Wandeltocht van meer naar meer

Wandeltocht van meer naar meer

Na de fantastische ervaring in het westen van Ladakh, vertrek ik met acht andere reizigers voor een week naar het oosten voor een trektocht te voet over meerdere bergpassen van ruim 5000m. Na een lange busrit over slingerende haarspeldbochten over de een na hoogste pas ter wereld voor verkeer (Takangla van 5300m) bereik ik met een weeig gevoel het startpunt van de tocht. Nog een paar uur wandelen en dan arriveer ik bij de kampeerplek in de buurt van het TsoKar-zoutmeer voor de eerste nacht, waar ook de pony’s met de keukenploeg en overnachtingsmaterialen wachten.

De groep bestaat uit 9 wandelaars, 2 reisgidsen, 3 personen als keukenploeg en 2 mannen ter begeleiding van de pony’s voor het dragen van de tenten en eten & drinken. De eerste avond verrast de kok ons met een overheerlijke indiaase maaltijd bestaande uit een voorgerecht, 4 hoofdmaaltijdgerechten en een dessert. Hoe is dit allemaal mogelijk op 4200m hoogte en met primitieve keukenspullen, die rechtstreeks uit het leger lijken te komen. De volgende dagen worden we steeds meer verwend met andere plus meer hoofdgerechten en nagerechten. Naast de koppen thee en koekjes en popcorn die worden geserveerd als we aankomen op de overnachtingsplek na een flinke dagwandeling. De laatste avond staan er 10 verschillende gerechten op tafel voor 9 gasten. Hoezo in de watten gelegd door de keukenploeg? Er wordt ons uitgelegd dat we een bijzondere en uitzonderlijke wandelgroep waren, die iedere dag heel vroeg (rond 6 uur) en enthousiast aan de dag begonnen met het opruimen van de tenten, oprechte complimenten maakten naar de begeleiders, hulp boden aan de ponymannen met het opzadelen van alle bagage en vooral vlotte wandelaars waren die iedere dag een record broken qua afstand en tijd zonder te klagen, pijn te hebbenof ongevallen. Het gebaar van de keukenploeg was en uitgebreide maaltijd met als klapper een eigengemaakte chocoladetaart. Wie weet hoe ze dit hebben gemaakt zonder oven in niemandsland? Dat was alleen een beschijving van de verzorging tijdens de tocht.

Het wandelen door het nomadenlandschap was iedere dag een waanzinnige beleving. Niemand anders tegenkomen dan schapen- of geitenhoeders met ruim 100 schapen of geiten. Dichtbij de voortkabbelende bergbeekjes passeren we grote groepen yaks met hun kalveren. De grote logge koeien met lange stugge haren kunnen namelijk makkelijk op deze hoogte leven. In de valleien op 4200m lopen we langs winterverblijven van de nomaden: de oorspronkelijke ladakhi’s of tibetaanse vluchtelingen. Op de groene hoogvlaktes op 5000m of hoger lopen we langs zomerverblijven: jakhaartenten (rijke boeren) of legerparachutetenten (arme boeren) of een combinatie van deze twee materialen. Iedere tent of verblijfsplek is omringd met een stenen wal om ’s avonds de kudde te beschermen tegen wind, kou en mogelijke vijanden. Helaas hebben wij geen sneeuwluipaarden of wolven gezien. Wel veel honden, die rond de kampementen verblijven, die eigenlijk geen huis hebben, maar blijkbaar genoeg te eten vinden bij de families. Tot mijn verbazing is er genoeg te eten voor alle dieren, terwijl het rotsachtige ruwe dorre land in mijn ogen weinig biedt. Volgens onze gids is het juist goed dit jaar, vanwege de lange winter met veel sneeuw dit jaar. Begrijpen doe ik het niet helemaal, maar de hoogvlaktes zien er redelijk groen uit vanaf een afstand. Eenmaal dichterbij zie je alleen kleine polletjes groen gras met heel veel zand en stenen.

Deze tocht biedt naast een kijkje in de nomadische levenwijze ook afwisselende landschappen. In de verte de hoge bergtoppen met sneeuw en rondom ons de ronde en soms scherpe bergenpassen in verschillende kleuren. De rotsformaties zijn steeds anders aan de andere kant van de pas. Elke wandeldag is anders hierdoor, maar ook verschillend in energie of kracht vanwege het beklimmen van een of twee passen van ruim 5000m. De uitzichten zijn adembenemend, niet alleen vanwege het hoogteverschil en daarbij behorende ademhalingsproblemen, maar de schoonheid van het leven op aarde als ware het de hemel. Zo dichtbij de wolken en de zon – onbeschrijflijk is het gevoel dat dan in je naar boven komt op een bergpas. Met een sel kloppend hart, een verhoogde ademhaling, tintelende vingers en tenen en rechtopstaande haren over het hele lichaam sta ik op zo’n bergpas in een meditatieve stand de omgeving in mij op te nemen en heel erg te genieten van de PURE SCHOONHEID. Dit is ECHT, dit is MOOI, maar tegelijkertijd ook de gedachte: HIER moeten we zorgvuldig mee omgaan, dit is onze wereld, we moeten goed voor haar blijven zorgen! Het zo bijzonder, het zo mooi!!!

Eenmaal lopen we via een bergpas van 5500m en daar sneeuwt het lichtjes. De zonnestrale werpen een magisch licht op de wapperende gebedsvlaggen en de steenmannetjes op de bergpas. Beneden in het dal schittert het zoutmeer met verschillende maar heldere kleuren blauw. Gelukkig sta ik met beide benen op de grond en kan ik volop genieten van al het natuurschoon om mij heen, voordat de afdaling wordt ingezet. Verrassend is dat op deze hoogte vooral veel duiven en vinken te zien zijn. Ik had meer roofvogels als valken, arenden of gieren verwacht.

De kampeerplekken voor de overnachtingen vinden altijd plaats naast een snelstromende beek om de kookploeg van water te voorzien en de wandelaars van een koud bad om het zweet en stof af te spoelen tussen de grote harige yaks. Na zes dagen ijskoud badderen lijkt de viezigheid met geen mogelijkheid van mijn lichaam af te boenen met biologische zeep, waardoor voor mijn gevoel ineens zes tinten bruiner ben en lijk op de doorgewinterde bergbewoners met droge rimpelige huid.

De lange busrit van ruim 8 uur terug naar Leh volgt opnieuw over een haarspeldbochtige weg over verschillende bergkammen. Al slingerend loopt de weg langs de Indus via onmetelijke afgronden, duizelingwekkende kloven en veelkleurige rotsformaties. De verbijsterende bergtoppen en de dorpjes met groene velden laten we achter ons.
Ik kijk uit naar een frisse douche met emmers en kannetje bij mijn familie in Leh. Als ik na het afscheid van iedereen bij het reisagentschap thuis aankom, maakt de vrouw des huizes een pan heet water om dit te mengen met het koude water in de teil. Waarschijnlijk was de viezigheid van mijn gezicht af te lezen! Eenmaal schoongeschrobt, kruip ik voldaan in mijn slaapzak. Een nieuwe ervaring rijker na deze onvoorstelbare en onvergetelijke voettocht door het nomadenlandschap van Ladakh.