Jarig in Nepal

Laat ik beginnen met een citaat uit één van de vele verjaardagwensen: Nog één jaar dertiger spelen! Ja, zo voelt ook het nieuwe avontuur dat ik vijf weken geleden in Nepal ben begonnen. Iedere dag is totaal anders dan in Nederland en waarschijnlijk zal ik dit levensjaar dat voor me ligt heel intens beleven en nooit meer vergeten.
Natuurlijk was het wel heel vreemd om zo ver weg van jullie te zijn met mijn verjaardag, maar de lieve e-mails en sms’jes waren hartverwarmend en waren jullie ineens heel dichtbij! Als klap op de vuurpijl lukte het mij juist deze dag om tegelijkertijd met mijn zussen én ouders via Skype te praten met video. Zo zie je maar weer dat de afstand tussen Nepal en Nederland heel eenvoudig te overbruggen is.
Aangezien VSO in de wekelijkse nieuwsbrief de verjaardagen van alle medewerkers vermeld, wisten de andere VSO’ers mij deze dag ook te vinden per telefoon. ’s Ochtends bij het ontbijt kreeg ik van het hotelpersoneel een prachtige kaart met allerlei goede wensen en een bloemenboeket. Tijdens pauze van de Nepali- les heb ik taart uitgedeeld. ’s Avonds heb ik samen met het educatieteam (Rikie/Lorraine/Lalitha) + Innocent in een goed restaurant gegeten met daarbij een lekkere fles rode wijn. Tja, dat valt natuurlijk niet in ons budget, maar ja ik ben maar één keer in het jaar jarig en heb er heerlijk van genoten! De volgende dag, toen Dorieke en Karel ook weer terug waren uit KTM, hebben we met z’n drieën nog een little-after-birthday-party gehouden. Op het balkon van het hotel hebben we onder het genot van Franse kaas en rode wijn genoten van de adembenemende zonsondergang hier in Pokhara; de laatste zonnestralen van de dag die een prachtige roze gloed weerkaatsen op de besneeuwde toppen van de Himalaya.

Nog een week en de kerstdagen staan voor de deur. Gezien het klimaat en de omgeving kan ik me er op dit moment niets bij voorstellen. In KTM heb ik wel kerstbomen gezien in de grote supermarkten en warenhuizen, maar hier in Pokhara is er niets te merken van de kerstsfeer. Dat is ook niet zo verwonderlijk als grotendeels (81%) van de bevolking Hindoestaan is, 11% is Boeddhistisch, 4% is Islamitisch en binnen de overige religies van 4% is een klein deel Christelijk. Ik zal dus dit jaar hoogstwaarschijnlijk geen kerststal zien en geen kerstmis in de kerk op kerstavond bijwonen.
Ik heb nog geen idee wat ik ga doen in het kerstweekend, misschien wel een paar dagen de bergen in voor een korte wandeltocht. Dat is toch wat anders dan een middagwandeling in de sneeuw en aansluitend een uitgebreid kerstdiner dicht bij de kerstboom vol lichtjes, glinsterende slingers en glimmende ballen. Fijne kerstdagen allemaal!

Mijn Nepali-cursus eindigt aankomende vrijdag en dan … moet ik zelf via de praktische aanpak de taal verder oppakken en eigen maken. Het is nog steeds één groot abracadabra en ik versta amper wat de mensen op straat of in de winkels of in restaurantjes aan mij vragen of mij graag willen vertellen. Ik heb nog een lange weg te gaan, voordat ik vloeiend Nepali spreek en anderen versta. Ook al was mijn vorige weblogbericht veelbelovend en imponerend. Op schrift en in de klas lukt het me aardig, maar in de praktijk … ???!!!???

