Cameron Highlands en Sarawak (Borneo)

Ten eerste allemaal een heel gelukkig Nieuwjaar en de allerbeste wensen voor 2006! Het nieuwe jaar is voor mij wel heel goed en bijzonder begonnen, dus het jaar bidet nog vele nieuwe mogelijkheden, maar daar kom ik later in deze email wel op terug. Eerst maar eens een update na mijn laatste email in KL, wat al weer heel lang geleden lijkt voor mij. Er is dan ook zo ontzettend veel gebeurd!

Na mijn laatste internetsessie ben ik samen met Wei-Li en de Duitse Andreas, die ik had ontmoet in mijn dormroom in mijn Guesthouse, voor een echte Maleisische maaltijd erop uit geweest en vervolgens hebben we met z’n drieën heerlijk genoten van het gezellige nachtleven in KL, waar iedereen zich op en top voor aankleedt en opmaakt. Nou kunnen jullie je wel inbeelden dat ik er niet echt charmant uitzag in mijn backpack-kleren, ach ze moesten het doen met een rokje met een topje van een paar zomers geleden! Na een prima avond/nacht en maar een paar uurtjes slapen, ben ik in alle vroegte naar het busstation vertrokken om een bus te vinden naar de prachtige Cameron Highlands, waar ik had gelezen dat het er mooi groen (jungle) en heuvelachtig zou zijn met verschillende grote theeplantages. Dat leek me wel wat na alle drukte van de grote stad en haar charmes natuurlijk zoals de prachtige “Twintowers” bij avondlicht! Waanzinnig mooi qua kleur, verlichting en architectuur. Helaas krijg je een behoorlijke stijve nek van het naar boven turen, maar anders zou je uren kunnen blijven kijken en blijven verwonderen over deze bouwkunst. Na een grappige en zeer lachwekkende uitgebreide fotosessie met Wei-Li en Andreas midden in de nacht, hoop ik natuurlijk dat deze foto’s wel gelukt zijn!

Het was ineens wel heel raar dat ik er weer alleen op uit moest na zo’n gezellige avond en weekend met een gezellige Maleisische vriendin, maar eenmaal op het busstation begon het reisgevoel wel weer goed op gang te komen. Waar vind je een goed ticket al er meer dan honderd kleine verkooppunten zijn!?! Je moet je voorstellen allemaal loketten op een rij, waar precies een man of vrouw in past, die door het piepkleine raampje een ticket te verkopen voor zijn of haar busmaatschappij. Heel lachwekkend en op mijn gevoel een kaartje gekocht bij een klein meneertje voor een zo spoedig mogelijk vertrek naar the Highlands. Het leek wel of alle geluk meezat, want officieel hoor je de dag van te voren een ticket te kopen mocht je vroeg willen vertrekken, maar daar had ik geen zin en geen tijd voor gehad. Er was nog net een plekje vrij voorin van een bus die met een kwartier zou vertrekken. Dat kwam goed uit met mijn wagenziekteverschijnselen dat ik heerlijk voorin zat met een zeer bochtige en bergachtige weg in het vooruitzicht voor ongeveer 4 uur. Deze meneer deed of ik een bijzondere klant was en begeleidde me tot aan het platform beneden in de hal. Hielp me instappen en mijn tas op een goede plek zetten. Eenmaal om mij heen kijkend bleek ook dat ik de enige westers uitziende persoon was!

