Nieuw schooljaar

Mijn reis naar Birendranagar in het district Surkhet kan (zoals ik in mijn vorige verslag had geschreven) spannend worden genoemd. Maar eerst hoe liep het af in Baglung.
Het districtsvoorbereidingsbezoek aan Baglung stond in de hoogste versnelling, want de examenperiode stond voor de deur van de scholen en dan zou een schoolbezoek voor mij minder effectief zijn vanwege weinig tijd om met het schoolteam te praten over het project, de doelen en verantwoordelijkheden. Met drie schoolbezoeken op een dag, met flinke wandelingen tussen de scholen in het bergachtige gebied rondom de bazaar, had ik na vier dagen 12 scholen gezien, gesproken met het team en het management, maar in de avonduren ook verschillende appartementen bezocht waar de nieuwe vrijwilligers zouden kunnen gaan wonen en gesproken met verschillende organisaties die ons project zouden kunnen steunen op het gebied van livelihood (projecten m.b.t. kostwinning) en gezondheidszorg. Maandagmiddag op weg naar het DEO kantoor in Baglung, bracht ik mijn programma manager in KTM op de hoogte van het proces. Dat de RP en SS en DEO officier aan het eind van de middag een beslissing zouden maken welke zes scholen zouden worden gekozen voor het 2 jarige educatieproject in Baglung. Mijn PM greep zijn kans en vroeg wanneer ik naar Birendranagar zou kunnen vertrekken, waarop ik in mijn enthousiaste bui aangaf – morgen. Zo gezegd zo gedaan, maar het was wel hectisch. Na de urenlange interessante discussie op het kantoor over welke zes scholen zouden worden toegevoegd aan het rijtje VSO-focusscholen, ging ik samen met de ‘mannen’ (tja er werken alleen mannen op het DEO) die de hele week voor mij hadden gezorgd, een afsluitend kopje thee drinken in de lokale theeshop. Al pratend over de ervaringen van afgelopen week en het doornemen van mogelijke stappen voor het DEO personeel om de nieuwe vrijwilligers te verwelkomen en te introduceren op de zes scholen, kwam ter sprake dat de laatste jeep al naar Pokhara was vertrokken en de enige optie om nog naar PKR te reizen zou zijn met de avondbus naar KTM om 6 uur. Het was inmiddels kwart voor 5 en mijn spullen lagen nog niet gepakt bij Innocent, die aan de ander kant van de bazaar woont. De taken werden verdeeld, thee betaald door de één, de ander op weg naar buspark om te zeggen tegen de buschauffeur dat er een blonde dame op een bepaald kruispunt zou instappen, de anderen namen uitgebreid afscheid en toen ben ik als “speedy conzales” naar het huis van Innocent gerend, die ik helaas telefonisch niet kon bereiken (tja netwerkproblemen is heel normaal in Nepal). Al hijgend bij de voordeur rond half zes, liet ik hem weten dat ik NU vertrek naar PKR, helaas geen afscheidsdiner samen, en dat ik mijn tas binnen 10 minuten moet hebben gepakt om rond 6 uur op het kruispunt – een kwartiertje lopen van het huis – moet zijn. Precies om 6 uur zat ik in de bus op weg naar huis – pffffffffff!!!!!!!!!!

