Whatever happens, leave it!

Aaphno karya gara tara phalko ashaa nagara = Whatever happens, leave it!

Misschien is dit wel hoe ik mijn leven en werken in Nepal zou moeten omschrijven, ik hoop iedere dag dat mijn Nepali collega’s mijn ideeën en suggesties implementeren, maar volgens mijn taallerares hoopt men in Nepal niet, maar leeft men volgens hierboven beschreven motto.

Als je dat beseft en accepteert, dan gebeuren er dingen die ik niet voor mogelijk had gehouden (zie ook mijn vorige weblog verhaal). Het werk in mijn nieuwe scholen verliep tot een maand geleden erg traag. De drie maanden voor de zomervakantie waren ‘rommelig’ vanwege politieke onrust en veel stakingen. Continuïteit van mijn bezoeken was ver te zoeken waardoor het opbouwen van relaties moeizaam ging en dat is een gebrek voor een goede basis om veranderingen te starten op het gebied van ‘heart and mind’ op leerkrachtenniveau.
Na de zomervakantie (regenseizoen) werd door het hoofdkantoor gevraagd voor schoolselectieprocedure in het district Myagdi na het succes in Baglung en Surkhet in maart. Twee weken lang heb ik samen met de nieuwe educatie vrijwilligers, Beata (Management Volunteer) en Virginia (Basic Education Volunteer) uit Kenia, een tiental scholen bezocht in het gebeid rondom het districtsstadje Beni. Voor de twee dames was het onmogelijk om ver te lopen, laat staan de rotspaden te beklimmen rondom het stadje. De stad Beni is vlak, maar nog geen meter uit het centrum rijzen de rotswanden steil omhoog en zit je middenin de bergen van het Annapurnagebied; geen eenvoudig gebeid om scholen te bereiken. Er zijn nauwelijks wegen dus ook geen transportmogelijkheden. De enkele jeep rijdt onregelmatig en is ongelooflijk kostbaar, wat niet in het budget van een VSO vrijwilliger past. Alles gaat te voet, en producten worden via paarden, ezels, geiten en/of schapen vervoerd naar de hoger geleden dorpen. De keuze van ons drieën, in overleg met de District Education Officier van Myagdi, viel op zes scholen binnen een uur bereikbaar van de Bazaar.
Eerlijk is eerlijk, eigenlijk elke school in Nepal valt binnen de categorie ‘’hulp nodig”, dus ook de scholen in het stadje met meer faciliteiten. Wat voor faciliteiten kan je je afvragen? De scholen zijn zoals waar ik ook in werk; naast een stenen buitenmuur, een golfplatendak en een aantal kozijnen voor deuren en ramen, staan er een aantal schoolbanken, maar verder is er niets. NIETS, kan je dat voorstellen in Europa? Muren die niet zijn afgewerkt met stucwerk of verf, geen ramen, soms geen deuren, maar alleen een krijtbord geïntegreerd in de muur en een aantal schoolbanken. Het is dieptriest dat je als leerkracht het moet doen met alleen een lesboek en een stukje krijt. Gelukkig komt er dan een VSO vrijwilliger met een brede glimlach en wapperende blonde haren twee dagen per week naar de gekozen scholen om de leerkrachten te motiveren tot het gebruiken van stenen & stokken (rekenmateriaal), zandgrond (tekenen/rekenen/schrijven/taal), planten & bloemen & dieren (biologie), kranten (taal), liedjes (Engels) en spelletjes (interactief leren) of hoe je de leerstof in het boek meer interactief kan aanbieden zodat zowel jongens als meisjes aan de les deelnemen waarbij groepswerk (en communicatie) wordt gestimuleerd. De schoolleider kijkt geanimeerd toe, vind alles prachtig en geweldig wat de vrijwilliger aanbiedt, maar onderneemt geen enkele actie om de andere dagen het programma op te volgen of de leerkrachten te ondersteunen tijdens de ‘worsteling’ met nieuwe (misschien wel westerse) ideeën in de klassen. We blijven lachen, allemaal, maar de kinderen het meeste. Zij vinden de inzet van de vrijwilligers fantastisch, want leren is dus ook leuk!

