Gelukkig Nieuwjaar!

Dat 2011 een jaar vol liefde, geluk en gezondheid mag worden met heel veel (werk)plezier!

Mijn kerstdagen heb ik in de bergen doorgebracht. Alleen met mijn oude vertrouwde soms zware rugzak. Na de intensieve taal- en cultuurtraining en allerlei afspraken met verschillende VSO’ers, had ik behoefte aan wat persoonlijke ruimte. Aangezien het overdag lekker wandelweer is en het ’s nachts nog net niet té koud is, heb ik mijn kans gepakt om eropuit te trekken. Een minirondje van drie dagen met als doel naar het uitkijkpunt Panchase op 2500m. De route was op papier en in mijn hoofd makkelijk gepland dan in werkelijkheid uit te voeren. Herhaaldelijk heb ik informatie ingewonnen bij verschillende reisbureaus of dit rondje zonder gids te doen is en of er voldoende teahouses zouden zijn voor een overnachtingplek. Volgens iedereen was het prima te doen, dus ben ik op eerste kerstdag vanuit het hotel vertrokken met mijn rugzak op. Langs het meer de berg op naar de Peace Pagode en daarna richting Bhumdi, een dorpje waar ik zou willen overnachten. Na acht uur wandelen was het niet makkelijk om een slaapplek te vinden, want er zijn toch geen teahouses hier. Met een paar woorden Nepali is het me toch gelukt om een bed voor de nacht te vinden bij de eigenaar van een kiosk/miniwinkel van Bhumdi. Op het veldje naast de kiosk waar ik de nacht zou verblijven, werden een paar tenten opgezet. En je gelooft het misschien niet, maar er werd ook een kerstboom opgetuigd met gekleurde slingers, watten (nepsneeuw) en ballonnen (kerstballen). Later blijkt dit voor een Engels stel te zijn, die een wandelkampeerpakket met dragers, kookploeg en gidsen hadden geregeld. Vlak voordat ik mijn slaapzak in wil kruipen, krijg ik van verschillende mensen te horen dat het niet veilig zou zijn om alleen de tocht te maken die ik had uitgestippeld op de kaart. Uiteindelijk ben ik overtuigd dat ik zal moeten terugkeren de volgende dag. Maar dan biedt de gids van het Engelse stel aan om de volgende dag met hem mee te lopen door de jungle, zodat ik wel veilig in Panchase zou aankomen om daarna alleen verder te gaan.
Zo gezegd zo gedaan. Tweede kerstdag werd ik voor mijn gevoel op sleeptouw genomen. Ik geef eerlijk toe, ik had dit pad nooit zelf kunnen vinden en volgen door het dichtbegroeide gebied waar je niemand tegenkomt. Na ruim 7 uur wandelen, kwam ik in het minidorpje van ongeveer 10 huizen aan. Buiten verwachting had ik keus uit 3 teahouses voor een overnachtingsplek. Na een traditionele Dal Bhaat met een warme buik mijn slaapzak ingekropen. Het vriest ’s nachts en ik zit inmiddels op 2000m. de volgende dag vertrek ik al vroeg naar het uitzichtpunt van 2500m. een stevige klim, maar het uitzicht … echt fantastisch. Uren zou ik daar kunnen blijven en kijken naar de bergen en de voortbeweging van de wolken. Een pure natuurfilm. Maar na een uur, wordt het toch tijd om te gaan als ik nog terug naar Pokhara wil. Via een heilig meertje heb ik de afdaling van ruim 6 uur trappenlopen ingezet. Met pijn in mijn voeten had ik nog net de laatste bus richting Pokhara gehaald. Het was een heerlijke tocht en het is vaak lastig om de draad van het dagelijkse leven weer op te pakken na een paar dagen alleen in de natuur.