Niet dat dàt helmaal ontspannen was, want in het pikkedonker (tja stroomvoorziening in Nepal) moest ik mijn tas herpakken voor het districtsvoorbereidingsproces in Surkhet, het AVC in Tansen en mijn wandelvakantie naar Taplejung. Gelukkig bracht een heerlijke douche (die heb ik dan wel) bij kaarslicht een ontspannen gevoel teweeg en zette mijn alarmklok om over 7 uur op te staan voor mijn vlucht naar KTM. Wat een luxe, ik mocht vliegen van PKR naar KTM en daarna door naar Nepalgunj om op dezelfde dag nog door te kunnen reizen naar Birendranagar. Leuk plan in theorie, maar in praktijk was het toch iets spannender zoals ik al schreef in het begin. Eenmaal bij aankomst in KTM bleek er geen plek voor mij te zijn op de volgende aansluitende vlucht – maar ik zou 7 uur moeten wachten tot de laatste vlucht om 4 uur, waardoor het een rit in het donker zou worden naar Birendranagar. Dat werd uiteindelijk een middagje samen met Bibek, voorbereidingen voor onze trektocht gedaan en mijn rugzak in KTM achtergelaten. Helaas had de vlucht ruim een uur vertraging en daarom deed ik tijdens de vlucht mijn voorbereidingen om mijn reis naar Birendranagar toch te kunnen voortzetten tegen alle adviezen van VSO in om ’s avonds te reizen. Ik had de stewardess gevraagd om me te informeren wie naar Surkhet zouden reizen deze avond, en bij de aankomst op de kale vlakte van de Terai rond half 7, stond ik samen met een zakenman en een accountant te wachten op onze bagage in de openlucht. In het schemerdonker probeerde de zakenman vervoer te regelen, samen met een aantal andere mannen die waren aangeschoven tot het groepje Surkhet reizigers. De prijzen waren absurd hoog en volgens de mannen maakten een blond- en donkerharige dame het er niet eenvoudiger op. Dus de accountant en ik liepen richting de uitgang van het vliegveld, waar we volgens afspraak op de mannen zouden wachten. Ruim een uur gebeurde er niets, Mina en ik dachten dat de mannen ons vergeten waren, totdat eindelijk de zakenman voor onze neus van een motor stapte en verontschuldigend meedeelde dat er geen vervoer is richting Birendranagar. Wat nu? Overnachten in Nepalgunj en morgen verder? Snel Loula gebeld, een VSO collega die in Nepalgunj woont/werk. Geen probleem, slaapplek genoeg en morgen dan maar verder op reis. Afscheid van Mina, die door een familielid op de motor werd opgehaald en met één been op een riksja, hoorde ik achter mij een jeep stoppen en iemand mijn naam roepen. Toch nog transport! In een seconde beslis ik toch met de 5 onbekende mannen naar Surkhet te reizen. Wel een beetje spannend in het pikkedonker over een hobbelige bochtige onverharde onverlichte weg naar Birendranagar in de uitlopers van de Himalaya, maar liever op de plaats van bestemming dan nog een lange vermoeiende reisdag. Reizen in Nepal is niet ontspannen, dus beter alles op één dag. Bovendien verblijf ik in een hotel met hopelijk een goed bed, dus na een goede nachtrust ben ik de volgende dag weer helemaal fris en energiek. Ik mag van de mannen als enige vrouw voorin zitten in een luxe lederen stoel met veiligheidsriem en airconditioning. Intussen informeer ik mijn PM dat het hotel voorbereid moet worden op mijn late aankomst (iedereen ligt rond 9 uur in bed, en ik zal rond 11 uur aankomen), en bevestig mijn afspraak voor morgenochtend 8 uur met een mogelijke partnerorganisatie. Deze twee sms’jes maken heel wat los: Waar ben ik? Met wie ben ik? Op dit tijdstip? Op de achterbank wordt druk gepraat over mij en wat zou mijn werk zijn in Surkhet, als ik de verontrustende sms’jes ontwijk en uitleg aan mijn medereizigers dat ik voor VSO Educatie werk, wordt er druk gediscussieerd onderling en vragen mij of ik bepaalde personen ken. Ze noemen namen van personen die ik de aankomende dagen ga ontmoeten, gelukkig, geen totaal onbekende mannen in de auto. Enigszins meer relaxt zak ik onderuit en laat me na tweeënhalf uur rijden voor de deur van het hotel afzetten met een thee/diner afspraak voor de volgende dag om deze ‘mannen’ te bedankten voor de aangeboden rit. Na overhandiging van de sleutel en mezelf de vier trappen naar de bovenste verdieping te hebben overwonnen, duik ik na een frisse douche een schoon zacht bed in waar ik onmiddellijk in slaap val.