Eenmaal terug van het districtbezoek, kon ik nog niet terug naar de lachende kinderen in mijn drie scholen, want het programmakantoor in Kathmandu had wederom een ander plan voor mij bedacht - midterm evaluation. Oftewel samen met een objectieve zaakwaarnemer de scholen van afgelopen twee jaar bezoeken, waarna deze persoon een rapport kan uitbrengen aan VSO Nepal, VSO London maar ook EU over de impact van het Educatie Programma in Nepal na twee jaar (het totale project loopt vier jaar). Aangezien ik de enige basisschool vrijwilliger ben, die in de scholen van afgelopen twee jaar heeft gewerkt, mocht ik deze inspecteur begeleiden in het mooie Kaski district. Een tijdrovende klus, maar tegelijkertijd ook ontzettend leuk om even terug te zijn in ‘mijn oude’ scholen waar de kinderen mij met een brede glimlach begroeten, de leerkrachten mij omhelzen alsof ik zojuist een Olympische medaille heb gewonnen en de schoolleiders mij met heel veel tika-poeder, goudkleurige gelukssjaaltjes en bontgekleurde miniboeketjes verwelkomen. Vaak denk ik dat mijn werk weinig tot geen impact heeft, maar na onaangekondigd bezoek met deze inspecteur, heb ik wel ‘veranderingen’ geobserveerd. Klassen schoner, teamkamer meer georganiseerd, opstelling van de schoolbanken in U-shape waardoor iedereen participeert, de omgang van de leerkrachten met de leerlingen op een kindvriendelijke wijze, gebruik van het krijtbord door de leerkrachten en de leerlingen, voorbereiding van de lessen met eenvoudig materiaal, en het enthousiasme van het personeel en ouders om kinderen in school te krijgen en houden i.p.v. op het land werken. Dat ‘zaadje van veranderingen in hart en ziel’ heb ik toch maar eventjes geplant, en het groeit en bloeit.

Eindelijk ruim een maand na de zomervakantie, inmiddels tweeënhalve maand niet in de huidige projectscholen gewerkt, pak ik de draad van ‘verandering’ op door tijdens teambijeenkomsten uitleg te geven over klasinrichting, gebruik van kosteloos materiaal en materialen uit de omgeving, voorbereiding door gebruik te maken van een simpel lesplan en het gebruik van het krijtbord. Ook maak ik afspraken met SMC (school management commitee) en PTA (parents teachers association) om mijn werk in de scholen op leerkracht & schoolleiderniveau uit te leggen en dat het belangrijk is dat SMC en PTA mijn werkzaamheden steunt, maar vooral het schoolpersoneel motiveert en stimuleert. Deze nieuwe strategie (het houden van bijeenkomsten i.p.v. individuele leerkrachten benaderen en het betrekken van meerdere partijen) is niet alleen om mijn ‘verloren tijd’ in te halen, maar is ook blijkbaar ook meer effectief. In een maand tijd zie ik schone klaslokalen met een vuilnisbak en stoffer/blik, U-shape schoolbanken, werk van studenten aan de muur om de vieze muren te bedekken en het lokaal aantrekkelijker te maken, opgeruimde personeelskamers, leerkrachten die proberen in kostbare tijd de lessen voor te bereiden in een schriftje, deuren en kozijnen gerepareerd door ouders, en bovenal enthousiasme bij alle partijen.

