Mijn eerste week

Ik ben al een week in Kathmandu! Wat vliegt de tijd, bij jullie ook? Ontzettend bedankt voor alle lieve sms’jes, e-mails, telefoontjes en weblogreacties, echt hartverwarmend!
Zoals jullie in mijn eerste verslag hebben kunnen lezen was het al een heel avontuur om in Kathmandu te arriveren. Nepal is niet nieuw voor mij, ik was hier al in 2004 en afgelopen zomer. Dus een dag in Kathmandu en ik verbaas mij niet meer over de chaotische drukte van het verkeer (je vraagt je soms af hoe het mogelijk is dat er geen ongelukken gebeuren tijdens het oversteken), de duizenden tempeltjes midden op de weg, de grote hopen vuilnis op straat, de kleine gespierde dragers met grote bepakking op de rug, de bedelende kinderen en vrouwen, de vrouwelijke bouwvakkers met grote bakstenen op de rug, de grote aantallen (werkloze) mannen in de kleine theehuizen, de vele kiosken met dezelfde koopwaar, de vieze straathonden, ranzige apen rondom offerplaatsen, enz. Dan heb ik alleen dingen genoemd die zichtbaar zijn, maar weten jullie wel wat je hier de hele dag hoort? Of ruikt? Auto’s, motoren en brommers toeteren de hele dag door. Je hebt je ene hand aan het stuur en de andere op de toeter en je blijft maar toeteren. Dus niet zoals in Nederland in geval van nood, maar je laat de hele tijd weten waar je rijdt. Het geluid is soms oorverdovend als je langs een drukke weg loopt. Alleen middenin de nacht, lijkt het erop dat er geen geluid is. Maar dat is van korte duur, de dag eindigt hier laat voor verkeer en begint vroeg. Wat betreft wat je ruikt. De uitlaatgassen van het gemotoriseerde verkeer en daarbij luchtverontreiniging door het verbranden van vuilnis op straat en het gebruik van gasbranders in de duizenden kleine eethuisjes, beneemt je regelmatig je adem. Veel mensen hebben dan ook een stofmasker of houden hun sjaal of een zakdoek voor hun mond.

Is het hier dan wel leuk, kan je je afvragen als dit bovenstaande leest. JA, het is een geweldig mooi land met interessante cultuur. Ik weet er nu nog te weinig van, maar in de aankomende maanden zal ik jullie op de hoogte houden wat ik ervan te weten ben gekomen. Ik was zeer verbaasd dat ik de bergen rondom Kathmandu kon zien de afgelopen dagen, dat heb ik nog niet eerder mogen ervaren in de twee voorgaande bezoeken. Kathmandu ligt namelijk in een vallei genoemd Pahar zone, een subtropisch gebied dat tussen de 1000 en 2000 meter ligt en waar de meeste mensen wonen van de totale bevolking. Pokhara, de stad waar ik ga wonen en werken ligt ook in dezelfde Pahar zone. Maar het bijzondere van Pokhara is dat deze zone direct grenst aan de Himalaya. Het gebied met 10 werelds hoogste bergen, met de bekende Mt Everest die 8848m hoog is. Interessant is dat Nepal zowel in het westen, zuiden als oosten aan India grenst. Het noorden grenst aan China (Tibet). In Nepal wonen ongeveer 28 miljoen mensen. Nepal is ruim 4x groter dan Nederland.

Het was ook best lekker weer deze week, ongeveer 20 graden overdag, maar ’s avonds koelt het wel flink af. Dat wordt nog kouder de aankomende wintermaanden, maar dan woon ik waarschijnlijk al in Pokhara. Daar is het veel aangenamer klimaat dan hier in de hoofdstad. VSO heeft het ICT-programma aangepast n.a.v. evaluaties van vorige vrijwilligers. In plaats van 8 weken in Kathmandu blijft onze groep hier maar 3 weken. We gaan dan richting de betrekking waar eerst nog twee weken een taalcursus wordt gevolgd in combinatie met het zoeken naar een geschikte woonplaats en een introductie betreffende het programma waar je gaat werken. M.a.w. na 5/6 weken kunnen we dan al aan de slag met de lokale werkgever (District Education Officer), directeuren en leerkrachten van de zes scholen in de omgeving van Pokhara en de andere VSO-vrijwilligers in het gebied. Ik vind het prima dat het ICT-programma in Kathmandu is ingekort, zolang de taalcursus wordt gegarandeerd. Het is namelijk een hele interessante taal om te leren. Mijn eerste woorden afgelopen maandag waren:
syaau = appel
kera = banaan
suntala = mandarijn
En de zinnen:
Yo keraa ho = Dit is een banaan.
Tyo kera hoina = Dat is geen banaan.
Yo ke ho? = Wat is dit?

