Zomervakantie 2009

Grüss Gott!

Na twee weken in de frisse Zwitserse Alpenlucht te hebben gewandeld, lijkt het me een mooie gelegenheid om in het regenachtige Italiaanse Sorico mijn vakantiepagina aan te vullen met een aantal foto’s en een uitgebreid verslag van mijn solo-reis door Europa met mijn kleine rode Mazda’tje. Dít is namelijk wel even wat anders!
In plaats van mijn vertrouwde zwarte rugzak in te pakken met allerlei spullen voor een backpackreis, die start met een vlucht naar de andere kant van de wereld, heb ik ditmaal mijn kofferbak en achterbank volgeladen met pluimage voor diverse mogelijkheden en de periode van mijn zomervakantie (max. 5 ½ week); kampeerspullen, rugzak voor trektochten, flinke tas met kleding voor warme en koude oorden, boodschappen voor de eerste dagen, goede wegenkaart en niet onbelangrijk de adressen van Elisabeth (Zwitserland) en Barbara (Italië).
Op de dag dat ik de Asterstraat uit reed, wist ik nog steeds niet precies wat ik zou gaan doen deze zomervakantie. Behalve dat ik heel veel RUST zocht. Even helemaal weg van alles. Het was namelijk een bewogen jaar. De start op de Johannesschool na de Rijdende School periode, plus het regelmatige leven oppakken van wonen en werken in Utrecht was behoorlijk wennen.
Via Arnhem, even Marike en haar prachtige baby’s bewonderen, ben ik naar Zwitserland gereden. Met alle waarschuwingen en adviezen in mijn broekzak over het reizen als vrouw alleen, kwam ik met het bekende reizigersgevoel aan in st. Gallen, een prachtig stadje aan het Bodemmeer. Elisabeth en Domenik heb ik leren kennen tijdens mijn reis door Laos in 2004 en sindsdien hebben we altijd contact gehouden via de email over ons reislustige en tussendoor het werkende leven. Drie maanden geleden had ik het nieuws vernomen van de geboorte van Lysander en de uitnodiging om tijdens een vakantie naar het prachtige Zwitserland te komen. Dit leek mij een mooie start van zomervakantie 2009.
Met al het geluk van de wereld reed ik vanaf de snelweg zo naar het opgegeven adres. Bij het weerzien van Elisabeth met baby op de arm na het openen van de voordeur, leek het alsof wij elkaar gisteren nog hadden gezien. Vertrouwd en ontspannen heb ik vier dagen gelogeerd bij het geweldige stel, omdat ze een speciaal logeerkamertje hadden ingericht. Ondanks de kleine Lysander namen ze alle tijd om mij de omgeving van st. Gallen te laten zien. Per voet natuurlijk, want nog geen 5 minuten de straat uit en je was midden in het Zwitserse Alpenleven; groene gewelfde weiden, typische lichtbruine koeien, prachtige gedecoreerde boerderijen en houten schuren, overvloedig bloeiende geraniumbakken, klingelende belletjes van koeien en geiten, snelstromende beekjes, kabbelende watervalletjes en vooral RUST. De eerste stappen in de Alpen lieten onmiddellijk het nomadenbloed door mijn lichaam stromen en gaven mij volop energie om plannen te maken voor de aankomende weken (maanden) aangevuld met suggesties van Domenik.

Vanaf de eerste minuut dat ik in mijn auto ben gestapt, heb ik het gevoel van vrijheid ervaren. Niet zoals gebruikelijk een onderzoek naar bus- of treintijden, maar onmiddellijk klaar om te vertrekken naar het gebied wat je wilt bezoeken. Ook al is mijn rode autootje mijn favoriet en zal ik deze niet snel verkopen, toch moest ik soms het verlangen naar authentieke Volkswagen camper met rode geblokte en kanten gordijntjes onderdrukken. Wat zou dat geweldig zijn. Het gevoel altijd op reis te kunnen gaan en eventueel te blijven … wow!
Nu eerst op weg naar het alpengebied Appenzeller, een bijzonder wandelgebied voor een paar dagen. Met de bekende rugzak op de rug en de zon in mijn gezicht ben rond het middaguur op 922m gestart om een paar uur later met zweet op mijn rug mijn boterhammen op 1750m te eten met een prachtig uitzicht over het Rheingebied. Verder via diverse smalle bergpaden over de bergkam, kwam ik na 6 uur flink doorstappen aan bij een kleine hut voor mijn eerste overnachting. Na het zweet tussen de geiten en koeien met ijskoud water uit het waterreservoir te hebben afgespoeld, kon ik mijn warmhoudondergoed alvast aandoen onder mijn kleiding, die mij later in de slaapzak warm zouden kunnen houden gedurende de nachtelijke uren in de hut. Nadat ik op een houtvuurtje mijn simpele maaltijdsoep had opgewarmd en opgegeten met een stuk ambachtelijk brood en verse geitenkaas van het huis, was het al snel tijd om mijn bed op te zoeken. Gelukkig waren er nog meer wandelaars, waardoor de hut enigszins op lichaamstemperatuur kwam. Ik moest wel mijn oordoppen gebruiken om in slaap te vallen, want deze dikbuikige mannen snurken behoorlijk na een dag wandelen in de frisse lucht.