Na een prachtige rit, kwam ik aan in het kleine dorp. Vrij gemakkelijk vond ik een leuk Guesthouse op een heuvel met prachtig uitzicht over de theeplantages en jungle. Doordat ik zo op tijd was vertrokken, kon ik na een heerlijke Indiase lunch nog op pad gaan voor een leuke tocht van een paar uur. Ik was door Wei-Li gewaarschuwd dat het onveilig was om daar in mijn eentje op pad te gaan vanwege de moeilijk begaanbare paden en dichte jungle, maar volgens de eigenaren van het Guesthouse was het geen enkel probleem om zelfstandig erop uit te trekken als ik maar doorgaf welk pad ik dacht te nemen (ze hebben allemaal een nummer: track 1 t/m 14), zodat ze weten waar ze moeten gaan zoeken mocht je niet terugkomen na een tocht. Dat gebeurt nog wel eens gezien de advertenties op het prikbord! Maar vlak voor vertrek, ontmoette ik de Duitse Michael, die al dagen in zijn eentje heeft rondgewandeld en wel een andere track wil gaan volgen met mij. Het pad was prima te volgen en af en toe moest je behoorlijk klimmen en klauteren over boomstammen en taken opzij duwen om vooruit te komen, maar dat is juist het avontuur. Intussen de meest prachtige bomen, bloemen, planten en vlinders gezien. Soms denk ik dat ik een amateur biologe ben, ik vind het reuze spannend om iets nieuws te ontdekken en goed te bekijken. Na een pittige klim een prachtig uitzicht over het gebied. De volgende dagen heb ik nog meer wandelingen gemaakt met Michael en de Zwitser David. Zeer verschillend waren deze tochten, omdat het gebied diverse mogelijkheden bidet zoals dichte jungle, open velden waar nog de etnische groep “Orang Asli” wonen op zeer primitieve wijze, flinke theeplantages en prachtige Bergen met waanzinnige uitzichten en vergezichten over dit gebied. Ik voel me weer helemaal op mijn gemak tijdens deze enerverende activiteiten en ontdekkingen.

Helaas werd er na een paar dagen regenachtig weer voorspeld en werd het tijd om na te denken over mijn vervolgbestemming tijdens de “warme” kerstdagen. Het werd uiteindelijk Pangkor eiland, vlak voor de westkust van Maleisië, waar het door zeewind hoogstwaarschijnlijk wel prima weer zou zijn. Dat klinkt wel een stuk aantrekkelijker dan je ergens vertoeven in hevige regenbuien in de jungle. Na een zeer misselijk makende busrit van twee uur en vervolgens nog eens een uur in een locale bus en tenslotte nog eens twee uur naar het vertrekpunt van de boot in Lumut, kwam ik na een bootrit van 30 minuten zeer gebroken aan op het eiland. Gelukkig was ik niet alleen, maar kon David me enigszins ondersteunen (af en toe wat water of wat droge koekjes of Mentos) of hulp inschakelen van de buschauffeurs met handen en voeten, daar niet iedereen Engels spreekt. Deze lachwekkende uitbeeldingen om uit te leggen dat ik misselijk was en overgeefneigingen had en dat we even zouden moeten stoppen, waren een aangename afleiding van mijn nare gevoel. Eenmaal op het eiland van Pangkor zat het ook niet echt mee, want de taxichauffeur bracht ons naar een hotel wat al jaren niet meer bestond. Er stonden alleen nog een paar hutten aan het strand, maar totaal onbewoonbaar en verwaarloosd waar de apen bezit van hadden genomen. Zou ik ook doen aan het prachtige goudgele strand. Het heette ook niet voor niets Paradise Beach Hotel, een naam waar ik voor gegaan was al lezend in mijn reisgids. Wat er gebeurd is om het geheel zo verwaarloosd achter te laten, geen idee, maar er zat niets anders op om een andere slaapplaats te zoeken voor kerstavond! (er is toch altijd een stal waar je kunt slapen?) Gelukkig was er nog een dergelijk onderkomen aan de andere kant van het dorp. Uiteindelijk heb ik dus, in een hutje pal aan het strand van een piepklein vissersplaatjes op het eiland zonder toeristen, een bijzondere kerst gehad waar de zon zich af en liet zien tussen de hevige regenbuien. Ik heb hier fantastische dagen gehad door op een brommertje net als de locale bevolking rond het eiland te rijden op zoek naar een leuke strandplek om te zwemmen en te snorkelen af een toe een heerlijke zeevruchtenmaaltijd, vooral de waanzinnige lekkere grote garnalen en krabben in cocosnootcurrysaus: overheerlijk!!! Dat toeristen een attractie zijn, was me wel duidelijk, maar ook voor mij zijn deze mensen heel interessant. Lachen gieren brullen is het wel als je je ze ziet zitten op een brommer met een paraplu om je helm te beschermen tegen regen?! Of een heel gezin (veilig hoor je baby in het boodschappenmandje voor aan het stuur?!). Wat zo heerlijk is als je een paar dagen op een plek blijft, is dat mensen jou ook herkennen en willen leren kennen. Dat maakt het er wel moeilijker op om een prachtplek te verlaten.