Voorbeeld: Gisteren loop ik rond in het stadsdeel Mahendra Pul om toiletartikelen te kopen en ik wil me bij verschillende stoffenzaken oriënteren op materiaal voor een kurta shawar (traditionele kledij voor vrouwen in Nepal en dat wordt ook aangeraden om te dragen als ik de scholen in de omgeving ga bezoeken). Buiten het feit dat ik me al behoorlijk ongemakkelijk voel in de stoffenzaken met “bedden” waarop alleen mannen zitten die als verkopers werken tussen al die vrouwelijke materialen, word ik ook nog eens flink aangestaard als ik al hortend en stotend een paar Nepali woorden uitspreek. Geen idee waarom er zoveel mannen werken in één winkel, maar de ‘gladde verkopers’ kijken me met glazige ogen aan als ik uitgesproken ben. Na wat blikken tussen de mannen onderling, volgt er een stortvloed aan Nepali-zinnen, waarna ik met grote ogen van onbegrip terug kijk. Op de één of andere manier komt er dan altijd hulp van iemand die wel een paar woorden Engels spreekt en begint de conversatie opnieuw, 30% Nepali, 65% Engels en 5% Nederlands. Tja, wat maakt het uit als je een woord niet in het Engels weet. Met handen voeten weet ik na een paar uur winkelen dat een gemiddelde kurta shawar 2000-3000 NRs kost. De volgende keer zou ik graag willen winkelen met een Nepalees, want volgens mij valt er nog heel wat af te dingen. Kan me niet voorstellen dat de dames kledingstukken van ruim €20 dragen hier.

Als ik op een druk kruispunt op een bus wacht die naar Lakeside zal rijden, stopt er een motor met aan het stuur en aan de trappers verschillende plastic tasjes met groenten vlak voor mijn neus. Over het algemeen staan Nepalezen vaak in je comfortzone oftewel ze gaan altijd heel dichtbij je staan. Ik zie een motorrijder met een grote brede glimlach en glinsterende ogen als de klep van de helm omhoog gaat. Nog enigszins verward door deze plotselinge actie, staar ik naar het gezicht en probeer heel snel te bedenken wie deze man is, die mij wel overduidelijk (her)kent. Het grappige hier in Nepal is dat men de helm niet afneemt als je met iemand praat of producten koopt, dus ik moet deze man herkennen met een groot deel van zijn hoofd/gezicht verstopt in een helm. Als ik bijna ten einde raad ben, schiet mij ineens de ontmoeting in het weekend met een medewerker van een klein Guesthouse aan Lakeside te binnen. Tapaai Santos ho? vraag ik. Met al zijn tanden bloot grijnzend van blijdschap hoor ik: Hajur! Santos is helemaal blij om mij te zien en vraagt zich af waarom ik zover van ‘huis’ ben. Als ik vertel dat ik de hele middag een zoektocht heb gehouden naar een kurta shawar en nu compleet uitgeblust ben, biedt hij met een brede grijns een lift aan naar Lakeside op zijn motor. Dat laat ik me niet twee keer zeggen en spring achterop.
Onderweg komen we erachter dat ik 7 maanden ouder ben en dat betekent dat ik zijn didi (zus) ben i.p.v. bahini (kleine zus) en hij mij baaj (kleine broer) i.p.v. daaj (broer). Als je vriendschappelijk met iemand spreekt dan noem je hem/haar broer of zus. Santos vindt het wel heel erg grappig dat ik zijn zus ben, want ik zie er toch veel jonger uit dan hij! Hij spreekt langzaam en duidelijk waardoor ik hem redelijk kan verstaan, en hij corrigeert mijn Nepali wat me weer vertrouwen en moed geeft om meer Nepali woorden uit mijn lessen te herhalen en ik probeer korte zinnen te maken. Als we op het kruispunt stoppen om mij te laten afstappen, nodigt Santos me uit om binnenkort eens bij hem, zijn vrouw en kinderen te komen eten (kunnen we Nepali oefenen) en dan wil zijn dochter vast wel een keer met mij mee om te gaan winkelen voor een kurta shawar (met een bideshi). Nu sta ik hem aan te staren met een brede glimlach.

Anand krismas chaad!