In vergelijking met Baglung leek het voorbereidingsproces wel een rit in de achtbaan; drie schoolbezoeken op één dag met uit uitgebreide presentaties, ontmoetingen met veel organisaties die zouden kunnen samen werken met VSO educatievrijwilligers, ontmoetingen met Mina en haar collega’s van Sundar Nepal en op huizenjacht. Dat was allemaal mogelijk door de 24 uur service van RP Tika Ram Panta, die mij ’s ochtends met mijn motorfiets ophaalde en ’s avonds terugbracht voor de deur van het hotel. De scholen lagen ver van de bazaar en de wegen in de vallei van Surkhet zijn stoffig en onverhard. Overdag was het ruim 30 graden, alleen de uren voor 8:00 uur en na 20:00 uur waren aangenaam. De schoolbezoeken in de hitte waren uitputtend, maar zeer interessant in vergelijking met Kaski (waar ik werk) of Baglung (waar ik de voorbereiding heb gedaan): de schoolteams waren enthousiaster, interactiever en gemotiveerder. DEO personeel idem dito; ze willen heel graag samen werken met VSO en implementeren de noodzakelijke documenten van het ministerie op schoolniveau. Dat is een aandachtpunt voor Kaski. Door wederzijds enthousiasme heb ik 16 scholen kunnen bezoeken en heeft het DEO van Surkhet een prachtige mix van 6 scholen gekozen voor de nieuwe vrijwilligers die eind april zullen starten.
Na een week intensief met Tika Ram Panta (RP) en Purna Rijal (SS) te zijn opgetrokken was het vreemd om afscheid te nemen en Birendranagar de volgende dag te verlaten. Dat was blijkbaar wederzijds, want na de uitgebreide discussie over schoolkeuze en de gebruikelijk koppen thee, werd ik verzocht de volgende dag om 6 uur voor het hotel klaar te staan voor een echt afscheid. De volgende ochtend stonden drie motoren en vijf mannen voor de deur om mij mee te nemen langs verschillende culturele plekken in de omgeving van Birendranagar en een typische daal Bhaat ter afsluiting. Wat een samenwerking – een geweldige leerzame week!
’s Middags met een busje naar Nepalgunj vertrokken, waar ik bij Loula zou verblijven samen met de VSO vrijwilligers uit Kailali, om de volgende dag samen naar Tansen te reizen voor de jaarlijkse vrijwilligersbijeenkomst om ervaringen en kennis te delen met de programma managers en directeur. Met een 4WD reed de chauffeur de zes VSO dames naar Tansen; eerst een lange rit door het felle zonlicht over de vlakke Terai Highway en daarna kroop de jeep de laatste twee uur al slingerend de bergweg op ons na 8 uur in prachtige stadje in het bergdistrict Palpa voor het hotel af te zetten Tansen is ongeveer 4 uur ten zuiden van PKR, en is bekend vanwege het prachtige uitzicht op de Himalaya, de weverijen voor de welbekende topi-stof (de mannenhoedjes) en verschillende hindoe en boeddhistische tempels. Een uitgelezen plek in het midden van het land om te ontspannen en iedereen te ontmoeten.

Na het AVC naar KTM (10 uur met een microbus) om mijn tassen te reorganiseren, zodat ik eindelijk samen met Bibek naar Dharan kan vertrekken voor een gezamenlijke vakantie. Dat ik deels dezelfde weg zou moeten reizen, had ik me niet gerealiseerd. En dat er een staking zou zijn, waardoor we 3 uur stil stonden, hadden we ook niet verwacht. Genoeg tijd om bij te praten, veel te eten bij de verschillende eetstalletjes aan de kant van de weg en natuurlijk heel veel thee drinken. We waren om 5 uur vertrokken van het busstation in KTM en rond half tien arriveerden we in Dharan. Met de hulp van de buschauffeur vonden we een goedkoop hotelletje dichtbij het busstation in het uitgestorven stadje in de late avond. Toch wel lastig om een slaapplek te vinden als iedereen alle deuren sluit rond acht uur, en geen straatverlichting of verlichte uithangborden. Maar overal is hulp en hier in Nepal is iedereen altijd bereid om te helpen.