Ik had mijn ticket voor naar Borneo al gekocht voordat ik naar the Highlands vertrok, dus er zat niets anders op dan te vertrekken richting KL. David vertrok dezelfde dag naar Thailand om met een vriend verder te reizen. Het is altijd weer een raar gevoel om alleen op pad te gaan. Gelukkig had ik met Wei-Li afgesproken voor ‘s avonds en had ik een ticket gekocht voor een snelle rechtstreekse expresbus naar KL. Binnen 6 uur was ik weer in de drukke stad en heb ik met Wei-Li een overheerlijke Chinees diner gehad en daarna hebben we nog heel gezellig wat gedronken in een bar/café om te toasten op onze laatste avond samen. Het was heel bijzonder om haar te zien, te spreken en samen dingen te ondernemen. Het voelde zo vertrouwd en gezellig. Het werd dus allemaal weer veel later dan gepland en na maar 3 uurtjes slapen, zat ik in de trein op weg naar het vliegveld van KL om daar een vreselijke reisdag tegemoet te gaan met een budgetvliegmaatschappij. Nu weet ik denk ik wel waarom het zo goedkoop is!

Door een computerstoring op het vliegveld, was het een ongelooflijke chaos en een ongecontroleerde menigte van mensen, die heel graag bij de balies een incheckbewijs wilden hebben en in een vliegtuig wilden stappen. Dit duurde uren, ik heb welgeteld 2 uur precies op dezelfde plek gestaan in een rij (ahum die was er niet!) voor de incheckbalie. Mensen met koffers, grote pakken en zakken voor familie tijdens de vakantie op Borneo, stonden om mij heen, ik kon geen kant op! Na het uitschrijven van handgeschreven instapkaarten, konden we na een vertraging van 3 uur het vliegtuig in en kwam ik aan op een warm vochtig vliegveld van Kuching op Borneo. Het zag er prachtig uit vanuit het vliegtuigraampje, groen, groen en groen met af en toe wat kleine strandjes. Maar het vliegtuig wordt grootschalig verbouwd, dus weer enige chaos en die werd alleen maar groter toen bleek dat er geen bagage was meegekomen vanuit KL!!! Opnieuw lange rijen mensen om handgeschreven bonnetjes en bewijsstukken van “verloren bagage” te krijgen, zodat hopelijk de bagage bij je hotel wordt afgeleverd voor de nacht! Maar dat is lastig voor de backpacker die nooit precies weet waar zij slaapt, dus … even wat verschillende Guesthouses gebeld en me laten ophalen door een Engels sprekende Chinese eigenaar, die mij wel even heen en weer wilde brengen voor een bezichtiging in zijn villa. Nou dat was werkelijk waar een villa, die verbouwd is voor backpackers. Heel keurig schoon en mooi, dus dat zat wel snor, nu alleen de bagage nog. Daar was geen wachten op volgens Eric (de eigenaar), dus ik ben het prachtige stadje Kuching ingegaan. Aan de rivier liggend met prachtige huizen, een bazaar en leuke eet- en drinkgelegenheden. Al lekker relaxed rondslenterend en ondertussen verschillende mini hapjes etend bij de verschillende kraampjes op straat, zoals een dubbelgeflapte pannenkoek met boter en geschaafde pinda’s (dus gewoon pindakaas!) en verse vruchtensap uit een plastic zakje met een rietje. Fantastisch is hier!

