd jullie op de hoogte van mijn activiteiten, en wens jullie allen ook een inspirerend 2013!