De volgende morgen met de bus naar de volgende bestemming, dat verliep niet meteen vlekkeloos, namelijk problemen met de versnellingsbak, waardoor de bus de berg(en) niet kon bedwingen. Alle passagiers uit de bus, reparatieset werd onder de chauffeursstoel vandaan getrokken, en een paar jonge mannen lagen op het hete asfalt onder de bus om de bus weer rijdklaar te maken. Met een uurtje vertraging reden we door de bergen naar het startpunt van de trektocht die Bibek had uitgestippeld. Het mooie zonnige weer hadden we achter ons gelaten en in de stromende regen kwamen we aan het eind van de middag in Basantapur aan. Direct een theestalletje ingevlucht, want geen van ons beiden had iets meegenomen ter bescherming voor regen; het is toch nog geen regenseizoen? Het zou toch elke dag supermooi weer moeten zijn? Met een papaplu van het thee-dametjes rent Bibek langs verschillende hotelletje en komt terug met een extra grote papaplu van een hotel om mij en de bagage op te halen. Een schattig piepklein blauw kamertje doet de regen en kou onmiddelijk vergeten, en dromen wij van een verblijf aan het strand in India :) en gaan ervan uit dat de regen in Nepal voorlopig uitblijft, want wij hebben eindelijk vakantie! Vol enthousiasme vertrekken wij de volgende ochtend te voet van Deurali (2475m) via een slingerende bergweg naar Mangalbare (2635m). Onderweg genieten wij van het uitzicht tussen de dikke bewolking door, passeren een kleine pas van bijna 3000m, glimlachen tegen de lokale bevolking die deze weg gebruiken om goederen van A naar B te brengen te voet, per ezel, paard of yak, zeggen honderdduizend keer Namasté tegen kinderen en volwassenen en slaken veelvuldig kreten uit wanneer er een vol bloeiende rododendron boom wordt gezien. Wat geweldig, hele bomen vol met bloeiende bloemen in allerlei kleurschakelingen tussen roze en rood – prachtig!
Net na onze aankomst in een familiehotelletje, begon het te regenen, en het bleef met bakken uit de lucht vallen gedurende de nacht en ochtend. Een beetje bezorgt (geen regenkleding of regenhoezen voor onze rugzakken mee) maar met positieve energie, eten we ons ontbijt, en dan piepen er toch een paar zonnestralen door het dikke wolkendek. Snel pakken we onze rugzakken en stappen tussen de plassen op het pad door richting Gufa Pokhari (2890m), wederom passeren we een pas van 3000m, genieten van de spaarzame uitzichten op de hoge bergketen waar de Kangenjunga ook tussen zit, en zien nog meer en grotere rododendron bomen in bloei. Kinderen hoog in de bomen schreeuwen vanuit de verte Namasté naar ons, zij plukken de bloemen voor het produceren van Lali Gurans sap. Tijdens onze lunchpauze werd ons afgeraden om verder te lopen ivm mogelijke regen en een moeilijk begaanbaar pad, eigenwijs dat wij waren, sloegen deze adviezen in de wind en vetrokken toch richting Gorjagaun. Nog geen half uur op weg voelden wij de eerste regendruppels, die binnen een kwartier grote hagelstenen werden en uiteindelijk liepen we verder in de stromende regen met knetterharde onweer en bliksem. Totaal doorweekt bleven wij het glibberige pad naar beneden volgen met de hoop dat er toch wel ergens een groot rotsblok, verlaten hutje of grote boom zou zijn om te schuilen, helaas, niet dus. Met een klein glimlachje rondom onze mond bleven we doorstrompelen en kleine schietgebedjes uitstotend dat onze kleding in onze tassen niet helemaal doorweekt zouden zijn bij aankomst waar dan ook. Na 4 uur afdaling iin de regen en hagel, zochten we beschutting bij een huis. De eignaresse bood ons een slaapplek en eten aan, die we met beide handen aangrepen. Met de hulp van twee door de hevige regen en hagel gestrande Nepali dames, werd mijn doorweekte kleding van mijn koude lichaam gestroopt en in mijn tas gezocht naar droge. Als een klein kind dat rillend van de kou uit een zwembad komt in de koude ochtenduren in het voorjaar in De Wijk, werd ik door