Eenmaal terug in het Guesthouse voor een douche, want het is hier wel drukkend warm, was mijn rugzak gearriveerd en kon ik me gelukkig verkleden voor een lekker diner aan het waterkant. Ondertussen was Marieke, een Nederlandse, bij mij op de kamer gekomen, waar ik samen mee ben gaan eten en drinken. Ze zat in een ander hotel, maar dat beviel haar niet voor de aankomende maanden. Ze gaat namelijk als antropologe een onderzoek doen naar de typische Longhouses (van de etnische groepen) en de invloed van toerisme. Vooral veel gesproken en gelachen over onze achtergrond, want zij is ook op een boerderij opgegroeid en onze ouders vertoonden overeenkomsten (ja ja Papa & Mama). Door zo met elkaar te praten, kwamen ineens heel veel oude herinneringen en ervaringen boven, wat zelden gebeurd, omdat je het typische boerderijleven moet hebben meegemaakt. Oké, Kuching was dus leuk en gezellig en vooral heel mooi tijdens mijn wandelingen door de stad met haar tempel, moskee, kerken en bijzondere museum.

Toch kan ik niet lang in een stadje blijven ook al vind ik het nog zo mooi en gezellig. Ik moet wat doen en in de natuur, vooral hier op Borneo. Ik ben dus twee dagen naar Nationaal park Bako gegaan waar je prachtige dagtochten kan maken door de jungle en haar mangroves aan de kust. Hier heb ik de speciale rodeneusaap gezien, die alleen hier nog voorkomt. Verder waanzinnige planten en bloemen langs de paden en was het een hele “work-out” om al balancerend over gigantische boomstronken en gladde rotsen te lopen in het dichte woud met af een toe een hevige regenbui, die als een gordijn langs je heen valt als je net als ik precies onder een dikke rots kan schuilen om niet kleddernat te worden! Af en toe een uitkijkpost met een prachtig uitzicht over de oceaan en zover je oog kan zien alleen maar oerwoud aan de andere kant. Zoveel kleuren groen: super!

Deze twee dagen hadden weer genoeg energie opgeleverd om een lange reisdag tegemoet te gaan richting de Indonesische grens op Borneo. Uiteindelijk is Marieke met mij meegegaan, toen ze hoorde dat ik zonder gids op zoek zou gaan naar een slaapplek bij een Iban bevolking in een Longhouse. Om 7 uur met een locale bus vol mensen, eten en drinken (wat nemen die mensen toch altijd mee?) naar Lubok Antu vertrokken. In de namiddag op een godverlaten busstation in een zeer klein dorp aangekomen, was er niemand die Engels sprak en geen hotel te vinden of toch?! Ja, er was een Guesthouse, maar dat zag er zo vreselijk uit en de eigenaar leek wel mentaal gestoord, dus daar wilden we voor geen goud blijven overnachten. Dan toch maar een luxe hotel … kost wel meer, maar dat liever dan bij een gek overnachten. Kwam toch wel goed uit dat we nu met z’n tweeën waren! Tijdens de onderhandelingen over de overnachtingspijs, kwam er een man binnen, die vroeg of wij ook naar een Longhouse wilden een deze dagen. JA, het liefst nog vandaag, want hier is ook niets te beleven op Oudejaarsdag, riepen wij.

