Werk aan de winkel

De maanden na de festivalmaand lijken wel turbulenter dan voorheen. Maar eerst nog een korte terugblijk op de vakantiemaand. Ik ben uiteindelijk met Willeke – een Health volunteer in een ander district van Nepal, maar ook Nederlandse - naar het Langtang gebied geweest voor een minitrektocht. Het was voor Willeke de eerste keer, en rekening houdend met haar hoogtevrees (ja ja die woont en werkt in de Himalaya) hebben we gekozen voor een tocht van Syabrubesi (1610m) naar Kyanjin Gompa (3860m) te lopen en dan terug via Sherpa Gaun (2600m) naar Syabrubesi. Een tocht van een week met wat uitstapjes zoals het beklimmen van Kyanjin Ri (4774m) met prachtig uitzicht over de Langtang-bergketen en haar blauwkleurende gletsjers.
Met onze lichte rugzakken met alleen het hoogstnoodzakelijke zoals slaapzak, stel laagjes kleding en een voorraad snacks, stappen we bij dageraad in Kathmandu in de lokale bus. Tussen vele andere toeristen en hun gidsen, hadden we meteen aanspraak met ‘dragers’ vanwege onze basis Nepalese taal en het gebrek aan gids/drager. Het Langtang-gebied wordt namelijk aangeschreven als gevaarlijk voor vrouwen alleen, hmmm hoezo eigenwijze Nederlanders. De busrit kost nog geen €3, - maar je krijgt er wel wat voor – namelijk 8,5 uur over een onverharde weg door de lage uitlopers van de Himalaya. Na een nachtje in een lokaal Tibetaans hotelletje zijn we klaar voor vertrek van onze tocht. Het werd een prachtige gezellige week samen. Willeke en ik hadden elkaar nog maar twee keer eerder ontmoet, het is dan altijd afwachten of het klikt. Maar we hebben ontzettend veel lol en kletsen heel wat af. Het is voor ons beiden natuurlijk ook heel fijn om Nederlands te praten, wat heel ontspannend is na 24 maanden van Engels en wat Nepali. De tocht is zeer gevarieerd; een rotspad langs de rivier, een pad door het bos, een pad over open vlaktes, een pad langs Tibetaanse gompas met wapperende gebedsvlaggen, een pad langs verschillende nederzettingen met typische kenmerken van de etnische groepen totdat je steeds dichterbij de hoogste toppen van het Langtang-gebied komt die in sterk contrast afsteken tegen de kraakheldere blauwe lucht zonder enig wolkje. Onderweg ontmoeten we leuke toeristen, waar we ’s avonds in de overnachtingsplekken samen mee eten en spelletjes spelen (ja lekker Nederlands – spelletjes mee op vakantie) en hebben een heerlijke ontspannen week. Totdat de laatste dag wel heel veel geduld en overwinningskracht vraagt van een persoon met hoogtevrees, maar ook dat overwinnen we met lachen en praten met als grote afleidingsfactor een roze-mentos. We komen heelhuids en zonder enige bedreiging voor vrouwen terug in het huiselijke Tibetaanse hotelletje in Syabrubesi. Denk dat ik na deze tocht wel het diploma ‘gids’ heb behaald en ik kan nu wel een klein reisbureautje beginnen voor wandelaars.

De week in de buitenlucht geeft nieuwe energie en inspiratie om terug te keren naar Pokhara en mijn werk in de scholen. Maar voordat ik Kathmandu verlaat, laat ik op het VSO kantoor een voorstel achter bij Arlene – de country director. Zoals vorig jaar beschreven in één van mijn reisverslagen op dit blog, zou ik graag werk verrichten in een meer afgelegen gebied waar de behoefte aan vrijwilligers groter is dan in Kaski district waar ik nu werk. Als ik een nieuw werkvisum voor een jaar toegewezen krijg, zou ik graag in aanmerking komen voor overplaatsing naar een ander district in Nepal. Het strategische plan van VSO Nepal is meer gericht op samenwerking tussen Education, Health and Livelihood programma’s in het Karnali gebied – Noordwesten van Nepal. In het kader van programma overlappende insteek, heb ik een voorstel ingediend als coördinator in Karnali zone als proefproject van April-September. Dit zijn maanden waarin er geen sneeuw ligt, de temperatuur enigszins vol te houden is, en voetpaden (er is geen andere manier van transport) begaanbaar zijn. Bovendien sluit het perfect aan het afronden van mijn project hier in Kaski, ergens halverwege maart. Zowel de country director als verschillende programma managers staan open voor een dergelijk coördinatie-placement, maar dit zal ook met het hoofdkantoor in London moeten worden besproken. Afwachten dus, de beslissing zal in januari of februari worden gemaakt.