Iedere ochtend hebben we taalles van 9:00 tot 12:30 uur in een klein groepje. Ik heb les samen met Nilusha (Canada) en Teresa (Filippijnen). Na een week kan ik al wat vragen stellen en iets over mezelf vertellen. Al hortend en stotend kom ik tot wat korte zinnen in het Nepali. Tijdens de lessen wordt er heel wat gelachen, zelfs de lerares lacht hartelijk mee. Deepa, onze teacher, blijft geduldig en motiverend net als alle Nepalezen. Op straat of in het PGH is het geen enkel probleem om te oefenen, iedereen is bereid om je verder te helpen met de taal. Ze vinden het allemaal geweldig dat je de moeite neemt om de taal te leren en te spreken. Dit werkt ongelooflijk motiverend, want eenvoudig is het niet. De zinsopbouw is totaal anders dan in het Nederlands of Engels en dan heb ik het nog niet over de uitspraak van de woorden. Richard, het is echt waar dat sommige woorden hetzelfde worden geschreven en toch een andere betekenis hebben door de klemtoon of de uitspraak van een letter/klank. In deze eerste week hebben we dit probleem al ondervonden. Namelijk guru is zowel leraar als stier. Nou Deepa vindt het niet echt leuk als we haar stier noemen!

Deze eerste week werden we met een minibusje van het PGH opgehaald en naar het VSO kantoor aan de andere kant van de stad gebracht. Iedere ochtend een belevenis op zich vanwege het verkeer en wat je verder ziet van het dagelijkse leven in Nepal. De rit duurt ongeveer een half uur, maar dat kan sommige dagen ook wel meer dan een uur zijn vanwege vele opstoppingen. Maar alles wordt hier afgewimpeld met ‘nepali-time’, dus het maakt niet uit hoe laat je komt, alles is op tijd als je die dag maar aankomt. Dat is wel lekker makkelijk, of niet? Voor mij wel lekker, want ik heb altijd moeite met op tijd komen, maar het kan misschien ook frustrerend zijn als je een afspraak met meerdere personen hebt en iedereen komt op een andere tijd aan en vertrekt op een andere tijd. Ach ja … that’s life here!

Na de Nepali-les is er een warme maaltijd voor iedereen, zodat we met nieuwe energie aan het actieve middagprogramma kunnen deelnemen. De middagen waren gevuld met introducties van verschillende VSO-medewerkers op het hoofdkantoor en de inhoud van de verschillende programma’s. In Nepal houdt VSO zich bezig met 3 programma’s, namelijk Education, HIV&Aids en Governance. Beetje bij beetje wordt de structuur van VSO duidelijk en ik ben verbaasd over hoe goed de zaken voor een vrijwilliger worden geregeld. Rond 5 uur worden we door het minibusje naar het PGH teruggereden. Het zijn lange intensieve dagen, dus na een avondmaaltijd gaat bijna iedereen direct naar bed.

Een keer per week wordt er een gastspreker uitgenodigd voor een avond om op informele wijze te praten over verschillende zaken waar je mee te maken krijgt tijdens het wonen/werken in Nepal. Deze week hadden we een ontmoeting met een Schot, die zeven jaar geleden een kleinschalige organisatie is begonnen voor straatkinderen. De realistische en sceptische visie van deze jongeman, wierp een totaal ander licht op dit probleem dan de meeste organisaties zouden doen. De essentiële boodschap van deze avond was: geef niemand geld! Niemand, dus ook kinderen, hoeft op straat te leven in Nepal. Er is voldoende voedsel voor iedereen en er is voor iedereen een plek om te wonen. De kinderen bedelen op straat, omdat ze meer verdienen dan een gemiddelde Nepalees met een gewone baan. Dus de kinderen worden door de ouders gestuurd om te bedelen. Ze hebben met opzet oude vieze en/of kapotte kleding aan en maken expres bloederige wonden om er zielig uit te zien. Ahhh …. echt waar? Een andere totale verrassende boodschap was: de weeshuizen zitten vol met kinderen die niet werkelijk wees zijn! De meeste kinderen hebben ouders of in ieder geval een vader of moeder. Veel kinderen worden naar een weeshuis gebracht als ouders niet voor ze kunnen zorgen door zorgelijke financiële situatie of éénouderschap na bijvoorbeeld een ongeluk. De kinderen worden dan door buren, vrienden of familie gebracht. Maar er zijn ook speciale tussenpersonen die kinderen ‘meenemen’ met aan de ouders de boodschap dat de kinderen naar een goede school gaan met betere kansen op de arbeidsmarkt. Ze beloven de ouders door het betalen van een kleine vergoeding per maand een schooluniform en een diploma na acht jaar onderwijs. In feite komen deze kinderen terecht in een zogenaamd weeshuis en moeten gewoon werken. Verschrikkelijk is het niet? Eigenlijk wil je alleen maar positieve verhalen horen van ontwikkelingswerk, maar het is ook goed om de andere kant van de medaille te horen. Op deze manier ga je de volgende dag wel anders kijken als je over straat gaat.
Om het verhaal enigszins positief af te sluiten, wat doet deze jonge Schot dan in Nepal? Hij probeert samen met zijn Nepaleese medewerkers in contact te komen met deze straatkinderen in het toeristengebied van Kathmandu. Na een aantal gesprekken met het kind, bezoeken ze de ouders om samen het straatlevenpatroon te gaan doorbreken. Een langdurig sociaal/psychologisch proces om zowel de ouders en het kind te laten inzien dat het straatleven niets langdurigs oplevert. Namelijk geen scholing, geen beroep, geen inkomen voor de toekomst. Door het verstrekken van minikredieten in combinatie met het leren van een beroep aan één van de ouders, leert een vader of moeder een ambacht waarmee het zijn/haar gezin kan onderhouden en worden ze gemotiveerd en begeleid om hun kinderen naar school te sturen. Voor een lange periode wordt een dergelijk gezin (financieel) begeleid, totdat het bedrag van het minikrediet is terugverdiend, de ouders zelf de financiële situatie onder controle hebben en de kinderen dagelijks naar school gaan. In feite is het een soort minisociale dienst. Jammer dat de Nepalese overheid hier niets mee doet.