Met handen en voeten communicatie, zijn wij bij hem in de auto geklommen en deze jonge knul bracht ons met zijn stoere auto (vol spoilers, glitters en grote radioboxen) en hoogstwaarschijnlijk zonder rijbewijs (hij reed steeds aan de verkeerde kant en slingerde behoorlijk) naar een dorp van een kennis. Gelukkig kon die wel Engels sprak. Hij zag er lachwekkend uit en deed me denken aan een dwerg uit Sneeuwwitje, vooral toen ik zijn naam hoorde: “Sjampie”, hoe verzin je het! Deze bracht ons naar het Longhouse, waar ook een soort Guesthouse bij hoorde voor groepen toeristen georganiseerd door bureau uit Kuching. Deze “Sjampie” vond het allemaal heel bijzonder dat twee Nederlandse dames helemaal op eigen houtje naar Lubok Antu waren gekomen zonder een woord Maleisisch te kunnen spreken en ook nog ongeorganiseerd naar een Longhouse kwamen. Dus hij naar de hoofdman van deze bevolking. Die was ook onder de indruk en nodigde ons uit om in zijn huis te slapen bij zijn familie, zodat we Oud&Nieuw samen konden vieren met het “huis”. Dat is wel behoorlijk bijzonder om bij de hoofdman te slapen, dus die uitnodiging namen we natuurlijk meteen aan met alle respect en gepaste nederigheid.
Het was een heel bijzonder huis en vooral het leefgedeelte van deze “chief” was mooi van lelijkheid met alle felgekleurde gehaakte kleedjes aan de muur, over banken, kussens, potten en pannen. Overal foto’s en andere prullaria aan de muur en verschillende kasten uitpuilende van kussens, matrassen en dekens voor de vele mensen die in huis slapen. Tja, daar kwamen we pas later achter, dat veel bewoners in en uit het huis van de hoofdman lopen en ook zomaar een matrasje pakken en ergens op de vloer gaan liggen slapen of voor een van de TV een DVD’tje te kijken. Deze familie heeft alles wat je maar wensen kan, iedereen mag daar blijkbaar dan ook gebruik van maken. Heel eerlijk en geeft een goed gevoel dat je mooie dure dingen met elkaar deelt! Ik kan nog wel bladzijden vol schrijven over hoe iedereen eruit ziet en wat ze allemaal doen, maar dat doe ik niet.

Oudejaarsavond was een avond om nooit meer te vergeten. Het was wel even doorbijten om na een lange enerverende reisdag op te blijven tot 12 uur middernacht, maar met een klein slaapje op de bank voor de TV met een Koreaanse film waar je toch niets van begrijpt, kwam het huis volop in beweging rond 23:45 uur. Iedereen liep in sarong of met een badhanddoek om, maar niemand nam de moeite om ons uit te leggen wat er zou gaan gebeuren. Gewoon volgen dachten wij, dus om 0:00 uur gingen we met alle bewoners van het Longhuis naar de rivier, waar iedereen een persoonlijk gebed opzegde en vervolgens in de rivier zich ging wassen (als een Nieuwjaarsduik) om fris het nieuwe jaar in te gaan. Prachtige gebeurtenis onder een fantastische sterrenhemel met junglegeluiden op de achtergrond: onvergetelijk mooi! Daarna terug naar het huis en daar werd op de gang voor alle deuren een heerlijke maaltijd gepresenteerd met flessen eigengemaakte rijstwijn en rijstwiskey in oude frisdrankflessen. Na een proost hebben we genoten van heerlijk eten en heel veel gekookte eieren (betekent volgens mij “nieuw leven” volgens de Bijbel) en werden we behoorlijk warm van alle rijstwijn-shots en wiskey-shots, die constant werden aangeboden, die naar ons inzien niet konden worden afgewezen gezien iedereen het steeds deed. Na een tijdje bleek dat we bij iedere deur iets moesten gaan eten en drinken om te toasten op het nieuwe jaar …. We waren al zo vol!!! Ons niet laten kennen, hebben we zo goed als het kon overal een klein hapje gegeten en wat gedronken, maar ons alcoholgehalte kwam ver boven gemiddeld en keken we elkaar vaak maar wat lachend aan. Bovendien werd er nu gemakkelijker gecommuniceerd met lichaamtaal! Ondertussen werd constant hetzelfde liedje gedraaid op een grote boxen en werd na verloop van tijd de favoriete karaoke machine uit huis gehaald en moest er worden meegezongen en gedanst. Het werd ons allemaal wel wat te veel en om 3:00 uur was het welletjes en probeerden we te slapen op de harde houten vloer en de planken muren die alle geluiden niet buiten houden. Het “feest” ging door tot 8:00 uur in de morgen en de oudbewoners, die nog volgens de oude traditie leven, waren ongelooflijk dronken en vielen voor de verschillende deuren in slaap. Voor iedereen was het een rustige Nieuwjaarsdag met veel badderen in de rivier en uitrusten op de vele matrassen door het huis en op de gang. Marieke en ik hebben nog wel geprobeerd om een korte jungle wandeling te maken, maar ook wij hadden meer behoefte aan een rustig dagje met af een toe een hapje eten.

