De reis is begonnen!

De reis is begonnen, het avontuur van de Himalaya ligt voor mij! Gisteren ben ik na een liefdevolle verzorging van koffie en chocoladekoeken voor mijn buurvrouw Alex naar het station gebracht. Een voorspoedige reis bracht mij op Schiphol, waar ik helemaal ontspannen heb gewacht op mijn vlucht naar London. Na een korte vlucht van 45 minuten, heb ik 4 uur geluierd op het vliegveld van London Heathow. Beetje hangerig kwam ik aan boord van Kingfisher Airlines en voelde me onmiddelijk fitter na de luxe service aan boord en een overheerlijke maaltijd; pittige curry met toebehoren zoals dat gebruikelijk is in India. Wat een heerlijk eten! Zo smaakvol. Daar kunnen andere vliegmaatschappijen nog van leren. Na het uitdelen van sokken, oordopjes, oogdoekjes, tandenborstel en tandpasta, ben ik “schoon” in slaap gevallen met mijn buikje vol indiaas voedsel, mijn hoofd vol mooie gedachtes over India en een gelukzalig gevoel van vrijheid. Even weg van alles in Nederland.

Aan het eind van de ochtend arriveer ik op Delhi’s vliegeld. Onmiddelijk stuiter ik op de muur van ondraaglijke hitte en de drukte van mensen. Gelukkig kom ik snel langs de paspoort- en visumcontrole en kan ik in alle “rust” mijn bagage van de band halen. Direct bij de uitgang zie ik mijn ophaalservice van het hotel aan het A4’tje in zijn hand met mijn naam erop. In tegenstelling tot mijn andere reizen heb ik dit keer voorafgaand aan mijn vertrek en hotelkamer + airportservice geboekt, omdat ik me voor een halve dag niet in Delhi wil wagen. De stad moet je eerst aborberen en dan pas kan je vrijuit genieten. Mijn reisdoel is niet Delhi, maar de rust en ruimte van de Himalya – het dak van de wereld- Ladakh. Toch ontgaat me de gigantische chaos van Delhi niet. De jongeman van de airportservice loopt, nadat hij ook gezien heeft, haastig door de hallen, over parkeerplaatsen, door tunnels en via steegjes naar de plek waar zijn auto staat. De lange dunne jongen (met kaal hoofd vol wondjes en een piepklein staartje en een flink dik opgezwollen blauw met zijn grauwe blouse en wijde broek met kapotte sandelen) houd ik goed in het oog en zo goed als ik kan achtervolg ik hem naar een achteraf parkeerplaats. Ondertussn vraag ik me stiekem af, of hij wel de juiste persoon is, is dit officeel?. Ik zie geen herkenningspunt zoals naamkaartje of logo van het hotel. Als hij stopt bij een witte sportauto met spoilers en vele vlaggetjes, aarzel ik een seconde, gooi dan toch mijn rugzak in de kofferbak en stap in op hoop van zegen.Elke keer als ik hem iets wil vragen, lijkt het alsof hij geen engels spreekt. Ik wacht maar rustig af, ook al is dat moeilijk als het verkeer al je aandacht vraagt. Iedereen rijdt of loopt overal met uiteenlopende vervoersmiddelen of karren. De ranzigheid van India laat wederom vele indrukken bij mij achter. Het is met geen pen te beschrijven hoe het er hier aan toe gaat. India is bijzonder. Het is lawaaeriger en drukker dan in welke stad ter wereld waar ik ben geweest. Het kakofonische lawaai van auto’s, taxi’s, minibusje, motoren, brommers, riksja’s en fietsers en de krioelende menigte zijn gewoon onbeschrijflijk. Dan heb ik het nog niet eens over de omgeving wat in eerste instantie lijkt op een grote bouwput.

De verkeersdrukte doorstaan en ongeschonden over de weg (die in westerse begrippen geen weg genoemd kan worden) gekomen, stopt mijn taxi ineens in een aftandse steeg vol grote kuilen met bruingeel water. In deze bouwput zie ik door het vuile raampje van mijn taxi een glazen voordeur met de naam van het hotel wat ik heb geboekt. Pfff het was toch in orde met die airportservice! Maar heb ik dit geboekt? Voor 25 euro? Het is broeierig warm en ik heb geen zin om me voor een halve dag druk te maken over mijn verblijf in Delhi. Bij binnenkomst zie ik onmiddelijk dat de hal schoon is en ook mijn kleine kamer zonder ramen. Wel heeft het een eigen douche met emmer & kan, een wc, airco,ventilator en kraakheldere lakens en frisse witte handdoeken. Het is prima zo. Dat dit hotel in een achterafwijk staat, moet ik maar voor 1 nacht op de koop toe nemen. Morgenochtend vertrek ik al om 4 uur naar het vliegveld en ik zal vandaag niet verder komen dan dit hotel met een bed, een dakterras met thee & boek en een typisch indiaas gerecht als diner. Een aangenaam wandelingetje in deze buurt is geen optie.

Zoals ik al schreef, morgen vlieg ik naar Leh – de hoofdstad van Ladakh. Dit gebied bestaaat uit de hoogste toppen en droogste dalen van de wereld op een gemiddelde hoogte van 5300 meter. Er wonen ongeveer 100.000 mensen, die nog een voorouderlijke levenswijze hanteren, maar wel open staan voor de wereld. De meeste mensen wonen langs de Indus, koning van de rivieren, om te kunnen leven van agrarische opbrengsten.
Politiek gezien is dit grensgebied erg interessant voor Chinezen (de hebben na annexatie van Tibet een deel ingenomen) en Pakistani (ook een groot stuk land ingenomen). Daarom moeten er permanent 150.000 indiaase soldaten gelegerd worden om de vreedzame inwoners van Ladakh in de gaten te houden. Vele inwoners verlangen naar hun verloren onafhankelijkheid.
De bewoners van Ladakh zijn traditionele lamaistische boeddhisten, die een groot aantal tibetaanse vluchtelingen hebben opgevangen vanaf 1959. Er zijn boeddhistische scholen, de gele en rode mutsen. De dalai lama behoort tot de gele mutsen – Gelukpa. Hij is de reincarnatie van de Boeddha Avalokites (de Heer die naar beneden kijkt).

Wat ga ik de aankomende weken doen?
- Een trektocht te voet maken door een maanlandschap, ver weg van asfalt en alle uitwasemingen van de moderne westerse beschaving. Op zoek naar verlaten valeien, onmetelijke afgronden, duizelingwekkende kloven, veelkleurige rotspartijen, oogverblindende blauwe meertjes en verbijsterende bergtoppen.
- Kloosters bezoeken om samen met de leerlingmonniken lessen te volgen op het gebied van meditatie.

Tot een volgend bericht vanuit Ladakh!

Tashi delek,
Petra