Bij terugkeer in Pokhara val ik met mijn neus in de boter – Tihar festival is in volle gang. Vele huizen zijn schoongemaakt, waar mogelijk geschilderd en de overal hangen lampjes; snoeren met kleine soms knipperende lampjes zijn gedecoreerd langs de muren als waterdruppels, langs de balkonranden als kleurige slangen en langs het hekwerk bij de ingang als een hartelijk warm welkom. Het ziet er gezellig en sfeervol uit nu de avond zo vroeg valt. De vele tempels en de huizen in mijn buurt zijn verlicht met honderden kleine boter- en olielampjes, het heeft een sprookjesachtig effect. Tijdens Bhai Tika’ waar elke zuster een veelkleurige Tika op het voorhoofd van hun broer zetten en een veelkleurige bloemenguirlande geven, word ik bij Rewata uitgenodigd. Met precisie worden de tika’s gezet rekening houdend met de traditionele rituelen – zie foto’s. Op een kleed worden verschillende etenswaren uitgestald en het schaaltje met de 6 kleuren tika-poeder. Voordat het proces start, wordt de plek gezegend en gereinigd met speciaal water, de broers nemen plaats op het kleed, de zusters geven een tika, guirlande en zoette lekkernijen. Op mijn beurt kreeg ik in dezelfde volgorde de Tihar-behandeling van mijn broer Krishna (broer van Rewata). Na afloop werd er een uitgebreide Daal-Bhaat gegeten met de hele familie – echt gezellig, een soort kerstmis gevoel van samen zijn.

Langzaam komt het schoolleven op gang, maar als iedereen terug is, lijkt de verandering in stroomversnelling te raken. De leerkrachten plannen hun lessen, gebruiken de minimale lesmaterialen aanwezig in school, de studenten proberen de klaslokalen zo goed mogelijk schoon te houden, schoolleiders zijn druk met het schrijven van SIP (zie vorige verslag) en SMC/PTA leden zijn actief met het creëren van fondsen waardoor er financiële middelen zijn om de leeromgeving te verbeteren. Intussen probeer ik maak ik afspraken met leden Rotary Clubs in Pokhara en andere niet-overheidsorganisaties, waar ik de financiële positie van mijn overheidsscholen bespreek en welke basisbehoeftes er zijn; duurzame stoelen en banken, deuren, sloten, minimaal één kast voor het opbergen van materialen in de lerarenkamer en een paar eenvoudige rekken voor het opbergen van boeken en ander papierwerk in school. Het resultaat is: Rotary Club zal zorg dragen voor meubilair noodzakelijk voor de scholen (januari gaat de bestelling de deur uit – jippie yeah), CWIN zal in december schooluniformen uitdelen, onze partnerorganisatie NNDSWO zal basispakketten schoolmateriaal (potloden, pennen en schriften) uitdelen en Kopila Nepal zal waarschijnlijk een bijdrage leveren tijdens workshop over ‘persoonlijke hygiëne & gebruik/onderhoud van je omgeving’ tijdens de campagne ‘schoon en gezonde omgeving’. Voor dit laatste project zou ik graag de succesvolle en getalenteerde kunstenares Kyra Sacks, oud-leerling van mijn Wilgenhoek periode, willen uitnodigen. Aangezien bovenstaande projecten worden uitgevoerd op basis van vrijwilligerswerk en minimale uitgaven, is het niet mogelijk om zo’n fantastische kunstenares vanuit Nederland te laten komen. Wie weet wil een Rotary Club in Nederland haar kosten vergoeden? Dat zou pas een geweldig voorbeeld zijn van ‘samenwerken’ op wereldniveau!
Dat al deze gesprekken zijn vruchten afwerpen, vind ik een grote overwinning. Temeer ook omdat ik probeer verschillende personen in Nepal met elkaar in contact te brengen, zodat activiteiten en toekomstige projecten zonder mijn hulp kan plaatsvinden. Ik blijf namelijk niet eeuwig hier werken. Ik fungeer als het ware als coördinator, ik werp mijn praktische onderwijsideeën op tafel bij diverse personen en laat de rest van het werk (zoals uitwerking en implementatie van de plannen) over aan mijn Nepalese collega’s. Met regelmaat laat ik vallen, welke mogelijkheden het contact met bepaalde organisaties biedt voor de toekomst, als schoolteams en management het contact met deze organisaties warm blijft houden. Eerlijk is eerlijk, het geld dat bovenstaande organisaties uitgeven, komt uit het buitenland. Dus de steun aan de scholen blijft helaas afhankelijk van buitenlandse hulp. VSO met haar idealistische visie waarin vrijwilligers zonder budget ‘verandering bewerkstelligen’ staat niet geheel los van basisbehoeften die niet zonder financiële middelen kunnen worden voldaan. Als een echte leerkracht met een groot hart voor kinderen die allemaal recht op onderwijs hebben, wil ik graag mijn overheidsschoolleerlingen dezelfde behandeling geven als kinderen van ‘rijke Nepalese ouders. Met andere woorden de noodzaak van primaire infrastructuur zoals een klaslokaal, een krijtbord, schoolbanken en eenvoudige opbergmogelijkheid voor leerkrachten en schoolleider, maar ook toiletten voor meisjes en jongens apart, een waterput voor het wassen van handen en voeten en drinkwatervoorziening met schoon water. Het lijkt erop dat deze wens voor mijn drie scholen in vervulling gaan voor het einde van het schooljaar halverwege maart 2013 – chaitra 2070.
Zoals ik had geschreven in mijn vorige bericht op dit blog, www.facebook.com is een krachtig medium, maar biedt ook ongelimiteerde plaatsing van foto’s zonder kosten in tegenstelling tot dit weblog. Ik plaats wekelijks heel veel ‘good practice foto’s’ op mijn werkgerelateerde account: www.facebook/petra.hoeve.5, dus klik op deze link en zie meer van mijn werk zoals hierboven beschreven.