Twee nachten waren voldoende voor mij om een goede indruk te krijgen van deze leefstijl en bracht mij ertoe om weer verder te trekken. Marieke ging terug naar Kuching en ik heb mijn eigen manier gevonden om in Kapit te komen, de stad om verder Borneo in te gaan. Ik had een aantal bussen gemist en kreeg met ongelooflijke mazzel een lift van een familie in een piepklein autootje vol babyspullen naar de stad Sibu ongeveer 250 km verderop. Deze mensen zetten mij voor de bootterminal af, waar ik met een expresboot naar Kapit kon vertrekken. Alles zat mee, ik kon meteen mee en ook nog bij de bestuurders in de “cockpit”, want ik had uitgelegd dat ik behoorlijk misselijk wordt in een afgesloten boot met luide muziek en een TV scherm. Heerlijk genoten voorin van het voorbijtrekkende landschap waar vele Longhouses staan aan de grootste rivier van Borneo, die naarmate je zuidelijker gaat steeds smaller wordt. Nu ben ik in Kapit, vanochtend een permit gehaald om verder naar Belaga te vertrekken, een boottocht van nog eens 5/6 uur om daar hopelijk nog eens bij een familie te worden uitgenodigd van een andere bevolkingsgroep in een Longhouse.

Ik heb hier wat rondgewandeld in de omgeving van Kapit en nu weet iedereen dat Petra, die grote blonde Nederlandse in Town is! Iedereen kijkt je met grote ogen aan en wil graag een praatje maken, maar ik word behoorlijk ziek van de drie essentiële en voor hen mogelijke vragen, omdat het Engels niets verder reikt: What’s your name? en From which country are you? en How long are you here? en soms Is this the first time Malaysia? Goed, ik blijf vriendelijk en lachen. Ik ben hier te gast, dus ik doe mijn best.

Oké, dit was een behoorlijk update, voor velen van jullie te lang, maar het is zoals ik al eerder had aangegeven voor mij persoonlijk en jullie kunnen er van meegenieten als je wilt en anders “wissen” dit bericht, oké?

Morgenochtend om 9:00 met de boot verder op avontuur als een van de weinige toeristen hier in Sarawak. Hele bijzondere ervaring om steeds alleen op pad te zijn, dit is mij nog nooit eerder overkomen tijdens mijn andere reizen. Altijd was er wel iemand in een Guesthouse, op een boot of in een bus, maar hier … niemand! Ik geniet met volle teugen van het prachtige land met een uitgestrekt groen landschap, waanzinnige aardige en vriendelijke mensen die heel behulpzaam zijn ook al spreken we niet dezelfde taal en het overheerlijke eten dat je overal op straat kan krijgen. Jullie horen wel weer van mij als ik zin heb om in een cybercafé vol herrie van computerspelletjes te gaan zitten om van me af te schrijven. Dat kan wel weer eventjes duren als ik ver van de bewoonde wereld verblijf.


Happy New Year,
Petra