In een lichte regenbui ben ik de volgende ochtend vertrokken. Al glibberend en soms struikelend over de enorme rotsblokken en rustig schuivend met de hakken vooruit door een flink pak sneeuw, stond ik na een uur op de Rotsteinpas (2120m) buiten adem het totale gebied te bewonderen. Een zware klim, maar een uitzicht!!! Helaas moest ik om verder te kunnen met mijn dagroute aan de andere kant van de pas weer naar beneden. Een waanzinnige steile afdaling door een smalle kloof met afbrokkelende rotsen. Gelukkig waren er ijzeren kabels langs de randen bevestigd om je aan vast te houden, maar met een flinke rugzak was het voor mijn gevoel niet geheel zonder risico. Bijna een uur vol opperste concentratie en heel langzaam afdalen, kwam ik aan bij de kruising om de tocht te aanvaarden naar het hoogste punt van het gebied: Säntis (2501m). Het bergpad werd steeds steiler en smaller. Langs enorme rotsblokken en door vieze sneeuwvelden, kwam ik rond het middaguur aan op de top. Al genietend van het weidse uitzicht in de stralende zon, zag ik in de verte nog een aantal steenbokken en gemzen rondspringen. Gelukkig kon ik via de bergkam rustig een aantal uur doorwandelen zonder al te grote wisselingen in klimmen en dalen. Na ruim 8 uur vond ik de boerderij Altenalp, waar ik de tweede nacht zou gaan slapen. In het hooi boven de koeienstal was het gastenverblijf gemaakt en de boerin verzorgde grote kaasplanken met hompen brood als avondeten tegen ouderwetse prijzen. In de modder bij de waterbak heb ik mij enigszins proberen op te frissen voor het slapen gaan en voor aanvang van de wandeldag, maar het koude water doet je bijna bevriezen. Het blijft bij poedelen tussen de nieuwsgierige blikken van de koeien en geiten.

Met oordoppen in tegen het mogelijke geluid van muizen in het hooi, heb ik wonderbaarlijk lekker geslapen. Na een simpel boerenontbijtje was ik van plan een korte wandeldag te maken na de flinke beklimmingen en afdalingen van vorige dagen. Eenmaal in het wandelritme en het verrassende landschap, werd het toch een tocht langs heldere azuurblauwe meren in het dal en over besneeuwde passen om een berg over te komen naar een ander stuk van het gebied. Onderweg had ik vernomen dat er andere boerderij was waar je zou kunnen overnachten. Ik geef er de voorkeur aan om te slapen bij de boer i.p.v. de toeristische hutten zonder charme, dus toch nog even flink doorstappen naar boerderij Fählenalp. De eigenaren kijken verwonderd op als ze een Nederlandse langs het glinsterende meer zien aankomen wandelen, die ook nog zou willen blijven slapen. De meeste toeristen verblijven in de officiële hutten of hotels, deze plek is voor insiders. Met handen en voeten (Hoch-deutsch verstaat men slecht) leg ik uit dat ik de vorige nacht in Altenalp heb geslapen en dat ik deze plek aangeraden heb gekregen. Een superplek aan het meer, waarin de hoge bergen in worden weerspiegeld in het avondlicht. Het paard met veulen staat aandachtig mee te luisteren en intussen worden de geiten en koeien door de hond naar de stal gebracht. De boer glimlacht me vriendelijk toe voordat hij de kleine staldeur binnengaat en geeft aan dat ik de enige gast zal zijn. Daarop biedt de boerin aan om een warme maaltijd te maken voor mij: Alpenmacaroni oftewel elleboogjesmacaroni met gebakken ui en héél véél kaas. In alle rust geniet ik van de bijzondere omgeving. De boerderij bevindt zich op een plek dat lijkt op een beschrijving van Lord of the Rings, bijna magisch zo aan de rand van het meer!