deze twee onbekende maar zorgzame dames aangekleed en warm gewreven totdat het vuur in de keuken was opgestookt voor een hete kop thee en de locale drank Chang. In de keuken werd duidelijk dat de twee dames door de hevige regen het pad waren kwijtgeraakt en ook in nood bij deze familie had aangeklopt. Ondanks de schamelijk bezittingen, werd er een ‘Ali baba’ tapijt voor Bibek en mij, en één voor de twee dames op de grond gelegd en werden er dekens uitgedeeld voor iedereen. Na de warme Daal Baath, dook iedereen met kleding en al onder de dekens op harde grond. Wonder boven wonder heb ik heerlijk geslapen, en de regen verminderde zichtbaar en waren in de verte de omtrekken van de bergen te zien – onze eindbestemming. Door de onophoudelijke regen waren onze schoenen en kleding nog steeds kletsnat, dus boven het vuur het hoogstnoodzakelijke gedroogd en daarna snel op weg naar Taplejung (1824m) voordat er nog meer regen uit het luchtruim zou kunnen komen vallen. Eenmaal op pad, blijkt dat het enige hotelletje in Gorjagaun (2060m) nog geen kwartier verder was dan onze schuilplaats van de nacht, maar deze homestay-ervaring kan niemand ons meer afnemen. En heel bijzonder: Bibek werd openlijk gevraagd om terug te komen om de dochter te huwen – een lekkere stevige gezonde dame uit Taplejung district.
De tocht van de derde dag is eerst nog verder bergafwaarts. We moeten namelijk de rivier over (wel met hulp van een brug) en kunnen dan pas aan de andere kant weer omhoog. Een lange dag en het laatste uur wederom in de regen, maar een gastvrij ontvangst in Pemba hotel met de lokale drank Tonga uit een grote houten beker, maakt ons innerlijk warm en ons lichaam/hoofd ontspannen. Na serieus beraad tijdens de Tonga, besluiten we als het de volgende dag nog regent of superbewolkt is, dat we onze wandeleindbestemming Pathibhara annuleren, maar meteen doorreizen naar Ilam. Alsof onze gebeden werden verhoord, was het 's ochtends droog, en konden we met een jeep naar Suketar (2420m), om vanaf daar de pelgrimstocht te beginnen. De jeeprit duurt tot waar de modder de wagen stopt. Uiteindelijk scheelt dit ritje van een uur, ons twee uur lopen. Heel ontspannen klimmen wij in vier uur naar Upper Phedi (3190m) voor een ontspannen middag en overnachting. Waarschijnlijk vanwege het weekend, was het plaatsje met enkele hotelletjes overbevolkt, maar Bibek wist wederom een schattig klein kamertje te vinden zonder te delen met andere pelgrims. Na het afgooien van onze rugzakken (die toch wel zwaar werden door doorweekte kleding) horen we de eerste regendruppels op het golfplatendak vallen. We vermijden ons vieze hotel-restaurant en kruipen bijna in het vuur van de buren, waar we liters thee drinken en kletsen met de nieuwsgierige studerende kinderen van het echtpaar. Vanaf twee uur in de nacht horen we de andere bezoekers van het plaatsje starten met de laatste 600m om de zegeningen van Pathibhara te ontvangen. Wij wachten tot de regen is gestopt en rond 6:00u klimmen wij via het geplaveide pad met kinderkopjes en volledig ingesponnen struiken door de bedevaartsgangers richting de krachtige pelgrimsplek Pathibhara (3795m). Ze trekt ons als het ware omhoog, en in geen 2 uur staan Bibek en ik in de sneeuw bij de poort tot deze bedevaartsoort. Je gelooft het of niet, het is een krachtige plek, als je stil staat wordt je lichaam richting Pathibhara getrokken en je gedachten zijn warm en liefdevol. Ik vond het bijzonder om alle pelgrims druk te zien met allerlei rituelen: bellen luiden, tika's uitdelen, glitter sjaals decoreren, kokosnootsap verspreiden, licht ontsteken op bordjes van banananbladeren, mantra's zingen, etc. Bibek stond als een kind te genieten van de sneeuw. Dit was de tweede keer in zijn leven dat hij het zag, maar nu was het volgens hem anders; een pak sneeuw, er met je schoenen in zakken en echte sneeuwballen kunnen maken – geweldig, wat een ervaring!
