Johannesschool steunt Nepal

Al een maand lang werden er afspraken gemaakt voor DE DAG van het inrichten van het nieuwe ECD (Early Childhood Development) klaslokaal in Lahachowk, waar Feike het initiatief voor heeft genomen samen met zijn vriendjes en vriendinnetjes van de Johannesschool in Utrecht. Ondertussen heeft een oud collega van de Rijdende School, Annette, ook een bijdrage geschonken. Namelijk het bedrag (€90, -)dat jaarlijks aan verzendkosten voor boeken zou worden besteed. Het totaalbedrag van €240 is nog niet helemaal besteed, maar ideeën volop en de beslissing over duurzame artikelen is nog in volle gang. Inmiddels heeft mijn bezoek uit Nederland, Martha, Anneke en Adri de verzameling spullen door de kinderen van de Johannesschool afgegeven en stond nu te wachten op de grote dag van levering.

GOED en GROOT nieuws, vorige was het dan zover. De leerkrachten van school hebben een vriend met een jeep geregeld om mij en de schoolspullen van Pokhara naar Lahachowk te brengen. rond acht uur staat een van oor-tot-oor-glimlachende Nepali voor het hek van mijn huis te wachten. als we de materialen uit mijn huis hebben gerangschikt in de laadbak van de jeep, rijden we samen naar de timmerman, waar de diverse kasten voor de school klaar staan. de blauwe kasten vallen onmiddellijk op tussen de standaard bruine materialen bij de werkplaats. eenmaal alles opgeladen, vertrekken we via Hemja naar Lahachowk. in Nepal zijn er niet veel goede wegen, vandaar een jeep gehuurd. na het dorp Hemja (ongeveer 10 kilometer van Pokhara) is het een onverharde weg met enorme kuilen en flinke rotsblokken langs een diepe afgrond. met een slakkengang kruipen we omhoog naar het bergdorpje, waar ik normaal gesproken naar toe loop in ongeveer een uur. als we voor schooltijd arriveren bij de school, staat het hele team van Janajagaran zenuwachtig op ons te wachten bij het hek. met gespannen gezicht helpt iedereen met het uitladen van de spullen en onzeker worden sommige materialen van dichtbij bekeken. het is voor ons (uit het Westen) niet te bevatten dat vele spullen, die ik hieronder zal beschrijven, nog nooit eerder zijn vastgehouden. Lahachowk is een arme gemeenschap en velen hebben nog nooit zoveel spullen bij elkaar gezien, omdat het geld er niet is. Niet alleen is het feest voor de kinderen van de nieuwe kleuterklas, maar ook voor de leerkrachten en ouders. Wat kan je allemaal doen met die schoolmaterialen?

Even voor de duidelijkheid, wat is er tot op heden gekocht en meegenomen naar school:
� verf voor de muren en plafon (wit, blauw en grijs)
� verf voor het krijtbord
� kwasten om te verven
� tralies zodat de materialen veilig in de klas kunnen blijven
� hangslot zodat het klaslokaal veilig kan worden afgesloten
� schoonmaakmiddelen om het tapijt te reinigen
� spijkers om materialen te kunnen ophangen
� draad om kaarten en posters te kunnen ophangen
� wasknijpers om kaarten en werk van de studenten op te hangen
� opbergkast voor materialen waar studenten gebruik van maken
� boekenkast voor prentenboeken
� diverse boeken
� kussens als zitplek voor de studenten
� manden om materialen voor de studenten op te bergen
� mandjes en bakjes om materialen op te bergen
� verbruiksmateriaal zoals: schriften, potloden, gummetjes, tekenpapier, gekleurd papier, lijm, waskrijt, stiften, kleurpotloden, plakband, ...
� gebruiksmaterialen zoals: puntenslijpers, scharen, dobbelstenen, knijpers, flessendoppen, duplo, autootjes, muziekinstrumenten, poppen, bal, set boerderijdieren, set wilde dieren, kralen, blokkendoos, puzzels, leerspelletjes, ...

De jeepchauffeur, Yaba Raj, zegt laat ons na een kopje thee alleen met de GROTE opdracht om de laatste hand aan het lokaal te leggen voordat we kunnen gaan inrichten met echte schoolmaterialen. Samen met Hari, saus ik nog eenmaal de muren met een substantie van krijtpoeder/lijm/water, de krijtborden met echte krijtbordverf en de blauwe omlijsting langs het plafon. Bijzonder is dat de goede kwasten zijn verdwenen (rara hoe kan dat?) en doen we het met een oude krijtbordborstel en een oude lap uit de vuilnisbelt naast school. De enkele vuilnisemmer die er op school is, wordt gevuld met de saussubstantie en op een smalle wiebelende tafel van klas 5 proberen Hari en ik het plafon en de muren te schilderen. Zo blijft Nepal een uitdaging voor mij, en beleef ik iedere dag een nieuwe ervaring op welk gebied dan ook! Niet getreurd betreffende de verfkunsten, het ziet er net zo mooi uit als met goede dure materialen. Het duurt misschien iets langer dan met de juiste materialen. Maar ja, tijd genoeg, het lijkt wel of vandaag niemand hoeft les te geven en niemand op het land hoeft te werken. Het schaarse licht door één enkel raam komt, wordt de hele dag belemmerd door bezoekers (groot en klein, jong en oud) die het reuze spannend en interessant vinden wat die Bideshi (buitenlander) allemaal aan het doen is met Hari in dat nieuwe lokaal.