Maar dit keer ging het eenvoudig, want de dag na mijn terugkeer in het hotel, zou ik met Dorieke op stap gaan om een goede fiets te kopen. Zodat we niet afhankelijk zijn van de bus voor kleine afstanden en we willen het gevoel van vrijheid/onafhankelijkheid hebben als je 's avonds bij iemand gaat eten. Er rijden bussen tot het donker wordt, dus rond half 7. Dat is veel te vroeg als je bij iemand op bezoek bent. En elke keer een taxi nemen, vinden wij te duur als je met het VSO-budget wilt leven.
Dorieke had met Karel al voorbereidingen getroffen tijdens mijn afwezigheid in de bergen en was het een kwestie van 'inkoppen'. Oftewel een goede prijs afdingen voor twee arme VSO-vrijwilligers. Dinesh vindt ons wel aardig en wil ons een flinke korting geven. Tevens biedt hij service aan indien er problemen zijn met de fiets. Als we na de aankoop een slot in een kleur passend bij onze fietsen krijgen, stappen we helemaal blij op onze mountainbike. Met een flinke glimlach op ons gezicht fietsen we door het centrum van Pokhara. Wat heerlijk je eigen vervoersmiddel! Niet makkelijk om te fietsen in Pokhara, want de wegen zijn vaak vals plat, wat in de praktijk betekent dat we een flinke inspanning moeten leveren om van A naar B te komen. Nou ja, het voordeel is dat we nu twee vliegen in één klap vangen. Namelijk vrijheid van transport én conditie opbouwend. Want van dat hardlopen is nog steeds niet terecht gekomen. Maar 's avonds fietsen is wel een avontuur. Het is namelijk pikdonker, geen straatverlichting en niemand op straat. Je ziet geen hand voor ogen en dus ook niet waar de weg loopt, de gaten in de weg, de overstekende straathonden, op straat slapende koeien en kalveren of rare hobbels zoals stenen of verkeersdrempels. Iedere keer ben ik blij als ik weer veilig op mijn kamer ben en straks in mijn huisje. Maar wel een heerlijk gevoel om in de nacht zo'n berg af te suizen onder een sprankelende sterrenhemel!

In het bezit van een eigen fiets, mijn eerste grote aanschaf hier in Nepal, vond ik op de eerste dag van het jaar ook een eigen appartementje. Een etage met twee kamers en een supergroot dakterras met … jawel uitzicht op de bekende Annapurnabergreeks. Het is niet groot, maar prima om de tijd te overbruggen tot het appartement van Lalitha vrij komt in maart/april. Het voordeel van deze woonruimte is dat het helemaal leeg is en ik het kan inrichten zoals ik het wil. Straks wil ik niet meer verhuizen!
Het voelt als een nieuwe start, net zoals destijds mijn huisje aan de Asterstraat. Ik val wel op kleine woonplekken. Het heeft iets knus.

De kamer met de keuken is heel licht door het grote raam en fris blauw geverfd. De slaapkamer annex woonkamer heeft twee grote ramen waardoor het heel licht is. Op mijn verzoek is het gisteren opnieuw geschilderd, want de muren waren heel vies. Nu zijn alle wanden strak wit geverfd. Aansluitend aan de woonkamer annex slaapkamer is een minibadkamer met een douche, wasbak en een toilet. Niet heel hygiënisch en de stortbak werkt ook niet goed, maar het is vast te doen voor de aankomende maanden. Bovendien heb ik het geluk dat het maar 4000 NRS per maand kost en ze hebben alles geschilderd. Dus alles ruikt schoon en fris! Maar het aller-geweldigst van deze woonplek is wel de twee terrassen. Een kleine aan de voorkant op het zuiden en een grote op het noorden. Het leven in de winter speelt zich vooral buiten af overdag, want de zon kan je nog enigszins opwarmen tijdens de koude maanden. Binnen is het ontzettend koud want er is geen centrale verwarming.