Tegen alle natuurlijk krachten van Pathibhara in, lopen we in een uurtje vederlicht van bijzondere ervaringen terug naar Upper Phedi voor een ontbijtje. Daarna terug naar Suketar, waar we een lift naar Taplejung krijgen op het dak van een jeep. De lichte regen doet ons niets, we voelen warm en gelukkig van binnen. In het Pemba hotel mag Bibek op het houtvuur een grote ketel water verwarmen, zodat we na zeven dagen kunnen douchen. Schoon genieten we onder het genot van een Tonga van onze trektocht – lange lange lange dagen, maar het was heerlijk!

Gelukkig had Bibek de vorige dag de laatste twee plekken gereserveerd voor de busrit naar Ilam, dus tussen de anderen gepropt reizen we in een overvolle bus naar het district van de thee. Honderdzesenvijftig kilometer door de bergen en de rit duurt zeven uur. Helaas regent het ook in Ilam – klimaatsverandering is overal merkbaar. Niet alleen het weer zit ons tegen bij aankomst, maar ook een politiek festival, waardoor alle hotelletjes vol blijken te zijn. Pas aan het eind van de dag vinden we een schone kamer voor de aankomende dagen. We verkennen te voet de omgeving van Ilam; struinen tussen de regenbuien door langs de eindeloos uitgestrekte theeplantages, die als grote groene molshopen in het berglandschap liggen. We wandelen een dagtocht in de zachte regen naar Mai Pokhari (2150m) voor het uitzicht op de omgeving en een rondje om het religieuze negenhoekige meer. Uiteindelijk pakken we de bus naar Kanyam waar de grootste en oudste theeplantage is van Nepal – hoe ver je ook kijkt, je ziet alleen maar de ronde groene heuveltjes met theeplanten om je heen, waar her en der theeplukkers aan het werk zijn. De mist hangt als misterieuze wolken tussen en boven de plantages – uitstekend klimaat (vochtig en warm) voor de theeproductie. We overnachten in Fikkal, waar we de volgende dag de lange terugreis van 17 uur (682km) naar KTM aanvaarden. Als we in de vroege zaterdagochtend in KTM aankomen, horen we dat er een staking van 3 dagen op komst is. Niet helemaal zoals we hadden gepland (een paar dagen KTM om te ontspannen, naar kantoor om mijn districtbezoeken te bespreken en inkopen te doen voor het nieuwe schooljaar), halen we in een overhaaste beslissing in een sneltreinvaart mijn achtergelaten bagage op en probeer ik op het overvolle busstation een microbus naar PKR te vinden. Het laatste ontbijtje samen met Bibek – een korte terugblik op onze geweldige vakantie - en dan zit ik binnen anderhalf uur na aankomst in KTM alweer in een microbusje om 6 uur te reizen richting mijn huis. Na ruim een dag reizen, vind ik het heelrijk om weer thuis te zijn EN mijn familie, die beneden woont, ook. Ze proberen in gebrekig Engels uit te leggen dat ze bezorgd waren de afgelopen vier weken en hadden me vele malen geprobeerd te bellen, maar het nummer was onjuist of geen contact. Dat klopt, mijn telefoon stond de laatste 14 dagen UIT – ik was op vakantie.