Afgelopen week heb ik op twee scholen een ouderbijeenkomst gehouden over ‘hoe help je je kind’ met het verzorgen van zijn schooluniform, meegeven van lunch en het huiswerk na schooltijd. Een groot succes, er waren ruim 50 volwassenen om te luisteren naar de ‘buitenlandse hulp in school’. Zaterdag heb ik de SMC + PTA van een school zover gekregen om alle schoolbanken te repareren, die vielen van ellende uit elkaar. Je kunt het niet voorstellen maar de leerlingen zaten met zijn vijven te balanceren om enigszins in evenwicht te blijven gedurende de lessen van 10-4 uur. Verbazingwekkend dat de leerkrachten geen aandacht hebben of geven voor dit soort zaken. Dat was natuurlijk eerst het gesprek van de dag (bewustwording is stap één) en daarna van 7-10uur aan het werk. Ja, jullie lezen het goed, al om 7 uur in de ochtend. Dat was een hele vroege ochtend bus voor mij, om 5:30 uur vertrek uit Pokhara, na driekwartier in de bus een pittige wandeling, in totaal duurt het anderhalf uur voordat ik in de school ben van Ghachowk – een prachtig dorp aan de voet van de machtige Machhapuchhre berg (toeristen noemen het Fishtail). Mijn initiatief werd beloond met een cadeautje van PTA voorzitter, een handgemaakte mand van bamboe. Deze heb ik op mijn beurt overhandigd aan de ECD leerkracht, zodat zij een opbergmogelijkheid heeft in haar klaslokaal. Want deze school is helemaal in de stroming van verandering, de SMC en PTA hebben elkaar gevonden, en brengen al mijn ideetjes in wording. Binnenkort zal de bijeenkomstruimte van de gemeenschap worden omgetoverd tot een ECD lokaal, waar de 50 studenten ruimte hebben om te leren. Aankomende week zal ik samen met livelihood expert een bijeenkomst organiseren voor schoolpersoneel, ouders en andere geïnteresseerden om een proef project te starten om de school en de gemeenschap op weg te helpen om eigen inkomsten te genereren met ‘organisch boeren’. Van de 8 leerkrachten, krijgt één een salaris van de DEO, de rest werkt 6 dagen per week voor NIETS. Het is een jong enthousiast team die wel een steuntje kunnen gebruiken en wie weet kan ik dat steentje bijdragen door ze in contact te brengen met de juiste personen op het juiste moment.

Het vorige verslag eindigde ik met: 'Wanneer je de ware aard van je eigen geest begint te herkennen, zul je veranderen en ook de kwaliteit van je leven. Dingen die je nooit voor mogelijk had gehouden, beginnen te gebeuren.' Jullie hebben het zojuist gelezen, het gebeurt echt!

Gedurende de zomervakantie heb ik een 10-daagse training Coach NLP gevolgd, ongelofelijk interessant maar ook heel praktisch bruikbaar op dit moment in mijn werk. Ik ben hier niet echt een leerkracht, maar vervul meer de rol van adviseur/coach op school- en gemeenschapsniveau. De cursus onder leiding van Jack Makani uit Denemarken heeft mijn ogen geopend, deuren in mijn ziel op een kier gezet en mijn interesse voor coaching aangewakkerd niet alleen op het professionele vlak in een organisatie maar ook op het vlak van natuurlijke genezing. Wie weet lukt het om binnenkort een cursus Quantum Touch te gaan volgen, waarbij je met je handen kunt genezen, wat niet alleen boeiend is maar je ook terugbrengt naar de basis van je zijn – natuurlijke geneeskracht wat iedereen in zich heeft als je maar weet hoe je het moet hanteren.
Met al deze ‘veranderingen’ en nieuwe inzichten loop, fiets en ren ik door de omgeving van Pokhara, en heb ik mij op een natuurlijk wijze gepresenteerd en heb ik gesproken in een TV documentaire over mijn werkzaamheden als VSO Basic Education Volunteer in Nepal. Twee dagen lang ben ik gevolgd door een cameraman en reporter van NTV, van mijn vertrek in de ochtend tot thuiskomst in de avond werd ik gefilmd en geïnterviewd over mijn werk in de diverse scholen, de omgang met mijn collega’s in de scholen, de mogelijke veranderingen op leerkrachtniveau maar ook op school- en gemeenschapsniveau, het reizen van en naar de scholen, mijn ervaringen als buitenlander en mijn drijfveren om drie jaar dit werk te doen. Afgelopen zaterdag werd een compilatie van dit alles vertoond op de Nepali televisie in een uitzending van ongeveer een kwartiertje. Een uitgebreide versie zal t.z.t. worden samengesteld als VSO documentaire ter ondersteuning van VSO promotie in de wereld om nieuwe vrijwilligers aan te trekken, maar vooral om donoren te vinden die de projecten van VSO financieel steunen en onderhouden.

I’m not a teacher, but an awakener! – Robert Frost