Jullie horen het, mijn jaar is goed gestart. Nou ja niet helemaal, want op de eerste dag van het jaar ben ik nog even naar de eerste hulp van het plaatselijke ziekenhuis geweest i.v.m. een infectie/bacterie die het niet toeliet dat er eten in mijn lichaam mocht blijven. Met andere woorden, flinke diarree. Na 5 dagen voelde ik me zo slap als een vaatdoek en echt alles wat ik at of dronk kwam er binnen een kwartier weer uit. Je gaat hier niet even naar een huisarts, maar de arts heeft zitting op de eerste hulp van een ziekenhuis. Na een uitgebreid onderzoek, kreeg ik een injectie, een flink aantal pillen, een drankje en een zoutlossing om uitdroging tegen te gaan. Na twee dagen in bed in mijn hotelkamer voelde ik me weer wat beter en sterker. Dus Oud en Nieuw heb ik dus niet gevierd. Trouwens de Nepali vierden ook geen Nieuwjaar op dat moment, want het nieuwe jaar start hier pas half april. Wel grappig om te vermelden is dat het op 1 januari hier in Nepal al 17 september 2067 was. Ik begeef me in de toekomst t.o.v. jullie in Nederland!

Inmiddels voel ik me weer de oude en heb ik de afgelopen dagen vooral veel gewinkeld om te kunnen gaan wonen in mijn appartement. Wel bijzonder om van nul te starten, ik heb me iedere dag verrast wat je allemaal niet nodig hebt. De meeste dingen vind je normaal en vanzelfsprekend in huis, maar als je huis compleet leeg is en je moet het weer opbouwen … wat een klus. En hier in Nepal ga je niet even naar de Ikea waar je alles in één kunt aanschaffen. Bovendien moet je overal ook nog eens afdingen. Ik heb nu spullen en etenswaren in de keuken staan, en in de slaapkamer staat een bed met beddengoed en een kledingkast. Genoeg om er te gaan wonen. Aankomende dagen moet ik nog op zoek naar een tafel en stoelen en hopelijk wat planten voor binnen en buiten op het terras. Overal zie je van die kerststerplanten in potten, rode en witte maar dan met een lange stam/stengel. Lijkt me gezellig om daar ook een paar op mijn terras te hebben. Dan wordt een woonplek ook meer van jezelf en comfortabel/gezellig, wat ik wel belangrijk vind. De neptulpen staan al op het aanrecht te wachten!

Morgen ga ik verhuizen van mijn hotelkamer naar mijn eerste eigen huisje in Nepal. Nu wordt het meer werkelijk dat ik hier ga wonen en werken. Tot op heden voelde het nog als een soort vakantie. Vandaag heb ik een bijeenkomst bijgewoond met mijn educatieteam. Alle 6 schoolleiders en een aantal leerkrachten van iedere school waren aanwezig om het werk samen met VSO te bespreken. Deze reflectie zal aankomende woensdag ter sprake worden gebracht tijdens de bijeenkomst “Annual Review” met de VSO-programmaleiders uit KTM, de educatievrijwilligers in Kaski, district en resourcemanagers en de hoogste baas van het onderwijskantoor in het district Kaski (mijn baas). Tijdens de jaarbespreking worden ook de plannen voor het aankomende jaar besproken (mijn werk eigenlijk). Wat ik tot op heden heb begrepen, het jaar loopt hier van maart tot maart. Wel vreemd nu ik dit typ, want het nieuwe jaar begint hier volgens mij half april. Dus waarom het boekjaar anders loopt, geen idee. Ik zal het jullie vertellen zodra ik daar meer van weet.

Nu ik ben geïntroduceerd als de nieuwe educatie adviseur voor de klassen 1 en 2, ligt er een flinke nieuwe taak op mij te wachten. Ik ben heel benieuwend wat ik ga doen in de scholen, ik bedoel in de klassen met de leerkrachten. Mijn taakomschrijving klinkt eenvoudig: een leerkracht die de Nepali leerkrachten ondersteunt en stimuleert, zodat de onderwijskwaliteit verbetert. Maar … probleempje … de leerkrachten spreken weinig tot geen Engels. Hoe ga je dan samen een les bespreken? Of het klassenmanagement? Of het kindvriendelijk lesgeven? Of het vakoverstijgend leren? Of de kindvriendelijke en hygiënische omgeving? Of de kwaliteit van leerstof? Allemaal richtpunten van VSO en de overheid hier in Nepal – het programma dat met een EU-fonds financieel wordt gedragen. Heel spannend allemaal, jullie zullen het allemaal wel horen of lezen de aankomende maanden wat ik ga doen op papier en in de klassen op de zes verschillende scholen.