Uiteindelijk was er geen staking, en na een korte belronde naar mijn nieuwe scholen, werd mij uitgelegd dat deze week de scholen starten het inschrijvingsproces voor het nieuwe jaar. Op 13 april was het hier nieuwjaarsdag, en 2069 is een feit.
Dus ik bleef een dagje thuis en het werd een totale wasdag, niet alleen mijn lichaam heb ik flink geschrobt, maar ook mijn hele huis (stof en zand komt overal ook al waren alle deuren en ramen gesloten) en mijn kleding van de afgelopen weken. Wat zou een wasmachine en stofzuiger toch heerlijk zijn om tijd/energie te besparen, ik was bijna weer toe aan een vakantie!
Vanaf afgelopen maandag heb ik mijn nieuwe scholen bezocht voor een introductie, en aankomende week ga ik dan echt starten op de drie scholen. Wat een verschil met de zes van afgelopen jaar, de schoolteams zijn enthousiaster en willen heel graag informatie over nieuwe strategien en ideeen om de lessen beter voor te bereiden met simpele activiteiten; ze kunnen niet wachten tot ik naar hun school kom. Gistermiddag heb ik samen met Benjie een workshop gegeven over ‘motivatie en verantwoordelijkheden als je een leerkracht bent’, op een school die helaas niet door het DEO is geselecteerd. Als wij tijd hebben, dan willen we graag de scholen die buiten de boot zijn gevallen tijdens de selectieprocedure, op weg helpen binnen onze mogelijkheden. Het zal een interesant jaar worden, ook mijn benadering op de drie nieuwe scholen zal iets anders zijn ten opzichte van afgelopen jaar. Meer in de vorm van korte workshop gedurende teambijeenkomsten en een beperkt aantal leerkrachten observeren en intensief begeleiden.

Niet alleen op werkgebied zal het anders zijn dan vorig jaar, maar ook privé. Dorieke en Karel verwachten half juli een kindje, en verhuizen deze week van Pokhara naar Nederland. Ik ga Dorieke ongelooflijk missen, het spontane contact, de fietstochtjes, het zwemmen in het meer, de koffie's/thee's, de vele uren aan de telefoon, het kletsen in het Nederlands, het doorspreken van de dag, het filteren van culltuurverschillen, een lunch in Cross Roads Cafe, het spuien van ideeetjes op werkgebied, een diner in Almonds Cafe, het bedenken van creatieve interactieve workshops, het delen van Nederlandse producten, het ontdekken van Pokhara en haar omgeving, het ... vul maar in: ik weet het nu al, Pokhara zal niet hetzelfde zijn, ze was mijn 'rechterhand'. Tranen springen in mijn ogen als ik er aan denk, dat er nog maar twee dagen samen zijn, nog maar even niet aan denken, ik ga koffie maken en mijn wasgoed van de lijn halen. En dan loop ik even naar Keshab – de eigenaar van een bel & kopieerwinkel - even proberen mijn vader te bellen, want die is vandaag 81 jaar geworden; een respectabele leeftijd, waar mijn Nepali collega's van schrikken, want dat is behoorlijke hoge leeftijd. Zij vragen onmiddelijk: Nu jij hier bent, wie zorgt er dan voor je vader? Als ik antwoord dat mijn ouders zelfstandig wonen, nog auto rijden (soms met paardentrailer), eigen boodschappen doen en koken, kijken mijn collega's mijn wantrouwend aan. Snel voeg er dan aan toe dat mijn zussen regelmatig op bezoek gaan en hand & span diensten uitvoeren, dan klaren de gezichten op en wordt er instemmend geknikt en geglimlacht. Nepal en Nederland, soms een wereld van verschil. Ik blijf nog een jaartje om het ervan te genieten!