Jullie lezen het, het was een leerzame week. Vrijdagmiddag was het tijd voor wat ontspanning. Nou ja ontspanning … Nilusha, Gwyneth en ik gingen op zoek naar een stoffenwinkel en kleermaker om alvast wat informatie in te winnen over onze kleding. Graag willen we zo spoedig mogelijk rondlopen als echte Nepalese vrouwen met een kurta (tuniek), shawar (wijde lange broek) en sal (luchtige lange sjaal). Het was een gezellige namiddag met heel veel thee tussen het draperen van de verschillende stoffen en materialen om onze westerse lijven. Na het bezoeken van verschillende stoffenzaken en een flink aantal kleermakers komen we tot de volgende conclusie. De uitgave voor stof voor een dagelijks pak kan bedragen tussen de 500 en 1000 NR (dat is 5-10 euro) en voor een prachtige tuniek met broderie van glitters en kralen kost 1000 NR of meer. De kosten voor het maken deze drie onderdelen zijn 150 NR of meer afhankelijk voor welk model je kiest voor de kurta. De shawar heeft namelijk altijd het model van de wel bekende ‘drollenvangerbroek’ en de sal is een sjaal met alleen een kleine zoom. Ik vind het wonderbaarlijk weinig voor alles bij elkaar. Voor ongeveer 10 euro heb je een prachtig pak! Ik wacht nog wel even met het kopen van een kurta-combi tot ik in Pokhara ben, want volgens iedereen liggen de prijzen in Kathmandu hoger dan elders. Bovendien hebben de vrijwilligers daar ervaring met een goede kleermaker en kennen ze een stoffenzaak met de juiste prijs/kwaliteit.

Voor zaterdag en zondag stond er niets op het programma. Heerlijk was dat. Ik heb gisteren een korte wandeling in de buurt van het PGH gemaakt en de Swayambhunath tempel bezocht. Tussendoor mijn Nepali geoefend in de theeshops en restaurantjes. Het klinkt raar, maar het is heerlijk om met enige regelmaat neer te strijken in een dergelijke typische teashop voor chiyaa of minirestaurantje voor momo’s of samosa’s. Bovendien kan je dan echt even je Nepali oefenen. Aan het eind van de dag kon ik zeggen: Malaaj khushi laagyo! (I’m happy)
Gisteravond zijn we met een grote groep naar een blues/jazz festival gegaan. Dichtbij het PGH staat een groot gebouw met rondom een prachtige tuin met romantische buitenverlichting. Tijdens het buitenconcert speelden verschillende bands uit Nepal. Het was heerlijk ontspannen om te swingen op goede blues/jazz muziek. De entree en de kosten voor een drankje past eigenlijk niet bij het budget waar ik van moet leven. In één avond heb ik meer uitgegeven dan de hele week aan eten/drinken. Niet te lang over nadenken, het was een supergezellige avond!

Vandaag heb ik helemaal niets gedaan, nou ja deze tekst geschreven. Na het uitslapen heb ik een ontbijtje genomen in de zon op het PGH-dakterras met uitkijk over heel Kathmandu. Vervolgens met de Atlas van de Belevingswereld op schoot gemijmerd over van alles en nog wat. Mijn gedachten vlogen van mijn activiteiten tijdens de laatste weken in Nederland naar wat ik allemaal in één week heb beleefd hier in Nepal. Het karretje van mijn persoonlijke achtbaan stond vandaag eventjes stil, dat was heel fijn. Nog uren kan ik blijven doorschrijven, maar het zal voor jullie zeker te veel zijn om te lezen en het is dan nog steeds niet voldoende wat ik hier allemaal zie, hoor, ruik, voel en proef. Ik wens jullie allemaal een fijne werk- of Johannesschoolweek.
Pheri bhetala! (See you again)