Als ik de schoonmaakspullen uit mijn tas haal en een leerkracht vraag of zij het oude vloerkleed zou willen schoonmaken, wordt er wel heel verbaasd en vreemd naar mij gekeken. Wat bedoelt Petra nu weer? Schoonmaken met vloeistof uit een flesje? Hoe doe je dat? Allesreiniger? Wat is dat? Wij hebben toch een stoffertje van stevige dunne takjes, waarmee we vloerkleden reinigen? Na een korte instructie van sop in een emmer en dan het kleed bewerken met een zachte borstel, wordt met grote aandacht gevolgd door IEDEREEN. Daarna pakt de leerkracht voorzichtig de borstel aan en gaat aan het werk. Het resultaat een bijna schoon vloerkleed uit klas 5, nu geschikt voor ECD. Als het droog is, probeer ik met een scherp mes en een lat (uit diezelfde vuilnisbelt) het vloerkleed passend te snijden voor het nieuwe lokaal. Helaas is de lijm niet geschikt voor de ondergrond en nemen we de gok dat het kleed op de plek zal blijven liggen. Het zijn maar kleine kinderen die gebruik maken van het lokaal.

Samen met Him Kumari, de ECD facilitator, (kleuterjuf) probeer ik de verschillende tassen en dozen uit te pakken, maar het duurt UREN. Elk ding, groot of klein, duur of goedkoop, wordt tien keer omgedraaid, bekeken met uiterste concentratie en een blik van “Wat kan ik daar mee?”. Ik kan bladzijden vol schrijven over hoe dit uitpakken ging, maar ik zal jullie dit besparen. Probeer een voorstelling te maken van je nog nooit een pop, een plastic dier, een zak vol flessendoppen, een leerspelletje, een schaar, een lijmstift, een duploblokje of gekleurd papier in je handen hebt gehad. Het was een levenservaring voor deze juf, maar ook alle andere leerkrachten van deze school. Je kunt je voorstellen hoe dat zal gaan als de kinderen volgende week in dit lokaal gaan starten. Om de overdosis aan informatie te besparen, heb ik enkele materialen kort toegelicht, maar de aankomende weken zal ik in de klas samen met de kinderen meer aandacht besteden wat je kunt met de diverse materialen. Aan het eind van de middag als de meeste materialen zijn geïnstalleerd in het lokaal, zit ik samen met het team van Janajagaran School op de nieuwe kussen en genieten. De rekenhoek – het winkeltje in de lokale mand – trekt de aandacht van alle juffen en meesters. Als ik de kostloze materialen (verzameling van mijn afval) en bijbehorende portemonneetjes (met frisdrankdoppen als geld) laat zien, en vertel dat de kinderen al spelende in het winkeltje leren rekenen, willen ze van alle materialen weten wat je er mee kan. Helaas is daar geen tijd voor. Zo eenvoudig voor mij (en mijn collega’s thuis in het primair onderwijs) maar hier zo groots. Men vindt mij creatief, maar het zijn enkel voorbeelden van hoe ik in Nederland werk met jonge kinderen.

Na een toespraak en een afspraak voor het volgende bezoek aan school, laat ik de leerkrachten in stilte van verwondering (of bewondering) achter. De voettocht naar Hemja leg ik af met een stralend gezicht en een warm gevoel van binnen. Het was een bijzondere dag, die grote gevolgen kan hebben. Er zal binnenkort ook een ouderbijeenkomst worden georganiseerd, zodat ook ouders bewust worden van een kindvriendelijke omgeving die voldoende uitdaging biedt voor kinderen om al spelend te leren. Een nieuw concept, dat een gedragsverandering vraagt van zowel de ouders, kinderen en de leerkrachten. Een HELE GROTE STAP en zeker niet EENVOUDIG. Samen met dit team ga ik de uitdaging aan de aankomende drie maanden. Het geeft me energie en inspiratie om creatief en zinvol aan het werk te zijn na maanden vakantie. De steun vanuit Nederland heeft een extra zet gegeven om dit ‘project’ met het team van Janajagaran School op te pakken. Honderdduizend maal dank voor het Sinterklaasgevoel op deze school afgelopen week!