Naast het vele werk in de scholen, ben ik een weekendje naar Kathmandu geweest voor het vieren van ons Nederlandse traditionele Sinterklaasfeest. Wederom was ik dit jaar door het consulaat gevraagd om Piet te spelen voor Nederlandse gezinnen woonachtig in Nepal. Het thema ‘chocolade-ongeletterdheid’ werd tijdens de uitvoering in de tuin van het consulaat gecombineerd met ‘samenwerking tussen slimme en niet slimme Pieten’, met als verrassend resultaat een huwelijk tussen Pietelientje (ja ik) en Klimpiet (David). Het was een spannend feest voor zowel de kinderen als de uitvoerende Pieten en Sinterklaas met een grote dosis gekheid en heel veel lol samen. Met de overgebleven zak pepernoten met tumtummeetjes, chocolade muizen en sinterklaasjes, pak speculaasbrokken en een HEMA chocoladeletter ben ik vertrokken naar Pokhara, waar ik in mijn miracle oven nog meer speculaaskoek heb gebakken, bisschopswijn, chocolademelk en winterthee heb bereid voor een traditionele pakjesavond op 5 december bij mij thuis voor VSO collega’s en Nepalese vrienden. Tijdens het spannende dobbelsteen-pakjesspel van drie verschillende rondes werden alle versnaperingen gretig verorberd door iedereen. Sinterklaas viel in Nepal in de smaak, want Nepali houden van heel veel suiker, dus de zoete lekkernijen typisch voor een avondje Sinterklaas waren een GROOT geschenk. En dan mag je ook nog een verrassingscadeautje mee naar huis nemen - wat een leuk feest hebben die Nederlanders!

Vorige week vrijdag hebben we een soortgelijk feestje dunnetjes overgedaan om mijn verjaardag te vieren. Het blijft voor Nepali iedere keer bijzonder hoe westerse festiviteiten worden gevierd. De immens zoete gemberwortel- en appeltaart met gekleurde HEMA kaarsjes, de ballonnen en slingers in de woonkamer en een nepkerstboom met twinkelende lampjes, maakten heel veel los bij mijn vriendinnetjes. Er werden diverse foto’s gemaakt en korte videootjes opgenomen om naderhand thuis aan familie en vrienden te laten zien. Het was voor mij een supergezellige avond, die werd afgesloten met een overheerlijke fles wijn, die Claire en Sajal hadden meegebracht en ouderwetse Hollandse pannenkoeken. Een jaartje ouder in een bijzondere omgeving met fantastische mensen – Nepal is super!

Ik wens jullie allemaal een zinvolle besteding tijdens de kerstdagen en een voorspoedig 2013!