Inmiddels had ik na drie dagen het Appenzellergebied kriskras doorgewandeld en alle hoogtepunten aanschouwd. Rustig en genietend probeerde ik richting mijn auto te wandelen voor de laatste etappe. Het was moeilijk om afscheid te nemen van het gebied met haar groene Alpen, helderblauwe bergmeren en hoge pieken met sneeuw en ijs. Maar ook de tijdelijke bewoners zoals de boeren met hun gezin in hun typische zomerboerderijen, de koeien en geiten met om hun nek de bellen in verschillende soorten & maten en het sporadische wild zoals de steenbokken, gemzen en bergmarmotten. Steeds weer achteromkijkend, kwam ik moe maar voldaan bij mijn glinsterende rode autootje aan in de warme middagzon. Na een frisse duik in één van de koude buitenmeren dichtbij het huis van Elisabeth, kon ik de overige viezigheid van de afgelopen dagen op mijn logeeradres onder de warme douche afspoelen.

Door deze Appenzellertocht werd ik enthousiast gemaakt voor het wandelen in de Engadin, een bergketen met pieken van ruim 4000m op de grens van Zwitserland, Italië en Oostenrijk. Waarvan een bepaald stuk ook nationaal park is en steenbokken en gemzen worden beschermd. Met een goede kaart en een boekje met wandelroutes op zak, heb ik iedere dag een pittige tocht gemaakt naar diverse hoogtepunten van ruim 3000m. één dag sprong eruit: de tocht naar Piz Languard 3262m. ik had het gevoel dat ik in het hemelse paradijs was aangekomen. Met een 360° blik heb ik met ingehouden adem op de top gestaan. Kijkend naar de pieken met sneeuw, dat glinstert in de zon, spiedend naar de zwarte angstaanjagende rotsen, glurend naar de diepe ijsblauwe gletsjerspleten en verwonderend naar de azuurblauwe bergmeren. WAANZINNIG MOOI! Dáár voelde ik me ongelooflijk gelukkig; helemaal Petra. Wat een prachtplek zo bovenop een berg!
Vanwege het gebrek aan eenvoudige berghutten zonder reservering in dit gebied, heb ik ervoor gekozen om mijn tent om de paar dagen te verzetten naar een andere kampeerplaats en van daaruit dagtochten te maken. Zo had ik het voordeel van iedere avond een warme douche om mijn spieren soepel te houden en het maken van een eigengemaakte lekkere campingmaaltijd in de buitenlucht voor de tent. De zware wandeldagen van 6 á 7 uur werden verzacht door de rust en ontspanning op de camping omgeven met je eigen spulletjes en behoeften, zoals een lekker hapje eten en een fris glaasje wijn.

Na de vier wandeldagen in Appenzeller en zeven Engadin, vond ik het tijd om mijn knieën rust te geven. Inmiddels was ik steeds zuidelijker getrokken in de Engadin, waardoor ik nog geen uur rijden verwijderd was van Sorico, de plek waar Barbara en Jurjen wonen deze zomer. Zij werken al drie maanden op hun camping met bijbehorend hotel en appartementen aan het Como-meer. Vanwege opkomende vakantiedrukte en de behoefte aan lichamelijke rust, heb ik mijn spulletjes ingepakt en ben ik de grens van Italië overgestoken om Barbara te gaan verrassen. Het was een geweldig weerzien, óók met Jurjen en Zara. Gelukkig voor de familie, maar wat minder hoopvol voor mij: de camping stond overvol! Er was nog een klein plekje voor de caravan van Barbara. Precies goed voor mij. Achteraf een fantastische plek, want na het avondeten is het begonnen met regenen dat nu (vier dagen later) nog steeds voortduurt. Daarbij zijn de onweersbuien ook behoorlijk heftig tussen de bergen en weerkaatsend door het Como-meer. De camping staat blank, tussen de tenten is het een flinke modderpoel en mijn tent staat droog. Pfff … gelukkig.

De donkergrijze wolken hangen laag tussen de bergen en boven het meer, en voorlopig kan ik niets anders dan uitrusten, slapen, eten, drinken en lezen. Heerlijk, maar ik hoop nog wel wat Italiaanse zonneschijn te mogen zien voordat ik vertrek. Ik blijf hier zeker een week, want ik zou graag nog wat willen wandelen in de omgeving. In het voorjaar heb ik ontdekt dat er prachtige dagtochten zijn te maken vanaf de camping. Uiteindelijk zal ik weer richting het hooggebergte op de grens van Italië en Zwitserland gaan voor een trektocht van een week van hut naar hut, maar dat moet het weer wel meewerken. Ik ga namelijk niet wandelen als het regent, dan maar luieren en lezen in mijn tent.

Eerst is het tijd voor een overheerlijke cappuccino van Camping Au Lac de Como.
Fijne zomer!